"Όχι στο μνημόνιο"? Ναί, αλλά από ποιά "αφετηρία"?

Πληθαίνουν οι απόπειρες εκλογικής διάσωσης ορισμένων φευγάτων από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, με το να χρησιμοποιούν δήθεν «αντιμνημονιακή σημαία». Παράλληλα, αρκετοί στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης χρησιμοποιούν το ίδιο στοιχείο σαν συσπειρωτικό, δηλαδή τον αντιμνημονιακό λόγο.

Ας θέσουμε το βασικό ερώτημα και το σκεπτικό του. Το μνημόνιο προτάθηκε και εφαρμόστηκε (αρχικά το πρώτο και ακολούθως όλη η γκάμα των επόμενων μέτρων και νόμων), επειδή οι κυβερνώντες με αυτό δήλωναν ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί μια συγκεκριμένη κατάσταση στην οικονομία.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η αφετηρία είναι το πώς θα αντιμετώπιζε κανείς αυτή την κατάσταση, «ξεχνώντας» ποιοι, πώς, πότε και γιατί τη δημιούργησαν, ή αν πρέπει να πάμε ακριβώς σε αυτά τα ερωτήματα.

Εκεί θα «ανακαλύψουμε» και το ρόλο, μαζί με τις ευθύνες και των «μεταγραφόμενων», όπως και των λεγόμενων «γενόσημων κομμάτων». Ακολούθως, πρέπει να αξιολογήσει ο καθένας την εμπειρία του στους κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων και το ερώτημα είναι, ποιοι (πρόσωπα και φορείς) «ήταν εκεί» στις δύσκολες στιγμές. Στην πύλη για απεργιακή περιφρούρηση, στη συνέλευση για να καταθέσουν προτάσεις για το πώς πάμε παρακάτω, στη διαδήλωση για να έχουν συμμετοχή, σε όλα αυτά πριν ακόμα γίνουν, για να δουλέψουν ώστε να γίνουν και να πετύχουν και ποιοι στην καλύτερη περίπτωση, έστελναν εκ του ασφαλούς δελτία Τύπου χωρίς να συμμετέχουν, ή ακόμα χειρότερα τα στελέχη τους σε μαζικούς χώρους, έκαναν τα ανάποδα. Προφανώς και ποιοί ήταν "απέναντι" σε όλα αυτά.

Για να γυρίσουμε στο αρχικό ερώτημα. Το πάρτι στους Ολυμπιακούς Αγώνες (που θυμίζω ότι όσοι από τότε καταθέταμε την αρνητική μας θέση και το 1996 και το 2004, αντιμετωπιστήκαμε από «εθνοπροδότες», έως γραφικοί) γιατί πρέπει να το πληρώσει ο συνταξιούχος με την περικοπή της σύνταξης?

Τη φούσκα του χρηματιστηρίου, γιατί πρέπει να την πληρώσουν με οριζόντιες περικοπές οι εργαζόμενοι στο δημόσιο?

Τις επιδοτήσεις-«ενέσεις» στους τραπεζίτες γιατί πρέπει να την πληρώσουν τα υπεχρεωμένα νοικοκυριά. Σε αυτά γιατί δεν έγιναν ρυθμίσεις τύπου Ισλανδίας?

Όταν στο συνδικαλιστικό κίνημα την περίοδο 1996-1999, είχε ανοίξει η κουβέντα για το 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών (θα το αναλύσουμε σε επόμενη ανάρτηση αναλυτικά), που θα δημιουργούσε και θα συγκρατούσε (τότε) 130.000 θέσεις εργασίας, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, γιατί το έκαναν γαργάρα και οι τότε κυβερνώντες και οι συνδικαλιστικοί τους βραχίονες μέσα στα συνδικάτα?

Πώς γίνεται η ΕΕ και πρώην ΕΟΚ να μας εξασφαλίζει την "ευημερία" και ταυτόχρονα να μας επιδοτεί την καταστροφή της αλιείας με το σπάσιμο καϊκιών, ή το κλείσιμο της ελληνιής βιομηχανίας ζάχαρης. Σταματήσαμε να τρώμε ψάρια και να χρησιμοποιούμε ζάχαρη, ή τον τομέα αυτόν θέλουν να τον "φάνε" άλλοι, όπως πχ τον ενεργειακό? Γιατί λοιπόν να μείνουμε σε ένα σύστημα που μας καταστρέφει τη χώρα και να μην βγούμε από αυτό?

