Κάντε κλικ πάνω στο δημοσίευμα της εφημερίδας της 2/1/1935 για τον τρόπο που τότε η ΕΠΟ έκανε διανομή προσκλήσεων σε αγώνες της εθνικής ομάδας και ακολούθως διαβάστε (περιέχεται στο βιβλίο "Σπορ και Κοινωνικές αντιστάσεις") την προσωπική μου εμπειρία, 70 χρόνια μετά!!
Τότε "παλαισταί, μπράβοι, γύναια, ένας παρδαλός κόσμος" που εμπόδιζε τους "ατυχείς δημοσιογράφους" να κάνουν τη δουλειά τους. "Εμποροπανήγυρις" και "εσμός παρασίτων", όπως έγραφε η εφημερίδα.
Στις μέρες μας συγγενείς, φίλοι, βαφτιστήρια, παρατρεχάμενοι, κουμανταδόροι και...λοιποί.
Οι συγκρίσεις είναι ενδιαφέρουσες όπως θα είναι και η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου στην Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας - Υδραγωγείο, την Πέμπτη 25/6/2020 στις 8μμ.
Μία αναγκαία προσθήκη
Ο συγγραφέας του βιβλίου είχε ζητήσει διαπίστευση από την ΕΠΟ για να παρακολουθήσει τον αγώνα Ελλάδα-Αλβανία την άνοιξη του 2005 και με τον προηγούμενο αγώνα Αλβανίας-Ελλάδας το Σεπτέμβριο του 2004 να έχει σημαδευτεί από επεισόδια στην Αλβανία και πράξεις αντεκδίκησης από ακροδεξιά στοιχεία στην Ελλάδα, που έφτασαν μέχρι το φόνο Αλβανού στη Ζάκυνθο.
Η αίτηση διαπίστευσης έγραφε ότι δεν ήταν για ραδιοφωνική μετάδοση (αναγκαίο γιατί ο χώρος εργασίας εκείνη την περίοδο ήταν το ραδιόφωνο του Δήμου Ηρακλείου Αττικής «επικοινωνία
94 FM»), αλλά για εξωαγωνιστικό ρεπορτάζ, καθώς υπήρχαν απειλές για βιαιότητες από μερίδα οπαδών (στον αγώνα έγιναν κάποιες προσαγωγές ατόμων που φέρεται να είχαν σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή, που τότε είχε οργανωμένη παρέμβαση στο χώρο των οπαδών της εθνικής ομάδας, με τη «Γαλάζια Στρατιά»).
Η άδεια δόθηκε αλλά ήταν μόνο για παρακολούθηση ορθίου στα δημοσιογραφικά θεωρεία, τα οποία υποτίθεται ότι ήταν δεσμευμένα για άλλους συναδέλφους που θα ασχολούνταν με το καθαρά αγωνιστικό μέρος.
Στην πράξη, είδα εκτός από συναδέλφους, να κάθονται και από νωρίς, κάθε είδους απίθανο μη δημοσιογράφο, που είχε εξασφαλίσει είσοδο στα δημοσιογραφικά του «Γ. Καραϊσκάκης» να βρίζουν τους Αλβανούς (δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, άντε γ…ου Αλβανέ, κλπ), με τους Αλβανούς συναδέλφους στη μέση των δημοσιογραφικών, με από πάνω τους στα διαζώματα αριθμό Ελλήνων συναδέλφων που δεν δημιούργησαν πρόβλημα σε κανέναν και από κάτω τους παρατρεχάμενους.
Αν και θα μπορούσα εύκολα να κάτσω, αφού οι έχοντες πρόσβαση στα δημοσιογραφικά χωρίς να είναι δημοσιογράφοι, ήταν νεαρής ηλικίας και μόνο η επίδειξη της δημοσιογραφικής ταυτότητας θα αρκούσε, επέλεξα να μην το κάνω για να μπορώ σήμερα να το γράψω.
Επίσης για να «καμαρώσω» τον τρόπο που μοιράζονται οι διαπιστεύσεις και την αλλεργία σε όσους θέλουν να κάνουν ρεπορτάζ και όχι κουκούλωμα της όποιας στραβής κάνουν ρατσιστικά και φασιστοειδή στοιχεία.