Όχι άλλες προσχηματικές επιτροπές
Πριν από μερικούς μήνες, η κυβέρνηση αναγκάστηκε, υπό την πίεση της πραγματικότητας (λίστες RSF, ξυλοδαρμοί εργαζόμενων στα ΜΜΕ από την αστυνομία, SLAPP’s) και της ΕΕ να στήσει μια επιτροπή που ονομάστηκε μεγαλόπνοα «Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων», αφού πρώτα λοιδόρησε τις πλείστες όσες καταγγελίες από συναδέλφους-ισσες.
Βρέθηκα στην επιτροπή εκπροσωπώντας την ΕΣΗΕΠΗΝ που με τίμησε με αυτή την επιλογή, αλλά δεν μπορώ να την υποστηρίξω.
Ο λόγος είναι ότι η επιτροπή είναι προσχηματική. Ενώ τα μέλη της συνεδριάζουν, οι ξυλοδαρμοί εργαζόμενων σε ΜΜΕ από τις δυνάμεις καταστολής συνεχίζονται, όπως συνεχίζονται και οι στοχοποιήσεις και οι αγωγές-μηνύσεις συλλήβδην, μερικές από αυτές, από κυβερνητικά στελέχη.
Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, 22 χρόνια στην καθημερινή δουλειά, έχοντας γίνει πολλές φορές μάρτυρας βίας εις βάρος συναδέλφων και συναδελφισσών και κάποιες φορές στόχος μηνύσεων, δηλώνω ότι δεν μπορώ να συμμετάσχω σε μια τέτοια επιτροπή.
Από τη δεύτερη κιόλας συνεδρίαση φάνηκε η κυβερνητική διάθεση, όταν στην πρόταση να ενταχθεί στην ατζέντα της επιτροπής, η επικίνδυνη «επιτροπή δεοντολογίας» που εντάσσει η κυβέρνηση στο νόμο για τα ΜΜΕ, ήταν ότι «ο νόμος θα ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα». Η πρότασή μου δεν καταγράφηκε καν στα πρακτικά της συνεδρίασης.
Πέρα από την ευγένεια και την εντιμότητα του προέδρου της, του γ.γ. Επικοινωνίας Δ. Γαλαμάτη, υπάρχει και η πολιτική πραγματικότητα και καθημερινότητα: συνάδελφοι όπως ο Θ. Κουκάκης παρακολουθούνται από τις κρατικές μυστικές υπηρεσίες και δεν καλούνται καν ως μάρτυρες στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, ενώ για την ίδια υπόθεση, πρώην κυβερνητικό στέλεχος κυνηγάει με αγωγές τους δημοσιογράφους που έκαναν τις αποκαλύψεις.
Παράλληλα, συνάδελφοι και συναδέλφισσες γίνονται στόχοι των ΜΑΤ και άλλων αστυνομικών σωμάτων, ξυλοφορτώνονται και εξευτελίζονται, τραυματίζονται σοβαρά ενίοτε, χωρίς να μπορούν να βρούνε το δίκιο τους.
Εργαζόμενοι και εργαζόμενες στα ΜΜΕ βλέπουν καθημερινά τις εργασιακές τους συνθήκες να χειροτερεύουν και τους νόμους των κυβερνήσεων να συμβάλλουν σε αυτό, προς όφελος των εργοδοτών τους. Ακόμα χειρότερα, γυναίκες βιάζονται σε αστυνομικά τμήματα και η συστηματική αστυνομική βία καλύπτεται, δικαιολογείται και νομιμοπoιείται.
Ως εκ τούτου, «αντίο και ευχαριστώ για τα ψάρια», όπως έλεγε και ένας σημαντικός.
Θα τα πούμε στο ρεπορτάζ
Γιώργος Τσαντίκος
