Οι μετανάστες της Ελλάδας και οι Έλληνες της Αυστραλίας

Mε αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών γύρω από την απεργία πείνας των μεταναστών, θυμήθηκα ένα αφιέρωμα που είχα κάνει κατά τη διάρκεια της πενταετίας 2002-2007 που εργαζόμουν στο μεταναστευτικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα της ΕΡΤ, την ΕΡΑ-Φιλία (υπάρχει και η Φωνή της Ελλάδας-ΕΡΑ 5 για τους απόδημους). Το αφιέρωμα ήταν για τους Έλληνες μετανάστες της Αυστραλίας, που όπως και μετανάστες από άλλες χώρες, οι Αυστραλοί τους συγκέντρωναν σε ένα παλιό στρατόπεδο, ειδικά διαμορφωμένο σαν κέντρο υποδοχής και κατάρτισης. Το στρατόπεδο το έλεγαν Bonegilla, άνοιξε το 1947, λειτούργησε μέχρι το 1971 και πέρασαν τουλάχιστον 320.000 μετανάστες από εκεί. Σήμερα αποτελεί μουσειακό τόπο και υπάρχουν αρκετές έντυπες και ηλεκτρονικές αναφορές γι αυτό. Επιχειρώντας να μπω μετά από χρόνια στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Νέος Κόσμος» που εκδίδουν Έλληνες της Αυστραλίας, βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο και το αναδημοσιεύω, γιατί δείχνει μια οπτική γωνία που δεν είναι ευρέως γνωστή στη χώρα μας. Μπορεί κατά την προσωπική μου άποψη, η πραγματικότητα να έχει δείξει στη χώρα μας ότι ο νόμος για το μεταναστευτικό είναι ανεπαρκής, αλλά σε σχέση με το άρθρο το ενδιαφέρον είναι αλλού, στις δυσκολίες ένταξης των Ελλήνων στην κοινωνία της Αυστραλίας και στην προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος. Περνάω και μερικές φωτο από τη Bonegilla.

Οι μετανάστες της Ελλάδας και οι Έλληνες της Αυστραλίας

14 Mar 2010

Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, που ψήφισε πριν λίγες μέρες η Βουλή των Ελλήνων, έχει προξενήσει μέχρι σήμερα αρκετές αντιδράσεις και έχει γίνει προϊόν ιδεολογικής αντιπαράθεσης στην ελληνική κοινωνία, αλλά και εδώ στην ελληνική παροικία της Αυστραλίας, όπως προκύπτει από τα άρθρα, τις αναλύσεις, αλλά και τις επιστολές που δημοσιεύει ο «Νέος Κόσμος». Ο καθένας εκφράζει τη γνώμη του, ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση και η γνώμη αυτή είναι σεβαστή. Ο «Νέος Κόσμος» θεωρεί, όμως, επιβεβλημένο να εκφράσει και τη δική του άποψη. Ελάχιστοι Έλληνες δεν έχουν έστω και έναν μακρινό συγγενή μετανάστη στην Αμερική, τη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αφρική. Αυτή ήταν η μοίρα της φυλής μας μέχρι το ‘60-‘70. Να φεύγουν τα ελληνικά νιάτα, σπρωγμένα από την εγκατάλειψη της υπαίθρου, την αναδουλειά, τη φτώχεια, τον εθνικό διχασμό του εμφυλίου και να αναζητούν μια καλύτερη ζωή σε ξένες χώρες. Ας μην επιχειρήσουμε την εύκολη απάντηση, ότι εμείς ήμασταν νοικοκυραίοι και προκόψαμε. Αρκετοί ήρθαν εδώ «λαθραία». Κυρίως ναυτικοί. Τούς κυνηγούσαν οι Αρχές στην αρχή. Κρύβονταν. Κάποιους τούς εντόπισαν και τους έστειλαν πίσω στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι έμειναν, νομιμοποιήθηκαν, πρόκοψαν. Σήμερα η Αυστραλία είναι υπερήφανοι γι’ αυτούς τους πολίτες της.Γι’ αυτό και είναι το λιγότερο αναλγησία, να λέμε στα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα από την Ελλάδα, ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι ανύπαρκτα ενώπιον του κράτους. Και είναι και μικρόψυχο.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής, πώς γίνεται να καμαρώνουμε όταν οι Έλληνες - παιδιά και εγγόνια ανθρώπων που έφυγαν ξυπόλητοι και συχνά κυνηγημένοι από τια χωριά μας -, διαπρέπουν στην Αυστραλία και σε άλλες χώρες στο εξωτερικό, ενώ δεν ανεχόμαστε τα παιδιά των μεταναστών της Ελλάδας να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες; Τέλος, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι οι άνθρωποι αυτοί πήγαν και πήραν τις δουλειές των Ελλήνων. Αντιθέτως, πήγαν και ανέλαβαν δουλειές που οι Έλληνες δεν θέλουν να κάνουν. Αυτό που ακριβώς έγινε στην Αυστραλία με τους Έλληνες και τους άλλους μετανάστες. Έκαναν τις δουλειές που δεν ήθελαν να κάνουν οι Αγγλοσάξονες. Οι Έλληνες στην Ελλάδα εμπιστεύονται τα παιδιά τους να τα προσέξουν οι ξένοι, καθαρίζουν τα σπίτια τους, φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους, βόσκουν τα πρόβατα, κάνουν αγροτικές δουλειές και κάνουν, κυρίως, ό,τι οι νεοέλληνες θεωρούν πολύ υποτιμητικό να κάνουν. Τούς εμπιστεύονται τα παιδιά, τους γονείς και τα σπίτια τους, αλλά κάποιοι φοβούνται μήπως γίνουν ισότιμοι πολίτες. Τώρα το αν κάποιοι από αυτούς κατάφεραν περισσότερα, άνοιξαν μαγαζάκια, παίρνουν εργολαβίες ή σπουδάζουν τα παιδιά τους, αυτό θα έπρεπε να ευχαριστεί όλους και όχι να μας ενοχλεί γιατί σημαίνει πρόοδο για την κοινωνία μας στο σύνολό της.

