Κραυγή αγωνίας συντακτών «Μ»-«Θ»
Σε ένα χρόνο η εφημερίδα «Μακεδονία» γίνεται 100 ετών.
Εμείς οι δημοσιογράφοι της, που έχουμε την τιμή να εργαζόμαστε σε μία από τις πλέον ιστορικές εφημερίδες της χώρας, συναισθανόμαστε το βάρος αυτής της ευθύνης.
Παράλληλα, αντιλαμβανόμαστε τη δυσχερή συγκυρία την οποία διέρχεται ο Τύπος, αλλά και η εν γένει οικονομική ζωή του τόπου.
Έτσι, στην πάγια -πλέον- καθυστέρηση εξόφλησης των δεδουλευμένων μας επιδείξαμε και επιδεικνύουμε υπομονή, καθώς είμαστε οι τελευταίοι που θα θέλαμε να δυσχεράνουμε καταστάσεις.
Όμως οι αντοχές μας δοκιμάζονται από το όλο και πιο θολό και ψυχοφθόρο τοπίο μέσα στο οποίο εργαζόμαστε.
Αντιμετωπιζόμαστε τους τελευταίους μήνες με τρόπο απαξιωτικό και ακατανόητα προσβλητικό, καλούμαστε να δεχθούμε αναιτιολόγητες αλλαγές αντικειμένου εργασίας ακυρώνοντας πηγές και εμπειρία ετών, υφιστάμεθα ανατροπές ωραρίων που φέρνουν σε αδιέξοδο τη ζωή αρκετών συναδέλφων, αντιμετωπίζουμε ώτα μη ακουόντων όταν διαμαρτυρόμαστε για επιλογές που αποδεικνύονται αντιπαραγωγικές, δεχόμαστε εντολές που μοιάζουν καψόνια, καθώς άλλοτε έρχονται σε αντίφαση με προηγούμενες και άλλοτε αποδίδονται δογματικά σε «ειλημμένες αποφάσεις».
Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι αντιμετωπίζουμε ένα είδος… τιμωρίας.
Προφανώς, ουδείς αναμάρτητος.
Διαπιστώνουμε, ωστόσο, ότι από την επανέκδοσή της, το 1998, η «Μακεδονία» αλλάζει συνεχώς διευθυντικές ομάδες, που μετά την πάροδο σύντομου χρόνου αποπέμπονται ως αποτυχημένες. Και τις διαδέχονται άλλες που αποπέμπονται και αυτές ως ακόμη πιο αποτυχημένες.
Με τι κριτήρια, άραγε, επιλέγονται οι εκάστοτε διοικούντες;
Πέρα από το όποιο διευθυντικό δικαίωμα, όμως, όταν η συνταγή αποτυγχάνει συνεχώς, όταν μας οφείλονται δεδουλευμένα, όταν ουδείς πλέον γνωρίζει το μέλλον που του επιφυλάσσεται, πιστεύουμε ότι το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε να διατυπώσουμε την πικρία και την έντονη αγωνία μας.
Δεν γνωρίζουμε πώς πορεύεται η επιχείρηση, ποιες είναι οι κυκλοφορίες μας, τι θα γίνει με την κυοφορούμενη εδώ και μήνες αλλαγή της περιοδικότητας έκδοσης της «Θεσσαλονίκης».
Βλέπουμε ένθετα να απαξιώνονται και να κόβονται και να εξαγγέλλονται νέα, δημιουργώντας σύγχυση στους αναγνώστες.
Βλέπουμε να προσλαμβάνονται νέοι συνεργάτες τη στιγμή που δεν πληρώνονται οι ήδη εργαζόμενοι.
Βλέπουμε έπαρση και υπεροψία. Βλέπουμε προσβολές.
Φως δεν βλέπουμε.
Η «Μακεδονία» έχει μεγάλη ιστορία. Πρέπει να έχει και αντάξιο μέλλον.
Οι συμμετέχοντες στην εργασιακή συνέλευση των συντακτών στις εφημερίδες «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη».
