...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...
Για την ιστορία της Αθλητικής Εταιρείας Πατρών Ολυμπιάδα γράφτηκε ένα σημαντικό βιβλίο από τον δημοσιογράφο Τάσο Σταθόπουλο (μέλος του ΠΣΑΤ και της ΕΣΗΕΠΗΝ) με μεγάλη ερευνητική και συγγραφική προσφορά στην ανάδειξη της αθλητικής ιστορίας της Πάτρας. Κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2015 από τις εκδόσεις «Πελοπόννησος».
Μάλιστα για το λόγο αυτό κυκλοφόρησε αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων και σφραγίδα «Πρώτης Ημέρας» από τα ΕΛΤΑ με θέμα την ιστορία του στίβου της Ολυμπιάδας. Ταυτόχρονα έγινε φιλοτελική έκθεση αθλητικού γραμματοσήμου στο κλειστό γυμναστήριο της Ολυμπιάδας.
Η πρωτοβουλία της Φιλοτελικής Εταιρείας Πατρών , σε συνεργασία με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και την Περιφερειακή Διεύθυνση των ΕΛΤΑ Δυτικής Ελλάδας και Πελοποννήσου.
Η δραστηριοποίηση μη αθλητικών φορέων στο εκδοτικό εγχείρημα δείχνει και τη διαχρονική δυναμική του συλλόγου, καθώς και τους δεσμούς του με την τοπική κοινωνία.
Ενδεικτικό της δυναμικής του τμήματος στίβου, είναι, όπως γράφει ο συγγραφέας-ερευνητής στον πρόλογο του βιβλίου, ότι είναι: «Ένα οικοδόμημα που το 2002 λίγο έλειψε να ανακηρυχθεί το καλύτερο και πληρέστερο της χώρας, όταν μόνο με τα παιδιά της έφτασαν στη 2η θέση. της πανελλήνιας αξιολόγησης, πίσω μόνο από τον Πανελλήνιο πάνω από τεράστιους συλλόγους όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Εθνικός, ο Άρης, ο Ηρακλής, η ΑΕΚ και άλλα 300 σχεδόν, σωματεία της χώρας».
Ως κορυφαία προσωπικότητα αναφέρεται ο Βασίλης Λάβδας που έφυγε από τη ζωή παρακολουθώντας τον αγώνα ποδοσφαίρου της Παναχαϊκής. Υπήρξε προπονητής, αλλά και πρωταθλητής στο άλμα επί κοντό και στα 1.500 με την κοκκινόμαυρη φανέλα, απογοητεύτηκε όμως από το γεγονός ότι ο σύλλογος από το 1956 άρχισε να ρίχνει τόσο πολύ στο κέντρο βάρους των προσπαθειών του στο ποδόσφαιρο, απαξιώνοντας το στίβο και έτσι η αντίστροφη. Η μέτρηση ξεκίνησε και οδήγησε στη γέννηση της Ολυμπιάδας Πατρών.
Επικεντρώσαμε σε αυτό το δεύτερο μέρος της αναφοράς μας στην Ολυμπιάδα, όχι τόσο στα αθλητικά της επιτεύγματα, αλλά στις συνθήκες κάτω από τις άλλες εργάστηκαν για να προκύψουν αυτά, που δείχνουν έστω και με έμμεσο τρόπο και την κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε και πώς από τα σπλάχνα. της ξεπηδούσε η φλόγα για αθλητισμό. Δεν ήταν γνώρισμα μόνο της Πάτρας ή της Ολυμπιάδας, αλλά γενικό φαινόμενο με πολλές ανάλογες συγκινητικές ιστορίες από πολλά σημεία της χώρας και αρκετούς συλλόγους να έχουν να προσθέσουν το λιθαράκι τους σε ανάλογες καταγραφές.
Στην Πάτρα ήδη έχουν αναζητήσει εργασία στα εργοστάσια εκείνης της περιόδου πληθυσμοί που ήταν αγροτικοί και μετακινήθηκαν στις πόλεις, ενώ μιλάμε για μία εικοσαετία 195-1960 με έντονο και το μεταναστευτικό φαινόμενο από εργατικό δυναμικό που έφευγε από την Ελλάδα για να βρει μια καλύτερη τύχη στη Γερμανία. , ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, κ.λπ.
