Για τις δύσκολες αλλά ρομαντικές εποχές ενός ποδοσφαίρου που μάλλον δεν θα το ξαναδούμε με αυτά τα χαρακτηριστικά, μας μίλησε ο Χρήστος Πάτσης.
-Πότε ξεκινήσατε να παίζετε ποδόσφαιρο;
-Ξεκίνησα να παίζω σε μία αλάνα πίσω από το χώρο της Ξυλοτεχνίας στο Περιστέρι, που τη λέγαμε «Γυμνάσιο» και είχαμε κάνει μία άτυπη ομάδα τον Ολυμπιακό Περιστερίου, ήμασταν τότε μία παρέα 12-13 χρονών. Εγώ είχα δελτία από τα 9 μου χρόνια στον Εθνικό Περιστερίου.
Το 1967 η δικτατορία προχώρησε σε συγχωνεύσεις σωματείων και στο Περιστέρι δημιουργήθηκε ο Α. Ο. Περιστερίου στον οποίο συγχωνεύτηκε και ο Εθνικός. Έπαιζε στην Α τοπική κατηγορία της Αθήνας, είχε έδρα το σημερινό δημοτικό γήπεδο και έπαιζε τα πρωινά της Κυριακής, μάζευε κόσμο γιατί είχαν συγκεντρωθεί κόσμος από τις τρεις ομάδες που συγχωνεύτηκαν. Έπαιξα το 1971-72 και το 1972-73 που επισκέφτηκα την αδελφή μου στη Θεσσαλονίκη, δοκιμάστηκα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και με ήθελαν, παρά τις ενστάσεις που είχε ο στρατιωτικός επίτροπoς της δικτατορίας (τότε η χούντα διόριζε τοποτηρητές -ρουφιάνους στα σωματεία για να τα ελέγχει), επειδή δεν ήμουν ντόπιος και τα «χαρτιά» μου από πολιτική άποψη δεν του ήταν αρεστά.
Τελικά έπαιξα στην Καλαμαριά σε μία εποχή που η ομάδα είχε δέσιμο με την τοπική κοινωνία που ήταν Πόντιοι πρόσφυγες, ήξερε ο ένας τον άλλο με το μικρό του όνομα και ήταν και περιοχή με πολλούς κομμουνιστές. Έπαιξα δύο χρόνια σε Α' και Β' Εθνική με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τιμωρήθηκα από τη ΓΓΑ με έξι μήνες γιατί σε μία συμπλοκή σε αγώνα με την Καβάλα, ήρθαν πάνω μου δύο χωροφύλακες και συνεπλάκην και με αυτούς, τους χτύπησα. Ευτυχώς όταν έγινε η δίκη είχε γίνει η μεταπολίτευση, αλλιώς θα ήμουν στη Γυάρο και η ποινή ήταν ένας μήνας στο δικαστήριο, αλλά η ΓΓΑ με τιμώρησε με αποκλεισμό έξι μήνες.
-Στον Ατρόμητο πότε πήγατε;
-Ενώ ήμουν φαντάρος, το 1975 έγινε η μεταγραφή στον Ατρόμητο και χρειάστηκαν 3.000 δραχμές για να έρθουν οι γονείς μου να μου πάρουν την υπογραφή από το στρατόπεδο Παύλου Μελά για να προλάβουμε τις προθεσμίες. Έκανα 31 μήνες στρατό γιατί έφευγα χωρίς άδεια που δεν μου έδιναν για να παίξω στον Ατρόμητο. Αποδεσμεύτηκα από τον Ατρόμητο τη χρονιά 1979-1980 και πήγα στην Καισαριανή και στον Εθνικό Αστέρα στη Β' Εθνική, σε μία λαϊκή περιοχή με πολλούς κομμουνιστές, «διάλεγα» που πήγαινα. Μετά το 1980-1981 πήγα στο Αιγάλεω στη Β' Εθνική που χάσαμε την άνοδο σε αγώνα μπαράζ με τη Ρόδο.
Ξαναγύρισα στον Ατρόμητο που μόλις είχε πέσει από την Α' Εθνική το 1981-1982 και είχαν μείνει μόνο λίγοι μικροί σε ηλικία, όπως ήταν τότε ο Νίκος ο Τσιαντάκης. Έπαιξα ένα χρόνο και σταμάτησα στα 27 μου χρόνια γιατί είχα δύο παιδιά και επαγγελματικές υποχρεώσεις και προτεραιότητες.
-Συμμετείχατε στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών από τα πρώτα βήματά του. Τι θυμόσαστε από εκείνη την περίοδο;
-Όταν ήμουν στον ΠΣΑΠ και κατέβαινα σκαστός ενώ ήμουν φαντάρος μάζευα συνδρομές και τις έδινα στο σύνδεσμο, να πούμε ότι τότε αρκετοί παίκτες φοβούνταν μέχρι τελικά να εδραιωθεί η λειτουργία του ΠΣΑΠ.
