"Aνακάλυψα" το mail με σημαντική καθυστέρηση γιατί είχε χωθεί σε ένα βουνό από spam. Έτσι έχασα μια ενδιαφέρουσα παράσταση, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να την παρουσιάσω, έστω ετεροχρονισμένα, για να καταγραφεί το γεγονός και η σημαντική δουλειά που έχει γίνει. Άλλωστε μπορεί να την ξανασυναντήσουμε κάπου και τότε θα είμαστε "διαβασμένοι".
N.M.
"Ίωνες" ιστορικό – φωτογραφικό λεύκωμα αφιέρωμα στη Νέα Ιωνία
Της Άννας Αϊβαζόγλου Προέδρου Της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ "ΙΩΝΕΣ"
Θυμάμαι, όταν πρωτοστήναμε την εστία μας το Γενάρη του 1994, στόχος προτεταγμένος ήταν να αναδείξουμε το ιδιότυπο «είναι και γίγνεσθαι» των προσφύγων πατέρων της Ιωνικής γης, στο νέο ρίζωμα στη Νέα Ιωνία.Να γυρίσουμε πίσω τα σελιδόφυλλα του ιστορικού χωροχρόνου, πιθαμή την πιθαμή, στιγμή τη στιγμή.
Να αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς του «Συνοικισμού», άλλοτε αργόρυθμους και βαρείς από τον αγώνα και την αγωνία του «ζην» και «επιζήν» κι άλλοτε πάλι γοργούς και ανάλαφρους στα «χαίρια και τις προκοπές, με τους μικρούς ήλιους χαράς και ελπίδας». Αυτή τη δακρύχαρη ζήση αποτυπώνει το Λεύκωμα από το 1924, όταν οι μέχρι χθες γαλαντόμοι της αγλαούς Ιωνίας «αι μάσσοντες και θρηνούντες μετά το μαύρο 22, ένα άθλιο προσφυγολόι, περνούν τη γέφυρα του χειμάρρου Κραυσίνδωνα στον άξενο Ξηρόκαμπο, εγκλωβισμένοι, σε μια νέα πέτρινη μοίρα, που δεν την έστερξαν αλλά τη μαγείρεψαν τα συμφέροντα ξένα και μεγάλα. Στήνονται οι πρώτες μονοκάμαρες του πισόχαρτου, που στεγάζουν τη γύμνια τους και τα δύσκολα του κάθε μέρα. Ωστόσο από το υστέρημα χτίζουν την εκκλησία τους, την Παναγιά Ευαγγελίστρια, μεριμνούν για τα πρώτα σχολεία, δημιουργούν μέσα στο πρώτο χρόνο το αθλητικό σωματείο με το όνομα «η Νίκη» υποκρύπτοντας το μύχιο πόθο και την ελπίδα του πισωγυρισμού στην πάτρια Ιωνία ως νικητές».
Έργο πολυθεματικό (8 επιμέρους θεματικές) με το φακό να φωτογραφίζει πρόσωπα και δράσεις στον πρώτο οικιστικό ιστό, τα «προσφυγικά», ξετυλίγοντας το μίτο του χρόνου στις πρώτες δεκαετίες μέχρι τη δεκαετία του 60. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει η φωτογραφία (περί τις χίλιες, εν πολλοίς πρωτογενές υλικό) κι είναι αυτή που ιστορεί μια «ομιλούσα ιστορία», ενώ ο κειμενικός λόγος (ευσύνοπτα αποσπάσματα εντόπιων λογοτεχνών και λογίων) και η λεζάντα, λειτουργούν υποστηρικτικά αναδεικνύοντας τη μηνυματική κι αισθητική διάσταση της φωτογραφίας.