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Ψήφισμα συνέλευσης συντακτών εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Κραυγή αγωνίας συντακτών «Μ»-«Θ»
Σε ένα χρόνο η εφημερίδα «Μακεδονία» γίνεται 100 ετών.
Εμείς οι δημοσιογράφοι της, που έχουμε την τιμή να εργαζόμαστε σε μία από τις πλέον ιστορικές εφημερίδες της χώρας, συναισθανόμαστε το βάρος αυτής της ευθύνης.
Παράλληλα, αντιλαμβανόμαστε τη δυσχερή συγκυρία την οποία διέρχεται ο Τύπος, αλλά και η εν γένει οικονομική ζωή του τόπου.
Έτσι, στην πάγια -πλέον- καθυστέρηση εξόφλησης των δεδουλευμένων μας επιδείξαμε και επιδεικνύουμε υπομονή, καθώς είμαστε οι τελευταίοι που θα θέλαμε να δυσχεράνουμε καταστάσεις.
Όμως οι αντοχές μας δοκιμάζονται από το όλο και πιο θολό και ψυχοφθόρο τοπίο μέσα στο οποίο εργαζόμαστε.
Αντιμετωπιζόμαστε τους τελευταίους μήνες με τρόπο απαξιωτικό και ακατανόητα προσβλητικό, καλούμαστε να δεχθούμε αναιτιολόγητες αλλαγές αντικειμένου εργασίας ακυρώνοντας πηγές και εμπειρία ετών, υφιστάμεθα ανατροπές ωραρίων που φέρνουν σε αδιέξοδο τη ζωή αρκετών συναδέλφων, αντιμετωπίζουμε ώτα μη ακουόντων όταν διαμαρτυρόμαστε για επιλογές που αποδεικνύονται αντιπαραγωγικές, δεχόμαστε εντολές που μοιάζουν καψόνια, καθώς άλλοτε έρχονται σε αντίφαση με προηγούμενες και άλλοτε αποδίδονται δογματικά σε «ειλημμένες αποφάσεις».
Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι αντιμετωπίζουμε ένα είδος… τιμωρίας.
Προφανώς, ουδείς αναμάρτητος.
Διαπιστώνουμε, ωστόσο, ότι από την επανέκδοσή της, το 1998, η «Μακεδονία» αλλάζει συνεχώς διευθυντικές ομάδες, που μετά την πάροδο σύντομου χρόνου αποπέμπονται ως αποτυχημένες. Και τις διαδέχονται άλλες που αποπέμπονται και αυτές ως ακόμη πιο αποτυχημένες.
Με τι κριτήρια, άραγε, επιλέγονται οι εκάστοτε διοικούντες;
Πέρα από το όποιο διευθυντικό δικαίωμα, όμως, όταν η συνταγή αποτυγχάνει συνεχώς, όταν μας οφείλονται δεδουλευμένα, όταν ουδείς πλέον γνωρίζει το μέλλον που του επιφυλάσσεται, πιστεύουμε ότι το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε να διατυπώσουμε την πικρία και την έντονη αγωνία μας.
Δεν γνωρίζουμε πώς πορεύεται η επιχείρηση, ποιες είναι οι κυκλοφορίες μας, τι θα γίνει με την κυοφορούμενη εδώ και μήνες αλλαγή της περιοδικότητας έκδοσης της «Θεσσαλονίκης».
Βλέπουμε ένθετα να απαξιώνονται και να κόβονται και να εξαγγέλλονται νέα, δημιουργώντας σύγχυση στους αναγνώστες.
Βλέπουμε να προσλαμβάνονται νέοι συνεργάτες τη στιγμή που δεν πληρώνονται οι ήδη εργαζόμενοι.
Βλέπουμε έπαρση και υπεροψία. Βλέπουμε προσβολές.
Φως δεν βλέπουμε.
Η «Μακεδονία» έχει μεγάλη ιστορία. Πρέπει να έχει και αντάξιο μέλλον.
Οι συμμετέχοντες στην εργασιακή συνέλευση των συντακτών στις εφημερίδες «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη».