Έχω καμιά πενηνταριά χρόνια να σου στείλω γράμμα ελπίζω να μην με ξέχασες, είμαστε στα δύσκολα για τούτο και σε θυμήθηκα… πάντοτε είχα την απορία: Από την Καισάρεια ή από την Φινλανδία μας έρχεσαι; όπως ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει στο νου μου τον ακριβή χρόνο της άφιξης σου, Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά;
Στην Νικαριά ήσουν σταθερός στον ερχομό σου, ξημερώματα Πρωτοχρονιάς έμπαινες από την καμινάδα; από τις μισόκλειστες πόρτες; από κανένα παράθυρο που αφήναμε επίτηδες μισάνοιχτο; ή ακόμα κι από την σκεπή από εκεί που έμπαιναν και οι «ρατσούνες» όταν έβρεχε εκείνος ο διαβολεμένος «λεβάντης» και η γιαγιά τριγύριζε τρέχοντας μέσα στο σπίτι με τις λεκάνες να πιάσουμε το νερό μην πέφτει πάνω στα κρεβατάκια μας.
Και τι καλός που ήσουν μαζί μας! έσκυβες πάνω μας, μας φιλούσες τα μαλλάκια, μας χαΐδευες ελαφρά τα κεφαλάκια, άφηνες κάτω από τα λεπτά μαξιλαράκια ένα εικοσάδραχμο κέρμα με τα ανάγλυφα άλογα πάνω τους και το πρωί που ξυπνούσαμε σε αγαπούσαμε ακόμα πιο πολύ. Μας ετοίμαζε η Μάνα για το εκκλησάκι του Άι- Βασίλη στο χωριό μας, στην ΠΗΓΗ που γιόρταζε εκείνη την μέρα και δείχναμε με περηφάνια το δώρο μας!
Πολλοί βέβαια από τότε ήταν οι αμφισβητίες σου κι ακόμα περισσότεροι οι αρνητές σου… εμείς όμως εκεί, πιστοί στην ύπαρξή σου δίναμε τον αγώνα της πίστης μας για σένα. Να φανταστείς ότι κάθε χρόνο στη γιορτή σου όλοι σε γιορτάζαμε, τραγουδούσαμε, χορεύαμε και γλεντούσαμε μαζί σου ακόμα κι αυτοί που δεν σε είχαν σε καμία υπόληψη, ακόμα λοιπόν κι αυτοί που μας ειρωνεύονταν ήταν οι πρώτοι που σε υποδέχονταν με πανηγύρια και χαρές… Είναι και αυτό μία από τις πολλές αντιφάσεις της ζωής μας!
Και δεν ξέρω πώς θα σου φανεί να σου δώσω μερικές συμβουλές για να προσέχεις στο δρόμο, γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ κι έχουμε όλοι αγριέψει εδώ κάτω.
Απέφυγε όσο μπορείς τις ταράτσες των σπιτιών μας, είναι πιθανόν να συναντήσεις κάποιους ροπαλοφόρους κι από παρεξήγηση να βρεθείς στην καλύτερη, σε κανένα αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων, γιατί μπορεί και να βρεθείς σε κανένα εφημερεύων νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες… Να ξέρεις ότι επέστρεψε εδώ ο νόμος και η τάξη και θα έχεις και τους σχετικούς ελέγχους για τα τέλη κυκλοφορίας του έλκηθρου καθώς και άδεια κυκλοφορίας για τους ταράνδους σου.
Μην αμελήσεις ακόμα να κρατάς μαζί το διαβατήριο σου θεωρημένο (δεν ξέρω από πού) πάντως να έχει σφραγίδες όσες μπορείς περισσότερες σφραγίδες και υπογραφές, πολλές υπογραφές σε κάθε σελίδα και υπογραφές, μην σε περάσουν για «λαθρομετανάστη» γιατί τότε θα βρεθείς σε κανένα «χοτ-σποτ» κι άντε να σε βρούμε και να μας βρεις κι εσύ από εκεί…
Δε νομίζω να σε ρωτήσει κανείς ποιος είσαι και γιατί έρχεσαι, άλλωστε είσαι γνωστός, ίσως όμως σε ρωτήσουν σε ποιους πας και πρέπει να είσαι έτοιμος να απαντήσεις. Σε παρακαλώ μην ξεχάσεις το όνομά μου… από κάτω βρίσκεται μόνιμα ένας αστυνομικός που φυλάει νύχτα μέρα το τμήμα των ΜΑΤ που είναι λίγο πάρα πέρα, μα τι σου λέω εσύ τα γνωρίζεις όλα αυτά, μόνο που έχω ένα φόβο μην σου απαγορεύσει την άνοδο και την κάθοδο από την καμινάδα μας κι όχι τίποτα άλλο αλλά εδώ και πενήντα χρόνια όπως σου είπα στην αρχή σε περιμένω μην μας την κάνεις την τελευταία στιγμή…
Τώρα ήρθε η ώρα να σου πω τι θέλω να μας φέρεις, όπως σου έγραφα και τότε, ε! λοιπόν δεν θα το πιστέψεις αλλά δεν θέλω ΤΙΠΟΤΑ! και με την σειρά σου θα με ρωτήσεις κι εσύ γιατί μπήκα σε όλη αυτή την διαδικασία να σου γράψω αυτό το γράμμα.
Να! Ήθελα μόνο να σου πώ: Να μην φοβηθείς να έρχεσαι!
Ο κόσμος ζει μόνο με την ΕΛΠΙΔΑ κι εγώ θέλω να ακούω κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, το βράδυ λίγο πριν πάμε για ύπνο την υπέροχη εκείνη φράση:
«Μαμά, μην ξεχάσεις να βάλεις μπροστά στο τζάκι το «φοινίκι», τον κουραμπιέ κι ένα ποτήρι γάλα για τον Άη – Βασίλη»…
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ & ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
Προσμένοντας το 2020