Tα αδιέξοδα των απελπιστικών και των απελπισμένων

Το τραβολόγημα του Γ. Φιλιππάκη επειδή με αφορμή την έκρηξη στο αυτοκίνητο του Παπαδήμου,  έγραψε στο FB, ότι  «δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα», ανοίγει μία φάμπρικα επικίνδυνη που θυμίζει μαύρες δεκαετίες της ιστορίας αυτής της χώρας, όπου αν δεν ήσουν «νομιμόφρων» με τη βούλα, ήσουν υποχρεωτικά «συμμορίτης», «εαμοβούλγαρος», κλπ

Άρα ως προς το πρώτο σκέλος, απαράδεκτη η προσαγωγή του.

Ως προς το δεύτερο σκέλος, αυτό του να καμώνεται κανείς πως μέσα από την έκφραση και διατύπωση σκέψεων από το πληκτρολόγιο, κάνει και παρέμβαση, αυτό είναι η απόλυτη πολιτική παρακμή. Tην οποία όμως έχει κάθε δικαίωμα να ακολουθεί χωρίς διώξεις σε βάρος του.

Καθόλου παράξενο από τον συγκεκριμένο, αφού λειτουργώντας πραξικοπηματικά και σε αντίθεση με τις αρχές του ψηφοδελτίου που τον φιλοξένησε (κατόπιν αιτήματός του) στις προηγούμενες εκλογές της ΕΣΗΕΑ, στήριξε προεδρείο ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς διέρρηξε τους δεσμούς τους με αυτούς με τους οποίους έλεγε ότι συμφωνεί με το πολιτικό τους πλαίσιο και χρησιμοποίησε σαν όχημα στο δρόμο της ματαιοδοξίας, αρνούμενος ακόμα και την παράδοση της έδρας όταν έληξε ο ένας χρόνος θητείας, όπως ήταν και η θέση αρχής πριν τις εκλογές για όποιον εκλεγεί.

Τι απομένει όταν δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις με ένδυμα αξιοπιστίας στον έξω κόσμο (εκεί που απεργούν και διαδηλώνουν ενάντια και στο νέο μνημόνιο) και τι απομένει όταν η ΠΟΛΙΤΙΚΗ επιλογή να στηρίξεις ό,τι στήριξες σε ένα σωματείο εργαζομένων, έγινε αποκαΐδια με τις πολιτικές που εφαρμόζονται και γενικά σε βάρος της κοινωνίας και φυσικά και στον κλάδο των ΜΜΕ που καθόλου δεν «εξαιρείται», όπως έβλεπαν στις ονειρώξεις τους πάσης φύσεως συντεχνίες;

Μένουν λοιπόν μόνο τα «χορευτικά» και οι φραστικοί λεονταρισμοί στο διαδίκτυο και τα troll που παραμονεύουν, ανίκανα να υπερασπιστούν ανοιχτά και δημόσια στην κοινωνία τα μνημόνια 1,2,3,4 και όποιο άλλο ακολουθεί.

Είναι πάντως κοντά και η ημερομηνία των εκλογών της ΕΣΗΕΑ και τα κάθε λογής τζέρτεζελα που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν, μπορούν να ιδωθούν και σαν επικοινωνιακές (της κακιάς ώρας βέβαια) τακτικές, από παρακμιακούς σκηνοθέτες που καταθέτουν ακροδεξιά διαπιστευτήρια προσδοκώντας κάποια μελλοντική εξαργύρωση.

Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, αλλά και οι επι μέρους μικρές μάχες σε κάθε λογής εργασιακό κάτεργο από ανθρώπους περήφανους και συλλογικούς που δεν περιμένουν από το FB να ανατρέψουν μνημονιακές πολιτικές, ούτε να ρουφιανέψουν όποιον γράφει κάτι αντίθετο με τα πιστεύω τους, είναι η ελπίδα και ο κόσμος της δουλειάς και του αγώνα, είναι τα μάρμαρα που σε αυτά «κακιά σκουριά δεν πιάνει», ούτε από αποτυχόντες σφουγκοκολάριους του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από «μπουρλοτιέρηδες» ξεκομμένους από κάθε κινηματική διαδικασία, ούτε από ζηλωτές του ανοίγματος της Μακρονήσου.


Υ.Γ. όσους σας "χαλάει" το FB κόφτε το το ρημάδι και ανοίξετε κανένα βιβλίο, καλύτερα θα περάσετε. 

Y.Γ. όπως ανακοινώθηκε ΔΕΝ έγινε τελικά προσαγωγή και η "πληροφορία" ήταν προϊόν χακαρίσματος. Άρα καλά τα λέμε για τα μηχανήματα του ρουφιανοδιαβόλου στα οποία ξεκατινιάζονται νυχθημερόν ουκ ολίγοι και μετά σας φταίει το survivor, λες και στο FΒ γίνεται κάτι διαφορετικό.