Είναι στιγμές που όποιος θέλει να τα έχει καλά με τη συνείδησή του δεν επιτρέπει στον εαυτό του να σιωπήσει.
Επειδή παρακολουθώ σε διάφορα blog συζητήσεις ανωνύμων για το δημοτικό ραδιόφωνο Ηρακλείου Αττικής «επικοινωνία 94 FM», με επιθέσεις από τους ανώνυμους (ή τον ίδιο που έχει πάρει εργολαβία) στους εκεί εργαζόμενους, έχοντας κάνει on air την επίσημη έναρξη του σταθμού στις 18 Μάρτη 1989 και έχοντας δουλέψει μέχρι το Νοέμβρη του 2006, σκέφτηκα να πω επωνύμως μερικά πράγματα για όσους θεωρούν «προνομιούχους» τους συναδέλφους μου.
Επαναλαμβάνω, να πω και όχι να κάνω «διάλογο» με ανώνυμους που δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια τους και τι συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετούν.
Προφανώς αυτό αλλάζει όταν ο διάλογος γίνεται επωνύμως.
Έχοντας υπάρξει ιδρυτικό μέλος του σωματείου εργαζομένων και με δύο θητείες προέδρου στο σωματείο του σταθμού και δύο θητείες εκπροσώπου στο μικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, μπορώ να πω ότι από το καλοκαίρι του 2002 που σε πανελλαδική κλίμακα πέρασαν σε ΦΕΚ οι ΣΣΕ των αντίστοιχων ειδικοτήτων, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν «μαύροι» δηλαδή ανασφάλιστοι και με πολύ αγώνα έγινε εφικτό να γίνουν «κανονικοί» εργαζόμενοι και για μεγάλο διάστημα με ημιαπασχόληση, άρα με μικρό μισθολογικό κόστος. Φυσικά αυτό ήταν ευθύνη των τότε διοικήσεων, όπως και ο εκάστοτε σχεδιασμός σε άλλα επίπεδα πχ της διαφημιστικής πολιτικής.
Ευθύνη τους ήταν και είναι και τα πρόστιμα που πλήρωσαν οι Ηρακλειώτες από την τσέπη τους που αν δεν υπήρχαν παραβιάσεις στα εργασιακά, απλά δεν θα υπήρχαν. Άρα η νομιμότητα είναι πιο οικονομική από την εργασιακή παρανομία.
Για λόγους που θα πήγαιναν αλλού την κουβέντα (για την οποία είμαι πάντα διαθέσιμος) να πω ότι παντού δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες (ναι υπάρχουν και στο ραδιόφωνο, όπως πχ ηθοποιοί που έχουν εκπομπές και στις τηλεοράσεις σκηνοθέτες και ζωγράφοι σκηνικών) εξαιρούνται του ΑΣΕΠ και αυτό βοήθησε πολλά δημοτικά ΜΜΕ να προσλάβουν σα δημοσιογράφους εργαζόμενους και να τους περάσουν σε άλλες δουλειές πχ Δήμος, διότι έτσι ξεπέρναγαν το σκόπελο του ΑΣΕΠ.
Δεν θα το κρίνω, διότι είναι γνωστό ότι η πατέντα αυτή δούλεψε πανελλαδικά για να ξεπεραστούν προβλήματα των Δήμων στο θέμα της κάλυψης κενών.
Προφανώς όμως αυτό δε σημαίνει ότι τους εργαζόμενους αυτούς τους δέχεται και τους εγγράφει στη δύναμή του το δημοσιογραφικό σωματείο (ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα, άλλες ενώσεις στην επαρχία). Το αντίστοιχο συμβαίνει και στις διοικητικές ειδικότητες και πιστεύω ότι όσοι εργάζονται για το Δήμο, πρέπει να πληρώνονται από το Δήμο και να εντάσσονται συνδικαλιστικά στα σωματεία των ΟΤΑ, με τις ρυθμίσεις (ασφαλιστικές και άλλες) που ισχύουν εκεί.