-Συγκρίνοντας το ποδόσφαιρο της δικιάς σας εποχής με τη σημερινή, τι αλλαγές βλέπετε;
-Για τη σημερινή εποχή, βλέπω ότι από το ποδόσφαιρο λείπει το πάθος που είχαμε εμείς τότε, ούτε στην αλάνα δεν θέλαμε να χάνουμε. Αν χάναμε σε αγώνα του Ατρόμητου μέναμε σπίτι δεν βγαίναμε ούτε στην πλατεία, γιατί όλοι τότε ήμασταν μία παρέα και από την ίδια γειτονιά. Είχαμε μόλις δύο ξένους τον Ντεμέλο και τον Εσπινόζα, σήμερα η εικόνα είναι διαφορετική αφού παίζουν πολλοί για ένα χρόνο και μετά φεύγουν και δεν υπάρχει το στοιχείο της εντοπιότητας. Είναι ψυχροί, όπως για παράδειγμα ο Βραζιλιάνος του ΠΑΟΚ που στον τελικό κυπέλλου ενώ παιζόταν ο εθνικός ύμνος έκανε ζέσταμα, δεν υπάρχει συνείδηση του τι πρέπει να σεβόμαστε.
-Πόσο δεμένα ήταν εκείνη την εποχή τα αθλητικά σωματεία με τον κόσμο της γειτονιάς και της ευρύτερης περιοχής τους;
-Στην εποχή μας υπήρχε άλλο δέσιμο με την τοπική κοινωνία, μαζεύονταν 3.000 κόσμος όταν κάναμε προπόνηση εκεί που είναι σήμερα το κλειστό γήπεδο Περιστερίου, για να μην χαλάσουμε τον αγωνιστικό χώρο του κανονικού γηπέδου. Παίζαμε το 1978 ντέρμπι με την Κόρινθο και μαζέψαμε 10.000 μέσα στο γήπεδο και 5.000 απέξω που δεν χώραγαν. Στις μέρες μας παίζουμε με τον Παναθηναϊκό και μαζεύονται 2.000.
-Τότε οι αλάνες, σήμερα τα 5Χ5 τι έχει αλλάξει;
-Τα σημερινά 5Χ5 που διαδέχτηκαν τις αλάνες, είναι κατά κανόνα εκμετάλλευση των γονέων που όσο πληρώνουν τόσο προωθούνται τα παιδιά τους , στην αλάνα έρχονταν και μας έβλεπαν κυνηγοί ταλέντων, τρώγαμε και ξύλο από τους γονείς μας γιατί παραμελούσαμε άλλοι τα μαθήματα και άλλοι τη δουλειά τους, αυτά ήταν οι προτεραιότητες, ειδικά στις λαϊκές περιοχές. Ήμασταν όμως πιο ελεύθεροι όλοι της γενιάς μας.
-Τι σας έχει μείνει από το ποδόσφαιρο;
-Είχα ένα θείο ΕΠΟΝίτη που τον έλεγαν Χρήστο Πάτση, τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί, όπως και τον παππού μου και μου έδωσαν το όνομά του. Θεωρώ τιμή μου που το έκανα γνωστό μέσω των γηπέδων και έχω και ένα εγγόνι με αυτό το όνομα. Για τις μεταπολεμικές – μετεμφυλιακές καταστάσεις που πέρασε η χώρα μας, μέσα και έξω από τα γήπεδα, αυτό που με «κυνηγούσε» ήταν ότι τα χαρτιά μου έλεγαν ότι είμαι ο ανιψιός του ΕΠΟΝίτη.
Τέλος, πρέπει να ολοκληρωθεί η ονοματοδοσία του γηπέδου Περιστερίου σε «Άγγελος Ράμφος», του αείμνηστου εμβληματικού αρχηγού της ομάδας, αφού είχε παρθεί η απόφαση στο δημοτικό συμβούλιο.
Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος
Σχετικά θέματα
100 χρόνια ζωής για τον Ατρόμητο Περιστερίου – Οι συνθήκες δημιουργίας του
Αλέκος Σκαρπέλης: «Συνοδοιπόρος» κατά ένα μέρος της ιστορίας του αιωνόβιου πλέον Ατρομήτου
«Έρχεται» το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του Ατρόμητου – Παραγωγή των φίλων του σωματείου
Διήμερες εκδηλώσεις Τιμής & μνήμης στο Περιστέρι για την ίδρυση του Ατρομήτου 100 χρόνια πριν