Τα νέα παιδιά εκείνης της εποχής δεν είχαν ούτε από την άποψη του οικογενειακού περιβάλλοντος και των οικονομικών δυνατοτήτων του, ούτε από την άποψη των αθλητικών υποδομών, την ίδια αφετηρία με τις δικές μας εποχές.
Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '60, για όλη τη χώρα και όχι μόνο για την Πάτρα και την Ολυμπιάδα, στο βιβλίο υπάρχει μία συγκλονιστική περιγραφή, υπό τον τίτλο «Χρόνια Φτωχικά». Τη μεταφέρουμε αυτούσια: «Δεν ήταν εύκολος ένας έφηβος της δεκαετίας του '60, που έκανε πρωταθλητισμό, να έχει σωστή διατροφή. Κι όσο πιο εντατική η προπόνηση, τόσο πιο συχνή η κόπωση και οι τραυματισμοί. Σκεφτείτε ένα παιδί που ξύπνησε στις 6πμ, ώστε να προπονηθεί μία και μιάμιση ώρα και μετά να είναι στις 8πμ στο σχολείο του. Κι ήταν θεϊκό για όλα τα παιδιά η εύρεση χορηγών διατροφής! Για να ακριβολογούμε την Ολυμπιάδα, με τη μέθοδο του δελτίου, έδινε σε κάθε παιδί μία φέτα ψωμί με μέλι και βούτυρο. Όλα αυτά σε συνεργασία με το ζαχαροπλαστείο του Κεντριστάκη, που δεν υπάρχει πια, γκρεμίστηκε. Στην πλατεία Μαρούδα, τη μικρή, την τριγωνική με το συντριβάνι, ακριβώς απέναντι. Γενικά οι αθλητές δεν είχαν “πάρε-δώσε” με τη διοίκηση Πολυμερόπουλου. Για όλα τα ζητήματα απευθύνονταν στον προπονητή τους Βασίλη Λάβδα και στον έφορο Μίμη Ζαχαράτο».
Ήρθαν και άλλες δύσκολες στιγμές, ειδικά μετά το θάνατο του Βασίλη Λάβδα που ο στίβος «υποχώρησε» έναντι της ανάπτυξης των αθλοπαιδιών. Στο βιβλίο καταγράφεται ότι επιχορηγήσεις αθλητών στίβου όπως της βαλκανιονίκης Ανδρέα Ξανθάκη, πήγαιναν για τις ανάγκες του τμήματος μπάσκετ. Επίσης «σε αποστολές στο εξωτερικό, αθλητές χρησιμοποίησαν το ένα κουπόνι σίτισης που τους έδινε ο ΣΕΓΑΣ και το δεύτερο το εξαργύρωναν, δίνοντας τα λεφτά για την προκοπή του τμήματος στίβου. Αγωνίζονταν και πρωταγωνιστούσαν πολλές φορές με ένα γεύμα την ημέρα».
Εάν δεν είχε καμία δόση υπερβολής αν λέγαμε ότι ο πραγματικός άθλος της Ολυμπιάδας, δεν είναι μόνο ή κυρίως οι αθλητικές διακρίσεις της, αλλά το γεγονός ότι «πέρασε» μέσα από πολλές και δύσκολες ιστορικές περιόδους, καταφέρνοντας να γνωρίσει την καταξίωση, να αναδείξει αθλητές. και να συνεχίζει τη λειτουργία της απρόσκοπτα.
Αυτό το «μετάλλιο» δεν δίνει καμία αθλητική αρχή, αλλά το «απονέμει» η ιστορία.
Έρευνα: Νάσος Μπράτσος
Σχετικό θέμα: Ολυμπιάδα Πατρών – Η δημιουργική της πορεία που ξεκίνησε από το 1961 και την αχαϊκή πρωτεύουσα (Α' Μέρος)