Κάθε σταθμός που έχει άδεια από την οποία προκύπτει η υποχρέωση να έχει ενημερωτικό πρόγραμμα, γιατί υπάρχουν και οι αμιγώς ψυχαγωγικοί-μουσικοί Ρ/Σ, έχει και την υποχρέωση να παράγει συγκεκριμένες ώρες ενημερωτικού προγράμματος και αυτό σημαίνει ότι οι 17 δημοσιογράφοι του σταθμού είναι ελάχιστος αριθμός και αυτό διότι:
1)Με την υποχρέωση του σταθμού να έχει ειδήσεις το Σαββατοκύριακο και την πενθήμερη εργασία να αποτελεί εκ του νόμου υποχρέωση (αλλιώς οι Ηρακλειώτες θα φορτωθούν τα πρόστιμα της επιθεώρησης εργασίας, όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν), οι εργαζόμενοι το ΣΚ υποχρεωτικά πρέπει να έχουν ρεπό μέσα στη βδομάδα, άρα οι 17 γίνονται 15 για κάποιες μέρες.
2)Με τρεις-τέσσερις δημοσιογραφικές εκπομπές με δύο παρουσιαστές η κάθε μία , πάμε σε άλλα 8 άτομα, συν οι βάρδιες του δελτίου ειδήσεων άλλοι δύο μίνιμουμ, φτάνουμε τους 10 και όσοι απομένουν κάνουν ρεπορτάζ για τις εκπομπές που υπάρχουν.
3)Δεν υπάρχει σταθμός με ενημερωτική άδεια στο λεκανοπέδιο Αττικής με λιγότερους δημοσιογράφους από τον επικοινωνία, ούτε και πιο ειδικά δημοτικό ΜΜΕ στο λεκανοπέδιο.
Με τη θητεία μου στο γενικό συμβούλιο της ομοσπονδίας των δημοσιογράφων (ΠΟΕΣΥ) όταν πια είχα φύγει από το σταθμό, το επιβεβαιώνω, αφού είχα και έχω οργανωτική εικόνα των ΜΜΕ και πραγματοποιώ συχνά περιοδείες σε αυτά.
Η δύναμη του σταθμού ήταν οι μουσικές εκπομπές, που ο απερχόμενος Δήμαρχος φρόντισε να ξεδοντιάσει μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις έργου που είχαν και έληγαν το Γενάρη του 2007, όταν και ανέλαβε. Φυσικά ευθύνη είχε και η προηγούμενη διοίκηση που δεν «θωράκισε» με εργασιακή σχέση μισθολογίου τους εργαζόμενους εκείνης της ειδικότητας (παραγωγοί).
Αποτελούν ανέκδοτο οι τηλεφωνικές παραγγελιές του απερχόμενου Δημάρχου, με βάση τα μουσικά του γούστα σε διάφορες ώρες και μέρες, σε οποιαδήποτε εκπομπή, κατά κανόνα άσχετη με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του.
Και αυτών των παραγωγών (δεν υπάρχει ΣΣΕ για μουσικούς παραγωγούς) η αμοιβή ήταν η χαμηλότερη στο λεκανοπέδιο Αττικής. Θυμάμαι για το 2006 κυριακάτικη εκπομπή με αμοιβή 90 ευρώ το μήνα για τέσσερις ωριαίες εκπομπές μέσα στο μήνα.
Από σχεδόν 60 εργαζόμενους στο σταθμό (μετράω και αυτούς που ουσιαστικά δούλευαν στο Δήμο) την περίοδο του 2006, σήμερα ο σταθμός έχει περίπου 39 από όσα διάβασα σε ανακοίνωση των εργαζομένων.
Άρα ούτε οι απολύσεις-μη ανανεώσεις έδωσαν διέξοδο και ήταν επόμενο, διότι με τα μυαλά που κουμάνταρε ο απερχόμενος Δήμαρχος κανένας τομέας του Δήμου δεν μπόρεσε να δουλέψει, σε όλους έγινε μπάχαλο και σκληρές απεργίες (καθαριότητα, βρεφονηπιακός, κλπ), διασπάστηκε η παράταξή του και για όλα αυτά πήρε το 15% και πήγε από εκεί που ήρθε, το ραδιόφωνο θα γλίτωνε?