Μήπως η έξοδος από ΕΕ και ευρώ, κάνει τη χώρα "Βόρεια Κορέα", όπως λένε μερικοί? Αφού θυμίσουμε ότι και οι "διασώστες" μας χρωστάνε της Μιχαλούς και μας δίνουν και οδηγίες από πάνω, με απλά μαθήματα πολιτικής γεωγραφίας, βλέπουμε ότι υπάρχουν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (πχ Αγγλία) εκτός ευρώ, που παραμένουν ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, χωρίς εγχώριους Κιμ ιλ Σούνγκ, Γιόνγκ Ιλ, ή όπως αλλιώς τους λένε. Αυτό πώς το εξηγούν οι ευρωλάγνοι του Σόιμπλε, της Μέρκελ και του Σαρκοζί?

Ποιοι για χρόνια πέρναγαν αντεργατικούς νόμους, έστελναν απεργίες στα δικαστήρια, μας έβαλαν με πλαστά στοιχεία στο ευρώ, μήπως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που τους τσακίζουν τους μισθούς και τις ΣΣΕ?

Ποιοι για χρόνια, εφάρμοζαν ελαστικές εργασιακές σχέσεις με «μπλοκάκια», συμβάσεις «έργου», ομηρίες συμβασιούχων, μήπως τα νέα παιδιά που βγαίνουν στην αγορά εργασίας και αν και όταν βρουν δουλειά, θα πληρωθούν με φιλοδωρήματα?

Όταν βούλιαζε το Σαμίνα, γιατί η συνέχεια ήταν όχι ο καλύτερος έλεγχος στα πλοία και η δημιουργία συνθηκών ασφάλειας και ποιότητας στην ακτοπλοΐα, αλλά φτάσαμε να ταξιδεύουμε με τα 40χρονα πλοία σαν τις Ιεράπετρες, τους Άγιους Γεώργιους και το Aqua Maria?

Θα μπορούσαμε να λέμε πολλά, αλλά εν κατακλείδι, η βασική αντίθεση δεν είναι το μνημόνιο απέναντι σε κάποια άλλη επιλογή, αλλά η βασική αντίθεση κεφάλαιου-εργασίας που και στις μέρες μας και στις εποχές μας εκφράζεται με απολύτως συγκεκριμένους τρόπους. Δεν είναι «τρελοί», όσοι χαρατσώνουν τον κόσμο για να «αποπληρώσουν» το χιλιοπληρωμένο από τόκους «χρέος» που αυτοί δημιούργησαν, τσιράκια των καπιταλιστών είναι και αυτή είναι η δουλειά τους, να τα παίρνουν από τους πολλούς και παραγωγικούς για να τα δίνουν στους λίγους και κοπρίτες. Αν κοιτάξουμε τι ακριβώς έγινε και όπου αλλού εφαρμόστηκαν τα ίδια προγράμματα περικοπών, ακριβώς τις ίδιες επιλογές είχαν.

Αυτοί λοιπόν που πέρασαν από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, είτε έχουν μείνει στους Τιτανικούς που βουλιάζουν, είτε την έκαναν προσφάτως γι αλλού, δεν πρέπει να ξαναμπούν στο παιχνίδι.

Συνεπώς, ούτε μια στιγμή πίσω από προγράμματα κινητοποιήσεων, που κρατούν την κοινωνία μάχιμη, ούτε μια στιγμή αυταπάτες ότι οι «διαχειριστές» του συστήματος θα μας σώσουν, ούτε ένας λωτός στο στόμα μας, ούτε ένα χάιδεμα στα αυτιά μας, ότι οι «φευγάτοι» και τα νέα κόμματα-κλώνοι είναι κάτι καλύτερο. Εθνικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή του χρέους, εργατικός έλεγχος, τίποτα λιγότερο, μαζί με την ανατροπή τους και το εκλογικό τους μαύρισμα.