Κίνηση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα - Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες-Σάμος
Καλούμε σε συζήτηση το Σάββατο 18 Μαρτίου, στις 6μμ, στο Εργατικό Κέντρο της πόλης της Σάμου στα πλαίσια της Διεθνούς Μέρας Δράσης κατά του Ρατσισμού, του Πολέμου, του Φασισμού και της Φτώχειας.
Σήμερα η ζωή χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων απειλείται καθημερινά μέσα στα λεγόμενα κέντρα υποδοχής. Ειδικά στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου οι συνθήκες διαβίωσής τους, των οικογενειών και των παιδιών τους είναι ανυπόφορη αγγίζοντας τα όρια της απανθρωπιάς. Κυνηγημένοι από τον εφιάλτη του πολέμου, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αναζητήσουν την τύχη τους σκαρφαλωμένοι στις πύλες της Ευρώπης.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελληνικού κράτους έχει περιθωριοποιήσει και στοχοποιήσει αυτούς τους πληθυσμούς σε νησιά (και όχι μόνο) που έχουν μετατραπεί σε φυλακές.
Είναι η πολιτική του κοινωνικού ελέγχου, των κοινωνικών διακρίσεων, των προκαταλήψεων και του ρατσισμού, που έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση των βασικών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της ελεύθερης μετακίνησης και της ελεύθερης επιλογής να αποφασίσουν οι ίδιοι για τα μετέπειτα βήματα της ζωής τους. Είναι η ίδια πολιτική που οδηγεί και μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τη νέα γενιά στη μετανάστευση και την περιθωριοποίηση.
Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Δεν είναι λίγοι οι θάνατοι μέσα σε αυτά τα κέντρα, οι αυτοτραυματισμοί και οι απόπειρες αυτοκτονίας είτε λόγω της απόγνωσης είτε λόγω της επιδίωξής τους να χαρακτηριστούν ευάλωτοι για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο προς την ενδοχώρα. Δεν είναι λίγοι οι απελπισμένοι που επιδιώκουν να αποδράσουν από τα νησιά βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην καθημερινή φροντίδα και στη ζεστασιά. Όλα αυτά είναι συνέπειες της συνειδητής πολιτικής των κρατών και της εγκληματικής αδιαφορίας μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Ως πότε θα είμαστε θεατές απέναντι σε αυτή την τραγωδία που στο κοντινό μέλλον θα έχει επιπτώσεις και στη ζωή όσων θεωρούν ότι δεν τους αγγίζει και δεν τους αφορά;
Τα παιδιά που έτυχε να γεννηθούν σε μια μακρινή χώρα είναι και δικά μας παιδιά, οι ηλικιωμένοι που έτυχε να γεράσουν σε μια μακρινή χώρα είναι και δικοί μας γονείς, οι γονείς που με την ελπίδα στα μάτια διανύουν χιλιόμετρα προς την Δύση είναι τα αδέρφια μας, είμαστε εμείς. Βρισκόμαστε δίπλα τους για να νιώθουν ότι οι προσπάθειες τους δεν πήγαν χαμένες. Βρισκόμαστε δίπλα τους ώστε η μοναξιά να αφήσει τη θέση της στην ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί ο ξεριζωμός δεν είναι επιλογή!
Γιατί η προσφυγιά δεν γνωρίζει σύνορα! Γιατί η ανάγκη να προστατέψεις τη ζωή των παιδιών σου με την ελπίδα να χτίσεις το μέλλον πάνω στα ερείπια της ανάμνησης μιας φυσιολογικής ζωής είναι ίσως το ύψιστο αγαθό. Δείχνουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας όχι από το περίσσευμα αλλά από το υστέρημά μας. Γιατί μόνο έτσι η ανθρωπιά και η δύναμή μας πολλαπλασιάζονται. Κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει. Απειλή είναι ο φόβος και η αδράνεια, όχι οι άνθρωποι.
Για όλους αυτούς, παιδιά και γονείς, νέους και νέες που αφήσανε την τελευταία τους πνοή στον πάτο του Αιγαίου, στα συνοριακά περάσματα, στα ερείπια του πολέμου οφείλουμε να μην σιωπούμε. Οφείλουμε να τους κατανοήσουμε και να συμπράξουμε με όσους και όσες βρίσκονται δίπλα μας. Γιατί μόνο έτσι θα κατανοήσουμε τι σημαίνει αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, αγώνας για μια ανθρώπινη ζωή με αξιοπρέπεια…