Αν λοιπόν όπως διάβασα, οι εργαζόμενοι είναι εργαλείο για το Δήμο και το εργαλείο δε δουλεύει, αναρωτηθείτε αν αυτός που κρατάει το εργαλείο ξέρει να το χρησιμοποιεί.
Ακούω και διάφορα για υψηλές αμοιβές, αλλά σκοπίμως συγχέονται οι μικτές αποδοχές με τις καθαρές, οι αποδοχές προ τρόικας και τώρα με τις περικοπές, προ αύξησης της ακρίβειας και μετά, όπως και προ της νέας αύξησης του ΦΠΑ και με ΣΣΕ ληγμένες προ πολλού, άρα με αποδοχές που αντιστοιχούσαν σε περιόδους προ ΔΝΤ. Όποιος αυτά τα κρύβει, είναι απλά απατεώνας ή μειωμένης πνευματικής δυνατότητας.
Τα «επιχειρήματα» περί «υψηλόμισθων» (σε μετάφραση όσων έχουν αποδοχές των ΣΣΕ, ούτε ευρώ παραπάνω) που δήθεν αδικούν όσους σε άλλα επαγγέλματα παίρνουν 600 ευρώ, είναι ένα θαυμάσιο επιχείρημα για το ΔΝΤ και την τρόικα. Αυτό είπε και ο Προβόπουλος με τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εισόδημα το χρόνο. Να το «συμπληρώσω», τι «αδικία» για τους άστεγους να υπάρχουν κάποιοι που έχουν σπίτι, τι «αδικία» για τους άεργους να υπάρχουν άνεργοι που επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ.
Ούστ ρε, που σε τέτοιες στιγμές ανώνυμα επιτίθεστε σε εργαζόμενους, να πάτε στο Mega να γίνεται Πρετεντέρηδες και να τα βάζετε με όλη την κοινωνία (με την είσπραξη και των συνεπειών που αργά ή γρήγορα θα έρθει στους δύσκολους καιρούς που ζούμε).
Βεβαίως η αντιμετώπιση των εργαζομένων από τον κόσμο στις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους, μόνο αρνητική δεν ήταν, γιατί κάθε εργαζόμενος ή συνταξιούχος καταλαβαίνει τί σημαίνει να είσαι απλήρωτος. Ειδικά όταν η συζήτηση γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, σαν εργαζόμενος με εργαζόμενο και αυτό εξηγεί γιατί οι επιθέσεις σε βάρος των εργαζομένων γίνονται ανώνυμα μέσω διαδικτύου.
Συμπέρασμα: οι παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας (ποιος απλήρωτος ή ανασφάλιστος δουλεύει με κέφι?) και η άγνοια του αντικειμένου από τους εκάστοτε διοικούντες, οδήγησαν ένα σταθμό από περιόδους ακμής που έζησε, στην περίοδο της απαξίωσης. Όχι οι εργαζόμενοι.
Αναρωτηθείτε και για τη χρησιμότητα του μέσου από την πρόσφατη προεκλογική περίοδο και όχι μόνο από τον «επικοινωνία», αλλά από όλα τα δημοτικά ΜΜΕ. Ήταν αυτά που παρά τις αδυναμίες τους και τους ταλαιπωρημένους εργαζόμενους, παρουσίασαν το μεγαλύτερο βαθμό πλουραλισμού, από όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες των ΜΜΕ. Τυχαίο, δε νομίζω.
Νάσος Μπράτσος πρώην εργαζόμενος στο Ρ/Σ
Υ.Γ. και με πλούσιο αρχείο για όποιον κάνει κέφι, από επιθεώρηση εργασίας, ασφαλιστικά ταμεία, πράξεις επιβολής, ποινικές διώξεις, εξώδικα, ανακοινώσεις συνδικάτων για όλα τα εργασιακά του χώρου, μέχρι και το 2006.