Πρόκειται για μια συλλογική εργασία, αφού την ευθύνη συγκέντρωσης αρχειακού υλικού, επιλογής, δόμησης και επιμέλειας αυτού, είχε ομάδα, οι πλείονες μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, αποτελούμενη από τη γράφουσα Αννα Αϊβαζόγλου, Αναστασία Αθανασιάδου, Κυριακή Δανιηλίδου, Αργυρώ Μάμαλη -Κοπάνου και τη φιλόλογο και μέλος της Εστίας Κατερίνα Βεκλίδου. Συνέπραξαν ωστόσο και τα λοιπά μέλη του Δ.Σ. Δ. Κωνσταντάρας, Μαρία Καζανίδου, Αννα Πετσιάβα και τα μέλη της Εστίας Μαργαρίτα Παπαϊωάννου, Ελένη Σεφεριάδου -Πρίντζου, Βάσα Παρασκευά, Αντ. Αντωνίου, Μαίρη Μόμπιλου, Αγγ. Καμένου, Ισμήνη Καϊσερλή και τόσοι άλλοι, όλοι σημαντικές ψηφίδες ενός πολύτιμου μωσαϊκού, που λέγεται Μικρασιατικός κόσμος. Ένα κόσμος που δέχθηκε το κάλεσμα μας κι αγκάλιασε την προσπάθεια. Τα σπίτια άνοιξαν, άνοιξαν διάπλατα και οι καρδιές, ξεκλειδώθηκαν χρονοντούλαπα κι ερμάρια, ξεκρεμάστηκαν καδραρισμένες φωτογραφίες κι εστία μας έγινε ένα προσκυνητάρι, καθώς μπαινόβγαινε ένα ευλογημένο γαϊτάνι ανθρώπων δεύτερης και τρίτης γενιάς να καταθέσει τα πολύτιμα τεκμήρια για την «κοινή τους ιστορία, το δικό τους λεύκωμα. Κι η συγκίνηση περίσσευε κι έμοιαζε λες, σαν «ιερό συλλείτουργο», πλαϊνοί και «καρσινοί» σα μια γροθιά, σα μια φαμίλια, όπως τότε..! Για όλους εμάς η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη, ένα ωραίο ταξίδι προς την Ιθάκη των στόχων μας όλη αυτή η επίμονη προσπάθεια.
Το Λεύκωμα που θα παρουσιασθεί στο Μεταξουργείο, στις 16 Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη και ώρα 7 το βράδυ, θέλουμε να πιστεύουμε ότι παρά τις όποιες αδυναμίες του, αποτελεί μια πολύτιμη κατάθεση στο «Ταμείον Ιστορίας», της πόλης και ευρύτερα.Ιδιαίτερα σήμερα σε μια Νέα Ιωνία που αλλάζει πρόσωπο, ένα πρόσωπο κακότεχνα φτιασιδωμένο. Γκρεμίζονται οι μονοκάμαρες, μεγαλώνουν τα σπίτια, οι δρόμοι, τα έσοδα μεγαλώνουν. Μικραίνουν όμως οι καρδιές, στενεύουν τα αισθήματα!Πρόσωπα και πράγματα, η ιστορία του χώρου και η φυσιογνωμία -ταυτότητα του αποδίδονται «χωρίς περίσκεψιν… χωρίς αιδώ» στα γρανάζια μιας ισοπεδωτικές αλλοτριωτικής μηχανής «εν ονόματι… συμφερόντων. Έτσι το Λεύκωμα λειτουργεί και σαν πράξη αντίστασης, καθώς διασώζει το χθες, την ηθογραφία και τη βιοφιλοσοφία των Μικρασιατών προσφύγων.
Κυρίως όμως αποτελεί σπουδαία κληρονομιά για τους νεότερους, «μάθημα ιστορίας και διδαχής» για το ψυχικό μεγαλείο των γονιών μας. το «αλκίμαχον», το «φίλεργον», το «εύ ποιειν» και το «ευ φέρεσθαι», τη στάση αξιοπρέπειας απέναντι στη ζωή είτε αυτή τους παρείχε τα πολλά και καλά, είτε τα ολίγα και άσχημα.
Επιλογικά οφείλει ευχαριστίες η Εστία μας στην ΕΚΠΟΛ Μαγνησίας και προσωπικά στους προέδρους κ. Παντελή Μαστρογιάννη (τέως) και το σημερινό πρόεδρο Ευαγγ. Ζαχαρόπουλο για την ηθική και υλική τους στήριξη.
