Αντίστροφη μέτρηση για τις κάλπες και σίγουρα είναι η κατάλληλη στιγμή για απολογισμούς και για να ανοίξουμε για άλλη μία φορά τα χαρτιά μας.
Για την ΕΡΤ ειδικά αυτή την περίοδο, οι επιλογές της διοίκησής της που ευρισκόμενη σε ασυλία – ακαταδίωκτο για τις επιλογές της, την οδήγησαν σε νέες περικοπές σε βάρος των εργαζόμενών της, αλλά και η εργασιακή πασαρέλα που βρίσκεται εν εξελίξει (με τα λεφτά που πληρώνουν εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, που χτυπιούνται από την ακρίβεια, για να μην ξεχνιόμαστε) έχουν τροφοδοτήσει ξανά συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.
Ορισμένες από αυτές δεν μπαίνουν στην ουσία αλλά υποκρύπτουν ότι προσδοκούν κάποτε να γίνουν ή να ξαναγίνουν οι ωφελούμενοι από τη διαχείριση κρίσιμων θέσεων στο μηχανισμό της ΕΡΤ.
Οι όποιες επιλογές των νυν διοικούντων (που κάποτε έστελναν στο twitter εγκωμιαστικά μηνύματα στον Κασιδιάρη) δεν πρέπει να ξαφνιάζουν κανένα και σίγουρα δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική.
Πρόκειται για «σκυταλοδρομία» πολλών χρόνων μεταξύ διοικήσεων και των κυβερνήσεων που τις τοποθετούν, τόσο στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων όσο και στην αντίληψη για τη δημοσιογραφία.
Πειραματικό εργαστήριο αντεργατικών επιλογών ήταν πάντα το ραδιομέγαρο, που κάποιες στιγμές οι μαζικές και διαρκείς κινητοποιήσεις το σταματούσαν για κάποιο διάστημα, όπως η μονιμοποίηση συμβασιούχων με το ΠΔ164 στο παρελθόν.
Να μην ξεχνάμε ότι πριν από πολλά χρόνια οι συμβασιούχοι έργου – οι μπλοκάκηδες – που όμως κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ήταν φαινόμενο που γιγαντώθηκε στην ΕΡΤ την ίδια περίοδο που σφύριζαν οι ρουκέτες από τα μπόνους χιλιάδων ευρώ σε «αποκλειστικές» συμβάσεις και για την «επιτυχή διοργάνωση της Γιουροβίζιον».
Ήρθαν τα μνημόνια και οι περικοπές που στην ΕΡΤ όταν συμφέρει να χαρακτηριστεί δημόσιο για να γίνουν περικοπές και όταν συμφέρει για τον ίδιο λόγο να χαρακτηριστεί ιδιωτικού δικαίου, τα «βαφτίσια» δίνουν και παίρνουν.
Ακολούθησαν πριν το κλείσιμο του 2013 κινητοποιήσεις για να μην μπουν οι ιδιώτες στην ΕΡΤ και μετά την επαναλειτουργία της το 2015, μέρος όσων έσκιζαν τα ιμάτιά τους για την «εισβολή ιδιωτών» δηλαδή της κόρης υπουργού σε εκπομπή πριν το λουκέτο, «έτρεξαν» τη δημόσια ραδιοτηλεόραση με ιδιωτικές εταιρίες που πήραν την ανάθεση τηλεοπτικού προγράμματος, ειδικά στην ενημερωτική ζώνη, γιατί δεν επέτρεπε το θεσμικό πλαίσιο (αυτό που είχε επιβληθεί από την τρόικα, που εν των μεταξύ είχε βαφτιστεί με το στρογγυλεμένο «θεσμοί» και που οι προηγούμενοι κυβερνοδιοικούντες θα το έσκιζαν σε μία νύχτα).
Ήταν η εποχή που οι υγειονομικοί διαδήλωναν για τα ΒΑΕ έξω από το γραφείο του Τσακαλώτου, με το ίδιο αίτημα, να το διεκδικούν και μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας και σήμερα έξω από το γραφείο του Πλεύρη.