Όσο για τις απόψεις που ακούστηκαν ότι θα αλλοιωθούν τάχα τα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας και, κατ΄ επέκταση, του ελληνικού έθνους τι να πούμε. Αν ανατρέξουμε στη δική μας ιστορία, θα δούμε ότι και η αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο ήκμασαν και εξασφάλισαν τη συνέχεια τους και χάρη στις επιμειξίες. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία εικοσαετία, η Ελλάδα βίωσε μία νέα πραγματικότητα. Έγινε αίφνης - και χωρίς προετοιμασία - χώρα υποδοχής μεταναστών. Και ήταν λογικό να υπάρξουν δυσκολίες στην αρχή, να γίνουν λάθη και παραλείψεις. Όπως είναι λογικό, η ελληνική κοινωνία να μην είναι προετοιμασμένη να δεχτεί εύκολα αυτή τη νέα πραγματικότητα. Οι Έλληνες πολίτες καλούνται να ζήσουν πια σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία και αυτό ξενίζει ορισμένους. Είναι, λοιπόν, χρέος μιας Πολιτείας που θέλει να λέγεται προηγμένη, να βάλει τάξη και στο πλαίσιο αυτής της νέας πραγματικότητας: Αφενός, να καθησυχάσει τις αγωνίες των Ελλήνων, αφετέρου, να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί, με τον πλέον δυναμικό και παραγωγικό τρόπο, το νέο αυτό ανθρώπινο δυναμικό και να τούς εγγυηθεί εκείνη την προοπτική που θα τους βοηθήσει να προοδεύσουν και να συμβάλλουν ακόμα περισσότερο στην εθνική οικονομία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για το μέλλον. Ο δρόμος της περιχαράκωσης και οι κορώνες περί εθνικής καθαρότητας, μόνο προβλήματα και απομόνωση δημιουργούν.

Σαφώς, δεν είναι εύκολο να πεισθεί η κοινωνία κα, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες, που πέρα από τον φυσικό φόβο για το άγνωστο, υπάρχει και η ανασφάλεια που προξενεί η οικονομική κρίση. Και είναι, λοιπόν, ευθύνη μιας υπεύθυνης κυβέρνησης; Να καθοδηγήσει τον διάλογο και να προετοιμάσει την κοινωνία. Και, τέλος, έχει γίνει πλήρως κατανοητό από τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, ότι με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, με τις διατάξεις του, η Ελλάδα δεν σκοπεύει να πολιτογραφήσει ως Έλληνες παραβατικά στοιχεία, ούτε φυσικά ανθρώπους που δεν μετέχουν και δεν συμμερίζονται τις επιταγές του ελληνικού Συντάγματος και τις θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο νέος νόμος απευθύνεται σε άτομα ή οικογένειες νόμιμα εργαζόμενων αλλοδαπών, σε παιδιά που πηγαίνουν σε ελληνικά σχολειά, σε παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και δίνει ευκαιρίες σε όσους τις αξίζουν, δημιουργώντας ένα μέλλον ομαλότητας, ασφάλειας και συνοχής και για τους Έλληνες, αλλά και για τους νόμιμους και νομοταγείς μετανάστες πολίτες, που συμβιούν μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες. Δηλαδή, έγιναν ρυθμίσεις για τον εν δυνάμει Έλληνα πολίτη, για εκείνους τους μετανάστες που μοχθούν εργάζονται, πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, φόρους προκόβουν, αποκτούν περιουσία, ανοίγουν τη δική τους μικρή επιχείρηση, κάνουν οικογένεια, έχουν ριζώσει στην Ελλάδα, τη χώρα που για πολλούς απ’ αυτούς έγινε η δεύτερη, ενώ για τα παιδιά τους, η πρώτη και μόνη πατρίδα. Δεν μπορούμε να αρνούμαστε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων για συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, όπως δεν το αρνήθηκαν και σε μας οι Αυστραλοί ή στους άλλους δικούς μας συμπατριώτες οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Σουηδοί και έτσι καμαρώνουμε εμείς σήμερα, για τους ελληνικής καταγωγής βουλευτές, κυβερνήτες και άλλους. Φυσικά και θα πρέπει, όταν γίνονται τέτοιες ρυθμίσεις, να γίνονται με προσοχή. Να απονέμονται δικαιώματα σε όσους ζουν νόμιμα στη χώρα και έχουν αποδείξει ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Ειδικά εμείς οι Έλληνες της Αυστραλίας που τα περάσαμε όλα αυτά, θα πρέπει να ξεπεράσουμε τις ακρότητες, να δούμε με ρεαλισμό το μέλλον της Ελλάδας, το οποίο εξαρτάται και από όσους συνέβαλλαν και συμβάλλουν με το μόχθο τους στην εθνική της οικονομία κι ας μην έχουν το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Η συγκεκριμένη προσπάθεια είναι μία προσπάθεια ουσίας που πάει την Ελλάδα μπροστά και γι’ αυτό πρέπει να την στηρίξουμε όλοι οι Έλληνες της Αυστραλίας.