"Aνακάλυψα" το mail με σημαντική καθυστέρηση γιατί είχε χωθεί σε ένα βουνό από spam. Έτσι έχασα μια ενδιαφέρουσα παράσταση, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να την παρουσιάσω, έστω ετεροχρονισμένα, για να καταγραφεί το γεγονός και η σημαντική δουλειά που έχει γίνει. Άλλωστε μπορεί να την ξανασυναντήσουμε κάπου και τότε θα είμαστε "διαβασμένοι".
N.M.
"Ίωνες" ιστορικό – φωτογραφικό λεύκωμα αφιέρωμα στη Νέα Ιωνία
Της Άννας Αϊβαζόγλου Προέδρου Της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ "ΙΩΝΕΣ"
Θυμάμαι, όταν πρωτοστήναμε την εστία μας το Γενάρη του 1994, στόχος προτεταγμένος ήταν να αναδείξουμε το ιδιότυπο «είναι και γίγνεσθαι» των προσφύγων πατέρων της Ιωνικής γης, στο νέο ρίζωμα στη Νέα Ιωνία.Να γυρίσουμε πίσω τα σελιδόφυλλα του ιστορικού χωροχρόνου, πιθαμή την πιθαμή, στιγμή τη στιγμή.
Να αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς του «Συνοικισμού», άλλοτε αργόρυθμους και βαρείς από τον αγώνα και την αγωνία του «ζην» και «επιζήν» κι άλλοτε πάλι γοργούς και ανάλαφρους στα «χαίρια και τις προκοπές, με τους μικρούς ήλιους χαράς και ελπίδας». Αυτή τη δακρύχαρη ζήση αποτυπώνει το Λεύκωμα από το 1924, όταν οι μέχρι χθες γαλαντόμοι της αγλαούς Ιωνίας «αι μάσσοντες και θρηνούντες μετά το μαύρο 22, ένα άθλιο προσφυγολόι, περνούν τη γέφυρα του χειμάρρου Κραυσίνδωνα στον άξενο Ξηρόκαμπο, εγκλωβισμένοι, σε μια νέα πέτρινη μοίρα, που δεν την έστερξαν αλλά τη μαγείρεψαν τα συμφέροντα ξένα και μεγάλα. Στήνονται οι πρώτες μονοκάμαρες του πισόχαρτου, που στεγάζουν τη γύμνια τους και τα δύσκολα του κάθε μέρα. Ωστόσο από το υστέρημα χτίζουν την εκκλησία τους, την Παναγιά Ευαγγελίστρια, μεριμνούν για τα πρώτα σχολεία, δημιουργούν μέσα στο πρώτο χρόνο το αθλητικό σωματείο με το όνομα «η Νίκη» υποκρύπτοντας το μύχιο πόθο και την ελπίδα του πισωγυρισμού στην πάτρια Ιωνία ως νικητές».
Έργο πολυθεματικό (8 επιμέρους θεματικές) με το φακό να φωτογραφίζει πρόσωπα και δράσεις στον πρώτο οικιστικό ιστό, τα «προσφυγικά», ξετυλίγοντας το μίτο του χρόνου στις πρώτες δεκαετίες μέχρι τη δεκαετία του 60. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει η φωτογραφία (περί τις χίλιες, εν πολλοίς πρωτογενές υλικό) κι είναι αυτή που ιστορεί μια «ομιλούσα ιστορία», ενώ ο κειμενικός λόγος (ευσύνοπτα αποσπάσματα εντόπιων λογοτεχνών και λογίων) και η λεζάντα, λειτουργούν υποστηρικτικά αναδεικνύοντας τη μηνυματική κι αισθητική διάσταση της φωτογραφίας.