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
Με ανοιχτά χαρτιά...
Είναι στιγμές που όποιος θέλει να τα έχει καλά με τη συνείδησή του δεν επιτρέπει στον εαυτό του να σιωπήσει.
Επειδή παρακολουθώ σε διάφορα blog συζητήσεις ανωνύμων για το δημοτικό ραδιόφωνο Ηρακλείου Αττικής «επικοινωνία 94 FM», με επιθέσεις από τους ανώνυμους (ή τον ίδιο που έχει πάρει εργολαβία) στους εκεί εργαζόμενους, έχοντας κάνει on air την επίσημη έναρξη του σταθμού στις 18 Μάρτη 1989 και έχοντας δουλέψει μέχρι το Νοέμβρη του 2006, σκέφτηκα να πω επωνύμως μερικά πράγματα για όσους θεωρούν «προνομιούχους» τους συναδέλφους μου.
Επαναλαμβάνω, να πω και όχι να κάνω «διάλογο» με ανώνυμους που δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια τους και τι συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετούν.
Προφανώς αυτό αλλάζει όταν ο διάλογος γίνεται επωνύμως.
Έχοντας υπάρξει ιδρυτικό μέλος του σωματείου εργαζομένων και με δύο θητείες προέδρου στο σωματείο του σταθμού και δύο θητείες εκπροσώπου στο μικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, μπορώ να πω ότι από το καλοκαίρι του 2002 που σε πανελλαδική κλίμακα πέρασαν σε ΦΕΚ οι ΣΣΕ των αντίστοιχων ειδικοτήτων, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν «μαύροι» δηλαδή ανασφάλιστοι και με πολύ αγώνα έγινε εφικτό να γίνουν «κανονικοί» εργαζόμενοι και για μεγάλο διάστημα με ημιαπασχόληση, άρα με μικρό μισθολογικό κόστος. Φυσικά αυτό ήταν ευθύνη των τότε διοικήσεων, όπως και ο εκάστοτε σχεδιασμός σε άλλα επίπεδα πχ της διαφημιστικής πολιτικής.
Ευθύνη τους ήταν και είναι και τα πρόστιμα που πλήρωσαν οι Ηρακλειώτες από την τσέπη τους που αν δεν υπήρχαν παραβιάσεις στα εργασιακά, απλά δεν θα υπήρχαν. Άρα η νομιμότητα είναι πιο οικονομική από την εργασιακή παρανομία.
Για λόγους που θα πήγαιναν αλλού την κουβέντα (για την οποία είμαι πάντα διαθέσιμος) να πω ότι παντού δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες (ναι υπάρχουν και στο ραδιόφωνο, όπως πχ ηθοποιοί που έχουν εκπομπές και στις τηλεοράσεις σκηνοθέτες και ζωγράφοι σκηνικών) εξαιρούνται του ΑΣΕΠ και αυτό βοήθησε πολλά δημοτικά ΜΜΕ να προσλάβουν σα δημοσιογράφους εργαζόμενους και να τους περάσουν σε άλλες δουλειές πχ Δήμος, διότι έτσι ξεπέρναγαν το σκόπελο του ΑΣΕΠ.
Δεν θα το κρίνω, διότι είναι γνωστό ότι η πατέντα αυτή δούλεψε πανελλαδικά για να ξεπεραστούν προβλήματα των Δήμων στο θέμα της κάλυψης κενών.
Προφανώς όμως αυτό δε σημαίνει ότι τους εργαζόμενους αυτούς τους δέχεται και τους εγγράφει στη δύναμή του το δημοσιογραφικό σωματείο (ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα, άλλες ενώσεις στην επαρχία). Το αντίστοιχο συμβαίνει και στις διοικητικές ειδικότητες και πιστεύω ότι όσοι εργάζονται για το Δήμο, πρέπει να πληρώνονται από το Δήμο και να εντάσσονται συνδικαλιστικά στα σωματεία των ΟΤΑ, με τις ρυθμίσεις (ασφαλιστικές και άλλες) που ισχύουν εκεί.
