Τη φωτο με σχόλιο παρεμφερές αυτού που ακολουθεί, την είχα δώσει και την είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τον Αύγουστο του 2006, με αφορμή τον πόλεμο στο Λίβανο.Τότε δεν υπήρχε το blog και με την ευκαιρία της επετειακής ειδησεογραφίας για το θέμα αυτό (εκδηλώσεις στο Λίβανο) την αναρτώ και στο blog με τις απαραίτητες πληροφορίες.
Η φωτο είναι η οικογένειά μου από το σόϊ της μητέρας μου, στη Βηρυτό του Λιβάνου στις 4 Μάη 1943 και είναι πρόσφυγες πολέμου. Έφυγαν νύχτα με βάρκα κάνοντας κουπί, από τον Εύδηλο Ικαρίας για 17 ώρες, μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία (εκεί πέθανε και θάφτηκε στον Τσεσμέ, ο παππούς μου) και στη συνέχεια η υπόλοιπη οικογένεια, προωθήθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στη Βηρυτό.
Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν στα σύνορα περιπολίες, πυροβολισμοί και νάρκες για τους πρόσφυγες και Λιβανέζος Καρατζαφέρης στη Βηρυτό. Δεν υπήρχε στην Τουρκία τηλεόραση για να βγαίνει στα πάνελ ο αντίστοιχος του Βορίδη και λόγω των συνθηκών, δύσκολα μπορούσε να εμφανιστεί κάτι αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής και να επιτίθεται σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν η διαδρομή που κάνουν σήμερα οι πρόσφυγες πολέμου, αλλά με την ανάποδη κατεύθυνση και την είχαν κάνει πολλές οικογένειες από ακριτικά νησιά του Αιγαίου.
Γιατί μερικά πράγματα δεν πρέπει ποτέ να τα ξεχνάμε. Για την τύχη των Ελλήνων που θέλησαν να συνεχίσουν από εκεί τον πόλεμο εναντία στους ναζί και τελικά οι Εγγλέζοι τους έβαλαν στα λεγόμενα «σύρματα» επειδή ήταν αριστερών πεποιθήσεων, θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση. Επίσης σε άλλη μελλοντική ανάρτηση, η συνέχιση του "κάμπινγκ" με έξοδα του ελληνικού κράτους σε νησιά (Τρίκερι, Μακρόνησος, Άη Στράτης). Από αριστερά προς τα δεξιά: Μερόπη Μάζαρη, Μιχάλης Μάζαρης, Ελένη Μάζαρη (η γιαγιά), Δημήτρης Μάζαρης, Ηλέκτρα Μάζαρη (η μητέρα μου), Ευδοκία Μάζαρη