Μετά από 11.500 αναρτήσεις...

Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου, κλείνει ένας πρώτος κύκλος ζωής για την ιστοσελίδα www.ertopen.com που εκφράζει τον αγώνα της ΕΡΤ ενάντια στο «μαύρο» που επέβαλε η τρόικα εσωτερικού στις 11 Ιουνίου 2013.

Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά, υπάρχουν και θέλω να πιστεύω ότι είναι ειλικρινείς, οι υποσχέσεις για επαναλειτουργία της ΕΡΤ και επιστροφή των απολυμένων.

Γι αυτό κάνω τώρα αυτό το σχόλιο, ΠΡΙΝ το εκλογικό αποτέλεσμα.

Περίπου 20 μήνες μετά, έχω στην πλάτη το 40% των αναρτήσεων της ιστοσελίδας, με 11.500 αναρτήσεις να έχουν γίνει από τα χέρια μου. Δεν κάνω την αναφορά συγκριτικά με τους ελάχιστους άλλους/ες που την κρατήσαμε όρθια, γιατί η προσφορά δεν γίνεται με το κομμάτι, αλλά με τις συνθήκες.

Για παράδειγμα οι λίγες αναρτήσεις μια συναδέλφισας που νταντεύει τους γέρους της και το μωρό της και δεν έχει ίντερνετ, επειδή έχει κοπεί από απλήρωτους λογαριασμούς, με αποτέλεσμα να μπαίνει όποτε ανοίγει κάποιος γείτονας για να «κλέψει», ισοδυναμούν με πολύ περισσότερες από τις δικές μου.

Κάποτε θα γράψω με ονόματα, για τους ήρωες και τις ηρωίδες που γνώρισα στην πρώτη γραμμή των "χαρακωμάτων" και δεν επεδίωξαν ποτέ την προβολή τους, δεν το έπαιξαν ποτέ "δήθεν" και δεν έβγαλαν στο σφυρί ή την πασαρέλλα τον εαυτό τους. Τους το χρωστάω για να μάθουν  οι πολλοί πώς πάλευαν και κάτω από ποιές συνθήκες οι λίγοι, όταν κάποιοι "μαρξισταράδες", σφύριζαν τη λήξη του αγώνα και έτρεχαν να υπογράψουν στην ΥΕΝΕΔ με τα τέσσερα, παρεούλα με τις δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου".

Η αναφορά στα ατομικά «πεπραγμένα», γίνεται μόνο για δύο λόγους: για το προσωπικό κόστος, τενοντίτιδες, μάτια που «καίνε», κούραση, κλπ, αλλά και για να δείξουν ότι το σχόλιο δεν γίνεται με «ελαφρότητα».

Ο αγώνας για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ δεν γίνεται μόνο για να επανέλθουμε στις δουλειές μας, αλλά για να μην συμβεί, ότι συνέβαινε και πριν το λουκέτο, όπου ένα αξιόλογο δυναμικό, συχνά δεν αξιοποιούταν, αφού οι εκάστοτε κομματικοί τοποτηρητές της όποιας κυβέρνησης, «έπνιγαν», όσους δεν τους ήταν αρεστοί, χώρια οι οικονομικές ατασθαλίες των μανδαρίνων της εξουσίας, που δημιουργούσαν ένα αρνητικό περιβάλλον και μας χρέωναν (κακώς) τη συλλογική ευθύνη, ακόμα και σε όσους αντιδρούσαμε από τότε και σαν αποτέλεσμα είχε να κάνουμε τα «γερμανικά νούμερα» στις βάρδιες και να μην μας δίνουν καμία αρμοδιότητα και καμία ευκαιρία να δείξουμε ποιοτική δουλειά. 

Το φαινόμενο αυτό διόγκωσε η υποστελέχωση μέσα από συνταξιοδοτήσεις και μη ανανεώσεις συμβασιούχων, με αποτέλεσμα να μας «καταπίνει» η διαχείριση της τρέχουσας ειδησεογραφίας σε βάρος της ερευνητικής πλευράς.

Συχνά με ρωτάνε πολλοί πώς άντεξα 20 μήνες τώρα (από την αρχική ομάδα του www.ert.gr πριν το λουκέτο και ακολούθως του  ertopen, έχουμε απομείνει μόλις τέσσερις υποβοηθούμενοι περιστασιακά από εναλλασσόμενους αλληλέγγυους) και σίγουρα η απάντηση δεν είναι ότι για ένα χρόνο βρήκα ένα πενιχρό μεροκάματο στην Ελευθεροτυπία, αφού παράλληλα με την επαγγελματική ενασχόληση διατήρησα και την εθελοντική στην ΕΡΤ – ertopen, με ό,τι αυτό σημαίνει από βιολογική κούραση.

Άντεξα για δύο λόγους.

Πρώτον γιατί είμαι ψυχοπερίεργος και στα δύσκολα κοιτάω τις φωτογραφίες των πολιτικών εξόριστων γονιών μου που δεν υπέγραψαν ΠΟΤΕ δήλωση μετάνοιας, για να μπορούμε σήμερα να έχουμε δικαιώματα και ελευθερίες.

Συνεπώς κανένας μπαγλαμάς σαν τους απερχόμενους κυβερνητικούς, δεν δικαιούται να περιμένει τίποτα λιγότερο από την πλευρά μου, αφού μου έβαλαν τον οικογενειακό πήχη ψηλά.

Δεύτερον γιατί είμαι «καλά προπονημένος», είτε με την πολύνεκρη πυρκαγιά του 1993 στην Ικαρία και τη συμμετοχή μου σε όλες τις δράσεις εκείνης της περιόδου, είτε με το ναυάγιο του Εξπρές Σαμίνα (και τις κινητοποιήσεις που επακολούθησαν), με το οποίο όσοι πηγαίναμε και πηγαίνουμε στην Ικαρία είχαμε κάνει δεκάδες ταξίδια, είτε με τα ερείπια της Ρικομέξ, όπου στις ζωές που πήραν, υπήρχε και πρόσωπο του φιλικού μου «περιβάλλοντος».

Όταν στη ζωή σου η σαπίλα του καπιταλισμού, μετριέται με φέρετρα, δεν μπορεί κανένας Κεδικογλάκος, κανένας Σαμαρούλης και κανένας Βαγγελάκης να υπερισχύσει με τους κυβερνητικούς τραμπουκισμούς και τις ευρωλαγνικές τρομολαγνείες.

Βεβαίως και στην ΕΡΤ μετράμε φέρετρα, έχοντας χάσει ήδη 17 συναδέλφους με αιτίες σχετικές με το λουκέτο.

Την επόμενη μέρα των εκλογών, δεν χωράει καμία επανάπαυση, τα θέλουμε όλα πίσω και για όλους, για τις καθαρίστριες, τους απολυμένους των Τσιμέντων Χαλκίδας, της Coca Cola, τους διαθέσιμους εκπαιδευτικούς, τους σχολικούς φύλακες, τους τσεκουρωμένους συνταξιούχους και κάθε θύμα αυτών των πολιτικών.

Αν υπάρξουν υπαναχωρήσεις από τους όποιους διαχειριστές της κυβερνητικές εξουσίες, τον δρόμο τον ξέρουμε και θα είναι πολλοί αυτοί που θα νοιώθουν οργή για να τον περπατήσουν.

Βέβαια το ζητούμενο είναι να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο γιατί θα αποτελέσει αιτία χαράς για την ακροδεξιά κλίκα που θα ηττηθεί στις εκλογές, αλλά θα επιχειρήσει να ανασυγκροτηθεί τάχιστα.