Ακολούθησε η ορίτζιναλ κυβερνοδιοικητική έκφραση της αγοράς που βρήκε έτοιμο θεσμικό πλαίσιο και το ξεχείλωσε τελείως στα εργασιακά, καλύπτοντας τα κενά όχι με κανονικές σχέσεις εργασίας αλλά με ορισμένου χρόνου. Μην ξεχνάμε και τους ρυθμούς συνταξιοδότησης στην ΕΡΤ, την ευρύτερη νομοθεσία όπως το νόμο Χατζηδάκη, κλπ
Ως προς το περιεχόμενο ζηλεύουν πια και οι ζώνες Life style στα ιδιωτικά κανάλια. «Βασιλικοί» γάμοι στην Ελλάδα, πριγκιπικές κηδείες στην Αγγλία, δημοσιοσχεσίτικες φιλανθρωπίες πλουσίων, αστυνομικά δελτία τύπου που αναδεικνύονται σε θέσφατα, χωρίς την άποψη άλλων πλευρών, που ανάγκασαν σε δικηγορική παρέμβαση για συμμόρφωση με τη δεοντολογία (Θ. Καμπαγιάννης), βιτριόλια σε αφθονία σε αντίθεση με τον χρόνο που διατέθηκε πχ για τη ΛΑΡΚΟ, πολεμικοί εξοπλισμοί σε πλήρη ανάλυση, σήριαλ με τη φεράρι, όχι όμως και για τον δικυκλιστή που σκοτώθηκε έξω από τη Βουλή, διπλωματικές συμμαχίες με χώρες βαθιά συντηρητικές όπως η Σαουδική Αραβία παρουσιάζονται σαν τεράστιες επιτυχίες, φύκια που προβάλλονται για μεταξωτές κορδέλες όπως ο αποτυχημένος μεγάλος περίπατος στην Αθήνα, έχουν τη μερίδα του λέοντος στο εκπεμπόμενο προϊόν.
Αυτό το σύστημα εξουσίας εκπέμπει την αντίληψη για τον πολιτισμό και την ενημέρωση, που πραγματικά του αναλογεί.
Στον αντίποδα θέματα όπως ο συγκροτημένος λόγος των υγειονομικών και των οργανώσεών τους για το θέμα της πανδημίας, αλλά και άλλων κλάδων και στρωμάτων που δοκιμάζονται στις συμπληγάδες των τελευταίων χρόνων, μένουν άλλοτε στα αζήτητα, άλλοτε παρουσιάζονται στο χαμηλό ράφι του σούπερ μάρκετ των ειδήσεων, εκεί που δεν φωτίζεται καλά και μένει για λίγο.
Στον αντίποδα μεγάλα αποθέματα δημιουργικών δυνάμεων στην ΕΡΤ παραμένουν σε ασφυκτική κατάσταση, δύσκολα και για λίγο βρίσκουν διεξόδους και αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και έτσι η ΕΡΤ απέχει από τα ιδιωτικά κανάλια, τότε και πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει τόσο ο κλάδος, αλλά και οι «έξω» την ΕΡΤ που τους αξίζει και για την οποία πληρώνουν.
Και μην πει κανείς καλοθελητής ότι δεν μπορούν οι «έξω» να κάνουν «παραγγελιές», θα συμφωνήσουμε αλλά μέχρι τώρα τις «παραγγελιές» τις κάνουν πολιτικά και οικονομικά επιτελεία και όχι η κοινωνία.
Η ανεξαρτησία ενός δημοσιογραφικού οργανισμού και ο σημαντικός κοινωνικός – πολιτιστικός του ρόλος, είναι ο διεκδικούμενος στόχος, που τον ψηλαφίσαμε για μία διετία 2013-2015 και είδαμε ότι είναι εφικτός.
Νάσος Μπράτσος, δημοσιογράφος ΕΡΤ, απερχόμενο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕΣΥ