-Πως ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;
-Ξεκίνησα στην αλάνα που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του σημερινού γηπέδου του Ατρόμητου, εκεί που σήμερα είναι το μπάσκετ. Είχαμε κάτι δοκάρια χωρίς δίχτυα. Από εκεί πήγα στον Ταξιάρχη, ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής που έπαιζε στην ΕΠΣΑ. Η δικτατορία συγχώνευσε τον Ταξιάρχη με τον Εθνικό Περιστερίου και τη Θύελλα Περιστερίου που ήταν η καλή ομάδα στα ερασιτεχνικά επίπεδα της εποχής και γεννήθηκε ο Αθλητικός Όμιλος Περιστερίου το 1967 με εμένα να βρίσκομαι στα 16 μου χρόνια με δελτίο στον ΑΟΠ.
-Ποια ήταν η συνέχεια;
-Ξεκίνησα προπονήσεις και προετοιμασία με τον Παναθηναϊκό, αλλά λόγω του δελτίου που ήταν στον Α.Ο.Π. δεν μπόρεσα να συνεχίσω, ενώ μετά πήγα στον Απόλλωνα, όπου δεν τα βρήκε με τον Α.Ο.Π. στο οικονομικό και έτσι γύρισα στον Α.Ο. Περιστερίου. Ο ΑΟΠ τα βρήκε με τον Ατρόμητο και το 1975 που ο Ατρόμητος έπαιζε στην Α' Εθνική υπέγραψα εκεί.
-Τί σήμαινε εκείνη την εποχή ο Ατρόμητος για το Περιστέρι;
-Σήμαινε 2.000 θεατές να έρχονται στην προπόνηση, εμείς θυμάμαι ότι από μικρά σκαρφαλώναμε στις μάντρες για να τον δούμε και υπήρχε ένα δέσιμο γιατί όλοι κινούμασταν στον ίδιο χώρο, στις ίδιες παρέες, στη φτωχογειτονιά που επηρέαζε τον τρόπο σκέψης μας που ήταν κοινός. Δεν ήταν όπως σήμερα που στις ομάδες υπάρχουν πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι, μαζί με άλλους που παίρνουν πολύ λιγότερα χρήματα. Εμείς ήμασταν το ίδιο όλοι και ακόμα και αν κάποιος ξεχώριζε λίγο οικονομικά, ενσωματώνονταν στην παρέα.
-Έμπαινε ποτέ η σκέψη ότι το ποδόσφαιρο μπορούσε να γίνει όχημα επαγγελματικής αποκατάστασης;
-Όταν παίζαμε στις αλάνες με «έπαθλο» μία γκαζόζα, όχι, όταν άρχιζαν τα δελτία σε ομάδες σκεφτόμασταν ότι κάτι μπορούμε να καταφέρουμε.
-Εκείνα τα χρόνια ιδρύθηκε και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, τι θυμάστε από τη συγκεκριμένη περίοδο;
-Μπήκαν μπροστά παίκτες όπως ο Λεβέντης, ο Μάλλιαρης, συμμετείχα και εγώ, μας βοήθησε ο δημοσιογράφος Γιώργος Κατιντσάρος και κίνητρο ήταν η επαγγελματική κατοχύρωση των ποδοσφαιριστών. Για παράδειγμα ένας μισθός ήταν του επιπέδου 1.800 δραχμών και από αυτά έπρεπε να πληρώνουμε 700 δραχμές για ένσημα και μάλιστα εγώ ένσημα δεν πήρα ποτέ.
-Ο κόσμος πως υποδέχτηκε τη δημιουργία του ΠΣΑΠ;
-Με καλό μάτι και αναφέρομαι στον κόσμο του Περιστερίου γιατί από αυτούς έχω εικόνα, φαντάζομαι όμως και σε άλλες περιοχές το ίδιο θα συνέβαινε.
-Ποια ήταν η ποδοσφαιρική συνέχεια;
-Έφυγα από τον Ατρόμητο, υπήρχε και ένα θέμα γιατί ήμασταν καμιά δεκαριά αριστεροί και έλεγαν ότι η ομάδα είχε γίνει μικρή Μόσχα και μερικοί από τη διοίκηση δεν μας ήθελαν. Πήγα στον Ολυμπιακό Λουτρακίου και έπαιξα πέντε χρόνια στη Β' Εθνική και μετά ένα χρόνο στον Ασπρόπυργο στη Δ' Εθνική.
-Σε σύγκριση με τη σημερινή εποχή, τι διαφορές βλέπετε;
-Στις μέρες μας και πάντα μιλώντας για τη χώρα μας, βλέπω λιγότερες δεύτερες πάσες, ενώ στα χρόνια μας μπορεί το ποδόσφαιρο να ήταν πιο αργό, αλλά είχε παικταράδες με απίστευτη ποιότητα, όπως Δομάζο, Παπαϊωάννου, κλπ Ποιον να πρωτοθυμηθώ. Γέμιζαν γήπεδα με 42.000 κόσμο εμείς είχαμε στον Ατρόμητο 10.000 – 12.000 μέσα και άλλους 2.000 – 3.000 απέξω. Κερδίζαμε τον ΠΑΟΚ με 1-2 μέσα στην Τούμπα, πως να νοιώσει λοιπόν ένα παιδί που είχε ξεκινήσει στην αλάνα, μέσα στην Τούμπα;
Πλέον δεν πάω στo γήπεδο, παρακολουθώ λίγο και κυρίως από την τηλεόραση για να μην στεναχωριέμαι.
Συνέντευξη: Nάσος Μπράτσος