Κάθε σταθμός που έχει άδεια από την οποία προκύπτει η υποχρέωση να έχει ενημερωτικό πρόγραμμα, γιατί υπάρχουν και οι αμιγώς ψυχαγωγικοί-μουσικοί Ρ/Σ, έχει και την υποχρέωση να παράγει συγκεκριμένες ώρες ενημερωτικού προγράμματος και αυτό σημαίνει ότι οι 17 δημοσιογράφοι του σταθμού είναι ελάχιστος αριθμός και αυτό διότι:
1)Με την υποχρέωση του σταθμού να έχει ειδήσεις το Σαββατοκύριακο και την πενθήμερη εργασία να αποτελεί εκ του νόμου υποχρέωση (αλλιώς οι Ηρακλειώτες θα φορτωθούν τα πρόστιμα της επιθεώρησης εργασίας, όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν), οι εργαζόμενοι το ΣΚ υποχρεωτικά πρέπει να έχουν ρεπό μέσα στη βδομάδα, άρα οι 17 γίνονται 15 για κάποιες μέρες.
2)Με τρεις-τέσσερις δημοσιογραφικές εκπομπές με δύο παρουσιαστές η κάθε μία , πάμε σε άλλα 8 άτομα, συν οι βάρδιες του δελτίου ειδήσεων άλλοι δύο μίνιμουμ, φτάνουμε τους 10 και όσοι απομένουν κάνουν ρεπορτάζ για τις εκπομπές που υπάρχουν.
3)Δεν υπάρχει σταθμός με ενημερωτική άδεια στο λεκανοπέδιο Αττικής με λιγότερους δημοσιογράφους από τον επικοινωνία, ούτε και πιο ειδικά δημοτικό ΜΜΕ στο λεκανοπέδιο.
Με τη θητεία μου στο γενικό συμβούλιο της ομοσπονδίας των δημοσιογράφων (ΠΟΕΣΥ) όταν πια είχα φύγει από το σταθμό, το επιβεβαιώνω, αφού είχα και έχω οργανωτική εικόνα των ΜΜΕ και πραγματοποιώ συχνά περιοδείες σε αυτά.
Η δύναμη του σταθμού ήταν οι μουσικές εκπομπές, που ο απερχόμενος Δήμαρχος φρόντισε να ξεδοντιάσει μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις έργου που είχαν και έληγαν το Γενάρη του 2007, όταν και ανέλαβε. Φυσικά ευθύνη είχε και η προηγούμενη διοίκηση που δεν «θωράκισε» με εργασιακή σχέση μισθολογίου τους εργαζόμενους εκείνης της ειδικότητας (παραγωγοί).
Αποτελούν ανέκδοτο οι τηλεφωνικές παραγγελιές του απερχόμενου Δημάρχου, με βάση τα μουσικά του γούστα σε διάφορες ώρες και μέρες, σε οποιαδήποτε εκπομπή, κατά κανόνα άσχετη με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του.
Και αυτών των παραγωγών (δεν υπάρχει ΣΣΕ για μουσικούς παραγωγούς) η αμοιβή ήταν η χαμηλότερη στο λεκανοπέδιο Αττικής. Θυμάμαι για το 2006 κυριακάτικη εκπομπή με αμοιβή 90 ευρώ το μήνα για τέσσερις ωριαίες εκπομπές μέσα στο μήνα.
Από σχεδόν 60 εργαζόμενους στο σταθμό (μετράω και αυτούς που ουσιαστικά δούλευαν στο Δήμο) την περίοδο του 2006, σήμερα ο σταθμός έχει περίπου 39 από όσα διάβασα σε ανακοίνωση των εργαζομένων.
Άρα ούτε οι απολύσεις-μη ανανεώσεις έδωσαν διέξοδο και ήταν επόμενο, διότι με τα μυαλά που κουμάνταρε ο απερχόμενος Δήμαρχος κανένας τομέας του Δήμου δεν μπόρεσε να δουλέψει, σε όλους έγινε μπάχαλο και σκληρές απεργίες (καθαριότητα, βρεφονηπιακός, κλπ), διασπάστηκε η παράταξή του και για όλα αυτά πήρε το 15% και πήγε από εκεί που ήρθε, το ραδιόφωνο θα γλίτωνε?
