Δέκα χρόνια συμπληρώνονται από το τότε που ανακοινώθηκε το «μαύρο» στην ΕΡΤ, με αυτή την αφορμή μου ζητήθηκαν σχετικά άρθρα, ένα από την «εργατική αλληλεγγύη», που το επισυνάπτω καθώς ήδη κυκλοφόρησε και ένα από το «Πρίν» που θα βγει την Κυριακή και θα το δημοσιεύσω τότε. Ακολουθεί το πρώτο άρθρο.
Την περίοδο πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ εξελίσσονταν μεγάλοι αγώνες σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ ενάντια στις απολύσεις, για ΣΣΕ, ενάντια στις μνημονιακές περικοπές, αλλά και για μία ενημέρωση στο πλευρό της κοινωνίας και όχι του ΔΝΤ και των εγχώριων απολογητών του.
Όταν ανακοινώθηκε το λουκέτο, χωρίς καμία πρόβλεψη ή προσυνενόηση μείναμε στο Ραδιομέγαρο για να συνεχίσουμε και τα καταφέραμε για μήνες μέχρι να μας βγάλουν τα ΜΑΤ και να συνεχίσουμε από άλλα σημεία. Τους μήνες της κατάληψης χωρίς ρεύμα, νερό, αναλώσιμα, όλες οι ανάγκες καλύφθηκαν από δράσεις της κοινωνίας, των συνδικάτων και δεκάδων χιλιάδων πολιτών σε όλη τη χώρα, αλλά και από το εξωτερικό.
Στη συνέχεια εκτός από όσους στρατεύτηκαν στη ΔΤ-ΝΕΡΙΤ, άλλοι επέλεξαν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις, να μην την υπηρετήσουν, αλλά και να μην στρατευθούν στον αγώνα, περιμένοντας την τελική πολιτική έκβαση με τις εκλογές για να προσεγγίσουν την πλευρά που θα νικούσε. Άλλοι ήθελαν αλλά δεν άντεξαν ψυχικά μέχρι τέλους. Άλλοι εκβιάστηκαν από οικογενειακά περιβάλλοντα ότι θα σταμάταγαν να τους στηρίζουν αν συνεχίσουν να στοχοποιούνται ευρισκόμενοι δίπλα σε αυτούς που θα «έχαναν». Ακόμα και έτσι τους χρωστάμε ότι οργανωτικά δεν ενίσχυσαν τον αντίπαλο και μας διευκόλυνε η ουδετερότητα αντί της αντιπαλότητας.
Τα “παράσημα” του αγώνα
Η διετία του αγώνα σε όσους μείναμε κάθε μέρα ενεργοί, χωρίς ωράρια, πενθήμερα, άδειες, συν τον εργασιακό χρόνο που προηγήθηκε του μαύρου, αυτού που ακολούθησε μόλις ξανάνοιξε η ΕΡΤ, συν τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, που ήταν πολλές, δεν ήταν δωρεάν. Δεν έμεινε κανένας αλώβητος από την υπερπροσπάθεια. Όλοι/ες σε κάποια χρονικά σημεία γίναμε έστω και για λίγο, του γιατρού, με τα ιατρικά παράσημα του αγώνα να πιστοποιούν ότι δόθηκε μάχη που ήταν «βαρέα και ανθυγιεινή».
Στο ξανάνοιγμα κατατέθηκε από την πλευρά του αγώνα ένα συλλογικό κείμενο υπό τον τίτλο «Ποια ΕΡΤ θέλουμε», που για οικονομία χώρου μπορείτε να το βρείτε στο διαδίκτυο.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε εντελώς τα αντίθετα και πέρασε μία κυβερνητική θητεία με τις φράξιές της να αλληλοσπαράσονται εντός της ΕΡΤ για τα πόστα, σε δημόσια θέα.
Ποιοτικά, να θυμίσουμε ότι ενώ σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος και με αποφάσεις συνεδρίων της ΠΟΕΣΥ και γενικών συνελεύσεων δημοσιογράφων της ΕΡΤ, απαιτούσε να μην προβάλλεται η συμμορία της Χρυσής Αυγής, τα στελέχη της ΕΡΤ έβγαζαν θέματα, όπως «τα κάλαντα στους πολιτικούς αρχηγούς», με τη συμμετοχή του φύρερ Μιχαλολιάκου.
Συνολικά εννέα φορές και επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ δέχτηκα παρεμβάσεις εργοδοτών του ιδιωτικού τομέα ή εταιριών που είχαν αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις τους, για τον τρόπο που παρουσίαζα εργατικές κινητοποιήσεις, αλλά αποκρούστηκαν επιτυχώς και εύκολα, γιατί υπήρχε σχετική πρόβλεψη. Θυμάμαι ενδεικτικά τις απεργίες στον ΟΤΕ, το Ευγενίδειο, στην ΣΚΟΤ Α.Ε., και πιο πρόσφατα τους ντελιβεράδες με τα χιόνια, τις κινητοποιήσεις στο Χίλτον, κλπ.
Στην περίοδο της κατάληψης δεν επιχείρησε ποτέ κανείς να δημιουργήσει πιέσεις, αντίθετα έρχονταν στο Ραδιομέγαρο όλοι οι αγωνιζόμενοι κλάδοι όπως τα Τσιμέντα Χαλκίδας, οι εκπαιδευτικοί κλπ.
Οι διοικούντες επί ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να κάνουν προσλήψεις στις θέσεις που άδειαζαν λόγω συνταξιοδοτήσεων. Ήρθε η ΝΔ και άρχισε τις εργολαβίες και τους συμβασιούχους έργου, με το τοπίο στρωμένο.
Δεν έγραψα ποτέ αναλυτικά και δεν θα το κάνω για χρόνια ακόμα, όλα όσα έζησα, από άποψη, για να μην ανοίξω τα μάτια όσων δεν πρέπει. Γιατί ο ταξικός αντίπαλος αποδεδειγμένα τα αντιλαμβάνεται και λαμβάνει τα μέτρα του πιο γρήγορα από τους άλλους στην «σωστή πλευρά» της ιστορίας, που αρκετοί ασκούν κριτική πληκτρολογίου και facebοok στην ΕΡΤ, θεωρώντας ντροπή ή ανούσιο να διεκδικήσουν ανοιχτά, δημόσια και με μαζικούς όρους μία άλλη πορεία της αντί γι’ αυτό το χάλι που ξοδεύει ώρες τηλεθέασης στους κηφήνες των «βασιλικών» οικογενειών, για να θυμίσω ένα από τα παρακμιακά παραδείγματα.
Κλείνω με την πιο συγκλονιστική για μένα σκηνή της διετίας. Όσο βρισκόμασταν ακόμα μέσα στο Ραδιομέγαρο απολυμένοι, ήρθαν να καθαρίσουν καθαρίστριες εργολαβικού συνεργείου, γυναίκες όλες, αλλοδαπές αρκετές από αυτές. Τις ρώτησα πώς και ήρθαν αφού έχουν διακοπεί οι εργολαβίες στην ΕΡΤ που έκλεισε και μου απάντησαν ότι δεν μπορούμε να σας αφήσουμε έτσι, στον αγώνα που δίνετε.
Νάσος Μπράτσος,
δημοσιογράφος ΕΡΤ