Την Πέμπτη 11 Μάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο σ. Γκουίντο Τσιόφφι. Φέτος η μέρα αυτή συμπίπτει με μια μεγάλη γενική απεργία και η σύμπτωση αυτή δημιουργεί και τον απαραίτητο συμβολισμό, όταν λέγαμε και λέμε πως θα νοιώθουμε ότι θα είναι πάντα κοντά μας στους αγώνες.
Υπενθυμίζουμε από εκείνες τις δύσκολες ημέρες, τόσο την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, όσο και τη δικιά μας αναφορά: "Γεννημένος το 1953 και μεγαλωμένος στην Ιταλία, με σπουδές στη μηχανολογία και τις οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, συνδέθηκε από μικρός με την ιταλική ριζοσπαστική Αριστερά(μέσα από τις γραμμές του «Μανιφέστου») και το διεθνιστικό κίνημα αλληλεγγύης στην αγωνιζόμενη Παλαιστίνη. Ο Γκουίντο και στην Ελλάδα, συμμετείχε ενεργά στο αριστερό κίνημα. Από το ΕΚΚΕ και το «αντιιμπεριαλιστικό ΠΑΣΟΚ» των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, συνέχισε, ως ανένταχτος, τη δράση του για να συναντηθεί με το Δίκτυο το 2002, το καλοκαίρι της «αντιτρομοκρατικής» υστερίας. Πρωτοστάτησε στην πραγματοποίηση των αποστολών αλληλεγγύης στο Ιράκ (2003), την Παλαιστίνη (2005), και το Λίβανο (2006), σε δεκάδες κινητοποιήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ριζοσπαστικής αριστερής ομάδας Ιταλών/ίδων που ζουν στην Ελλάδα BELLA CIAO.
Στο βιογραφικό του που παρουσιάζει η ΕΣΗΕΑ στην ιστοσελίδα της αναφέρεται:
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του δημοσιογράφου Γκουίντο Τσιόφφι, που πέθανε αιφνιδίως σε ηλικία 55 ετών.
Ο Γκουίντο Τσιόφφι γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ιταλική Σχολή Αθηνών φοίτησε στη Σχολή Μηχανικών Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Ρώμης και στη συνέχεια στη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του ιδίου Πανεπιστημίου.
Τον Αύγουστο του 1975 ξεκινάει τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», αρχικά στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στη συνέχεια στο εκπαιδευτικό. Από το 1978 εργάστηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ως συντάκτης ύλης και ακολούθως στην ΕΡΤ, στις εφημερίδες «ΒΗΜΑ», «ΕΙΔΗΣΕΙΣ» και «ΕΞΟΥΣΙΑ», το περιοδικό «RIDER», την διαδικτυακή πύλη in.gr, τον Ρ/Σ «ΣΚΑΪ 100,3» και τελευταία εργαζόταν ως μεταφραστής κόμικς.
Ο Τσιόφφι Γκουίντο, παράλληλα με τη δημοσιογραφική του εργασία, ανέπτυξε και έντονη κοινωνική και συνδικαλιστική δράση. Είχε κατ’ επανάληψη εκλεγεί μέλος των Πειθαρχικών Συμβουλίων της ΕΣΗΕΑ, ενώ το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής για την προσπάθεια αποτροπής του πολέμου στο Ιράκ.
Ως άνθρωπος υπήρξε έντιμος και αγωνιστής. Πίστευε σε αξίες και ιδανικά, που περνάνε κρίση στις μέρες μας, και αγωνίστηκε με κάθε τρόπο για την πραγμάτωσή τους.
Έφυγε αναπάντεχα, αφήνοντας έντονες τις αναμνήσεις σε όσους τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εκφράζει στους οικείους του τα ειλικρινή του συλλυπητήρια και αποχαιρετά έναν έντιμο και άξιο συνάδελφο.
Κι εμείς...
Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να βαδίσουμε μαζί τους στους δύσκολους δρόμους της υπεράσπισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Περάσαμε δύσκολες στιγμές σε σκληρές καταστάσεις. Mετά από μια μακρά περίοδο συνεργασίας, το 2007 εντάχθηκε στους Financial Crimes, κατέβηκε μαζί μας στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ τον Ιούνιο του 2007 και συμμετείχε ανελλιπώς σε όλες μας τις δραστηριότητες, τις οποίες πλούτιζε με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του και του ανταποδώσαμε αμοιβαία τη δικιά μας. Ήταν απόλυτα ανιδιοτελής, ιδεολόγος, με μια σεμνότητα που σπάνια συναντάς στις μέρες μας, που ποτέ δεν επιχείρησε να εξαργυρώσει με αγωνιστικές περγαμηνές και δημοσιοσχεσίτικα παράσημα. Σκέφτονταν πάντα πως μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της αδικίας. Πάντα μαχητικός και ασυμβίβαστος, ενόχλησε συντεχνιακά συμφέροντα και εργοδοτικούς κύκλους, που όσες φορές επιχείρησαν να τον λασπώσουν και να τον συκοφαντήσουν,γιατί αλλιώς δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, απέτυχαν παταγωδώς γιατί ποτέ κανένας εργοδοτικός τυφλοπόντικας, δεν μπόρεσε να αντικρίσει το φως της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Έφυγε πρόωρα και εμείς που μένουμε πίσω, θα νοιώθουμε πάντα ότι θα είναι μαζί μας στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις συναντήσεις μας, με το χιούμορ του και τις ιδέες του.
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Δύο χρόνια χωρίς το Γκουίντο Τσιόφφι
Την Πέμπτη 11 Μάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο σ. Γκουίντο Τσιόφφι. Φέτος η μέρα αυτή συμπίπτει με μια μεγάλη γενική απεργία και η σύμπτωση αυτή δημιουργεί και τον απαραίτητο συμβολισμό, όταν λέγαμε και λέμε πως θα νοιώθουμε ότι θα είναι πάντα κοντά μας στους αγώνες.
Υπενθυμίζουμε από εκείνες τις δύσκολες ημέρες, τόσο την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, όσο και τη δικιά μας αναφορά: "Γεννημένος το 1953 και μεγαλωμένος στην Ιταλία, με σπουδές στη μηχανολογία και τις οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, συνδέθηκε από μικρός με την ιταλική ριζοσπαστική Αριστερά(μέσα από τις γραμμές του «Μανιφέστου») και το διεθνιστικό κίνημα αλληλεγγύης στην αγωνιζόμενη Παλαιστίνη. Ο Γκουίντο και στην Ελλάδα, συμμετείχε ενεργά στο αριστερό κίνημα. Από το ΕΚΚΕ και το «αντιιμπεριαλιστικό ΠΑΣΟΚ» των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, συνέχισε, ως ανένταχτος, τη δράση του για να συναντηθεί με το Δίκτυο το 2002, το καλοκαίρι της «αντιτρομοκρατικής» υστερίας. Πρωτοστάτησε στην πραγματοποίηση των αποστολών αλληλεγγύης στο Ιράκ (2003), την Παλαιστίνη (2005), και το Λίβανο (2006), σε δεκάδες κινητοποιήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ριζοσπαστικής αριστερής ομάδας Ιταλών/ίδων που ζουν στην Ελλάδα BELLA CIAO.
Στο βιογραφικό του που παρουσιάζει η ΕΣΗΕΑ στην ιστοσελίδα της αναφέρεται:
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του δημοσιογράφου Γκουίντο Τσιόφφι, που πέθανε αιφνιδίως σε ηλικία 55 ετών.
Ο Γκουίντο Τσιόφφι γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ιταλική Σχολή Αθηνών φοίτησε στη Σχολή Μηχανικών Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Ρώμης και στη συνέχεια στη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του ιδίου Πανεπιστημίου.
Τον Αύγουστο του 1975 ξεκινάει τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», αρχικά στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στη συνέχεια στο εκπαιδευτικό. Από το 1978 εργάστηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ως συντάκτης ύλης και ακολούθως στην ΕΡΤ, στις εφημερίδες «ΒΗΜΑ», «ΕΙΔΗΣΕΙΣ» και «ΕΞΟΥΣΙΑ», το περιοδικό «RIDER», την διαδικτυακή πύλη in.gr, τον Ρ/Σ «ΣΚΑΪ 100,3» και τελευταία εργαζόταν ως μεταφραστής κόμικς.
Ο Τσιόφφι Γκουίντο, παράλληλα με τη δημοσιογραφική του εργασία, ανέπτυξε και έντονη κοινωνική και συνδικαλιστική δράση. Είχε κατ’ επανάληψη εκλεγεί μέλος των Πειθαρχικών Συμβουλίων της ΕΣΗΕΑ, ενώ το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής για την προσπάθεια αποτροπής του πολέμου στο Ιράκ.
Ως άνθρωπος υπήρξε έντιμος και αγωνιστής. Πίστευε σε αξίες και ιδανικά, που περνάνε κρίση στις μέρες μας, και αγωνίστηκε με κάθε τρόπο για την πραγμάτωσή τους.
Έφυγε αναπάντεχα, αφήνοντας έντονες τις αναμνήσεις σε όσους τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εκφράζει στους οικείους του τα ειλικρινή του συλλυπητήρια και αποχαιρετά έναν έντιμο και άξιο συνάδελφο.
Κι εμείς...
Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να βαδίσουμε μαζί τους στους δύσκολους δρόμους της υπεράσπισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Περάσαμε δύσκολες στιγμές σε σκληρές καταστάσεις. Mετά από μια μακρά περίοδο συνεργασίας, το 2007 εντάχθηκε στους Financial Crimes, κατέβηκε μαζί μας στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ τον Ιούνιο του 2007 και συμμετείχε ανελλιπώς σε όλες μας τις δραστηριότητες, τις οποίες πλούτιζε με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του και του ανταποδώσαμε αμοιβαία τη δικιά μας. Ήταν απόλυτα ανιδιοτελής, ιδεολόγος, με μια σεμνότητα που σπάνια συναντάς στις μέρες μας, που ποτέ δεν επιχείρησε να εξαργυρώσει με αγωνιστικές περγαμηνές και δημοσιοσχεσίτικα παράσημα. Σκέφτονταν πάντα πως μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της αδικίας. Πάντα μαχητικός και ασυμβίβαστος, ενόχλησε συντεχνιακά συμφέροντα και εργοδοτικούς κύκλους, που όσες φορές επιχείρησαν να τον λασπώσουν και να τον συκοφαντήσουν,γιατί αλλιώς δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, απέτυχαν παταγωδώς γιατί ποτέ κανένας εργοδοτικός τυφλοπόντικας, δεν μπόρεσε να αντικρίσει το φως της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Έφυγε πρόωρα και εμείς που μένουμε πίσω, θα νοιώθουμε πάντα ότι θα είναι μαζί μας στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις συναντήσεις μας, με το χιούμορ του και τις ιδέες του.