Αν λοιπόν όπως διάβασα, οι εργαζόμενοι είναι εργαλείο για το Δήμο και το εργαλείο δε δουλεύει, αναρωτηθείτε αν αυτός που κρατάει το εργαλείο ξέρει να το χρησιμοποιεί.
Ακούω και διάφορα για υψηλές αμοιβές, αλλά σκοπίμως συγχέονται οι μικτές αποδοχές με τις καθαρές, οι αποδοχές προ τρόικας και τώρα με τις περικοπές, προ αύξησης της ακρίβειας και μετά, όπως και προ της νέας αύξησης του ΦΠΑ και με ΣΣΕ ληγμένες προ πολλού, άρα με αποδοχές που αντιστοιχούσαν σε περιόδους προ ΔΝΤ. Όποιος αυτά τα κρύβει, είναι απλά απατεώνας ή μειωμένης πνευματικής δυνατότητας.
Τα «επιχειρήματα» περί «υψηλόμισθων» (σε μετάφραση όσων έχουν αποδοχές των ΣΣΕ, ούτε ευρώ παραπάνω) που δήθεν αδικούν όσους σε άλλα επαγγέλματα παίρνουν 600 ευρώ, είναι ένα θαυμάσιο επιχείρημα για το ΔΝΤ και την τρόικα. Αυτό είπε και ο Προβόπουλος με τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εισόδημα το χρόνο. Να το «συμπληρώσω», τι «αδικία» για τους άστεγους να υπάρχουν κάποιοι που έχουν σπίτι, τι «αδικία» για τους άεργους να υπάρχουν άνεργοι που επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ.
Ούστ ρε, που σε τέτοιες στιγμές ανώνυμα επιτίθεστε σε εργαζόμενους, να πάτε στο Mega να γίνεται Πρετεντέρηδες και να τα βάζετε με όλη την κοινωνία (με την είσπραξη και των συνεπειών που αργά ή γρήγορα θα έρθει στους δύσκολους καιρούς που ζούμε).
Βεβαίως η αντιμετώπιση των εργαζομένων από τον κόσμο στις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους, μόνο αρνητική δεν ήταν, γιατί κάθε εργαζόμενος ή συνταξιούχος καταλαβαίνει τί σημαίνει να είσαι απλήρωτος. Ειδικά όταν η συζήτηση γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, σαν εργαζόμενος με εργαζόμενο και αυτό εξηγεί γιατί οι επιθέσεις σε βάρος των εργαζομένων γίνονται ανώνυμα μέσω διαδικτύου.
Συμπέρασμα: οι παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας (ποιος απλήρωτος ή ανασφάλιστος δουλεύει με κέφι?) και η άγνοια του αντικειμένου από τους εκάστοτε διοικούντες, οδήγησαν ένα σταθμό από περιόδους ακμής που έζησε, στην περίοδο της απαξίωσης. Όχι οι εργαζόμενοι.
Αναρωτηθείτε και για τη χρησιμότητα του μέσου από την πρόσφατη προεκλογική περίοδο και όχι μόνο από τον «επικοινωνία», αλλά από όλα τα δημοτικά ΜΜΕ. Ήταν αυτά που παρά τις αδυναμίες τους και τους ταλαιπωρημένους εργαζόμενους, παρουσίασαν το μεγαλύτερο βαθμό πλουραλισμού, από όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες των ΜΜΕ. Τυχαίο, δε νομίζω.
Νάσος Μπράτσος πρώην εργαζόμενος στο Ρ/Σ
Υ.Γ. και με πλούσιο αρχείο για όποιον κάνει κέφι, από επιθεώρηση εργασίας, ασφαλιστικά ταμεία, πράξεις επιβολής, ποινικές διώξεις, εξώδικα, ανακοινώσεις συνδικάτων για όλα τα εργασιακά του χώρου, μέχρι και το 2006.