...αναδημοσίευση από το ertnews...
Περίοδος ανάπτυξης των εργοστασίων ήταν αυτή του Μεσοπολέμου για τη Νέα Ιωνία Αττικής, θέμα στο οποίο έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά θα μας απασχολήσει η επέκταση των δραστηριοτήτων αυτών και σε γειτονικές περιοχές, όπως το Ηράκλειο Αττικής.
Κατά κανόνα ήταν εργοστάσια Υφαντουργίας, Μεταξουργίας, Βαμβακουργίας, Ταπητουργίας, τομέας ιδιαίτερα ανεπτυγμένος στη γειτονική Νέα Ιωνία, γνωστή ως «το ελληνικό Μάντσεστερ» για το λόγο αυτό. Αφορμή μας έδωσε η καμινάδα που διασώζεται στο Ηράκλειο και αναφερόμαστε στην καμινάδα του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας ΣΑΪΤΑ, επί των οδών Χρυσανθέμων και Κουντουριώτου (Ελ. Βενιζέλου), δίπλα στο ρέμα της Κουντουριώτου.
Το Ηράκλειο στον τομέα αυτό αναπτύχθηκε μετά τον Β' ΠΠ, καθώς η εσωτερική μετανάστευση άλλαξε το τοπίο στα μεγάλα αστικά κέντρα σε όλη τη χώρα.
To εργοστάσιο, ήταν δείγμα μίας άλλης εποχής που αρκετοί Ηρακλειώτες δούλευαν στα εργοστάσιο, μέχρι την κατεδάφιση των κτηρίων το 1990.
Σήμερα το μοναδικό για την περιοχή του Ηρακλείου Αττικής, βιομηχανικό μνημείο, η καμινάδα του,
σώζεται στον προαύλιο χώρο μιας πολυκατοικίας, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που επισυνάπτουμε.
Στα θετικά πρέπει να αναφέρουμε την ενημερωτική πινακίδα ώστε οι περαστικοί, αλλά και οι νεώτερες γενιές να ενημερώνονται για τις βασικές πληροφορίες του βιομηχανικού μνημείου.
Κάποτε η περιοχή είχε ρέματα τα οποία όπως και σε άλλα σημεία όπου υπήρχαν ανάλογα εργοστάσια, διευκόλυναν τη λειτουργία τους, ενώ μετά την αποβιομηχάνιση της δεκαετίας του 1980, αλλά και τη μεταφορά κλωστοϋφαντουργιών από τη χώρα μας σε βαλκανικές χώρες λόγω χαμηλότερου κόστους λειτουργίας, τα ρέματα σκεπάστηκαν και οι υδάτινες διαδρομές τους συνεχίζονται κάτω από το αστικό περιβάλλον.
Η συντήρηση – διατήρηση των μνημείων της βιομηχανικής κληρονομιάς, είναι μία διαρκής μάχη ενάντια στη φθορά του χρόνου, ένας αγώνας ενάντια στη λήθη και απόδοση τιμών στις γενιές που δούλεψαν στις φάμπρικες για να ζήσουν τις οικογένειές τους σε εποχές που σήμερα τις προσεγγίζουμε με νοσταλγία και συγκίνηση για τις πολλές ανθρώπινες ιστορίες που διασώζονται από αυτές και
μας «ζωγραφίζουν» το περιβάλλον της εποχής.
Κείμενο & φωτο: Nάσος Μπράτσος