Πρόκειται για μια συλλογική εργασία, αφού την ευθύνη συγκέντρωσης αρχειακού υλικού, επιλογής, δόμησης και επιμέλειας αυτού, είχε ομάδα, οι πλείονες μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, αποτελούμενη από τη γράφουσα Αννα Αϊβαζόγλου, Αναστασία Αθανασιάδου, Κυριακή Δανιηλίδου, Αργυρώ Μάμαλη -Κοπάνου και τη φιλόλογο και μέλος της Εστίας Κατερίνα Βεκλίδου. Συνέπραξαν ωστόσο και τα λοιπά μέλη του Δ.Σ. Δ. Κωνσταντάρας, Μαρία Καζανίδου, Αννα Πετσιάβα και τα μέλη της Εστίας Μαργαρίτα Παπαϊωάννου, Ελένη Σεφεριάδου -Πρίντζου, Βάσα Παρασκευά, Αντ. Αντωνίου, Μαίρη Μόμπιλου, Αγγ. Καμένου, Ισμήνη Καϊσερλή και τόσοι άλλοι, όλοι σημαντικές ψηφίδες ενός πολύτιμου μωσαϊκού, που λέγεται Μικρασιατικός κόσμος. Ένα κόσμος που δέχθηκε το κάλεσμα μας κι αγκάλιασε την προσπάθεια. Τα σπίτια άνοιξαν, άνοιξαν διάπλατα και οι καρδιές, ξεκλειδώθηκαν χρονοντούλαπα κι ερμάρια, ξεκρεμάστηκαν καδραρισμένες φωτογραφίες κι εστία μας έγινε ένα προσκυνητάρι, καθώς μπαινόβγαινε ένα ευλογημένο γαϊτάνι ανθρώπων δεύτερης και τρίτης γενιάς να καταθέσει τα πολύτιμα τεκμήρια για την «κοινή τους ιστορία, το δικό τους λεύκωμα. Κι η συγκίνηση περίσσευε κι έμοιαζε λες, σαν «ιερό συλλείτουργο», πλαϊνοί και «καρσινοί» σα μια γροθιά, σα μια φαμίλια, όπως τότε..! Για όλους εμάς η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη, ένα ωραίο ταξίδι προς την Ιθάκη των στόχων μας όλη αυτή η επίμονη προσπάθεια.
Το Λεύκωμα που θα παρουσιασθεί στο Μεταξουργείο, στις 16 Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη και ώρα 7 το βράδυ, θέλουμε να πιστεύουμε ότι παρά τις όποιες αδυναμίες του, αποτελεί μια πολύτιμη κατάθεση στο «Ταμείον Ιστορίας», της πόλης και ευρύτερα.Ιδιαίτερα σήμερα σε μια Νέα Ιωνία που αλλάζει πρόσωπο, ένα πρόσωπο κακότεχνα φτιασιδωμένο. Γκρεμίζονται οι μονοκάμαρες, μεγαλώνουν τα σπίτια, οι δρόμοι, τα έσοδα μεγαλώνουν. Μικραίνουν όμως οι καρδιές, στενεύουν τα αισθήματα!Πρόσωπα και πράγματα, η ιστορία του χώρου και η φυσιογνωμία -ταυτότητα του αποδίδονται «χωρίς περίσκεψιν… χωρίς αιδώ» στα γρανάζια μιας ισοπεδωτικές αλλοτριωτικής μηχανής «εν ονόματι… συμφερόντων. Έτσι το Λεύκωμα λειτουργεί και σαν πράξη αντίστασης, καθώς διασώζει το χθες, την ηθογραφία και τη βιοφιλοσοφία των Μικρασιατών προσφύγων.
Κυρίως όμως αποτελεί σπουδαία κληρονομιά για τους νεότερους, «μάθημα ιστορίας και διδαχής» για το ψυχικό μεγαλείο των γονιών μας. το «αλκίμαχον», το «φίλεργον», το «εύ ποιειν» και το «ευ φέρεσθαι», τη στάση αξιοπρέπειας απέναντι στη ζωή είτε αυτή τους παρείχε τα πολλά και καλά, είτε τα ολίγα και άσχημα.
Επιλογικά οφείλει ευχαριστίες η Εστία μας στην ΕΚΠΟΛ Μαγνησίας και προσωπικά στους προέδρους κ. Παντελή Μαστρογιάννη (τέως) και το σημερινό πρόεδρο Ευαγγ. Ζαχαρόπουλο για την ηθική και υλική τους στήριξη.