 |
Συνήθως όταν «φεύγει» ένας άνθρωπος αρχίζουν και οι
διηγήσεις για διάφορα περιστατικά της ζωής του στα οποία είχε αφήσει το
αποτύπωμά του. Θυμήθηκα ένα και το καταθέτω.
Πριν από πολλά χρόνια στη διάρκεια της μαθητικής μου ζωής,
ένα καλοκαίρι αποφασίσαμε να κάνουμε πλάκα σε ένα μέλος της παρέας, ότι στους Πανικαριακούς
Αγώνες Στίβου αλλά και κολύμβησης και λεμβοδρομίας, έχει προστεθεί διαγωνισμός
μακαρονοφαγίας με απονομή μεταλλίου. «Τσίμπησε» ο στόχος μας και πήγε στο Στέλιο
το Μάζαρη που ήταν στην οργανωτική επιτροπή των (κανονικών) αγώνων για να
εγγραφεί στη μακαρονοφαγία.
Ο Στέλιος που ήταν μιλημένος, είχε ήδη συντάξει λίστα (μαϊμουδένια
φυσικά) με «συμμετέχοντες» που είχαν ήδη «εγγραφεϊ» και πρόσθεσε τον επίδοξο
μακαρονοφαγά.
Ακολούθως οι υπόλοιποι αναλάβαμε να τον μανατζάρουμε, πόσες
μέρες πρέπει να μείνει νηστικός, ποιους στόχους πρέπει να θέσει (πιο εφικτό το
χάλκινο, καθώς του λέγαμε για δύο ευτραφή αδέλφια που είχαν δηλώσει και θα ήταν
δύσκολοι αντίπαλοι).
Οι αγώνες στίβου έγιναν, το βράδυ θα ακολουθούσε το πανηγύρι
του Ευδήλου και μεταξύ αυτών θα γινόταν αργά το απόγευμα το αγώνισμα της μακαρονάδας.
Έχοντας λυσσάξει από την πείνα ο διαγωνιζόμενος πήγαινε κάθε
τρεις και λίγο στο Στέλιο να ρωτήσει πότε ξεκινάνε.
Οι απαντήσεις ήταν του τύπου «ακόμα να ζεσταθεί το νερό στο
τσουκάλι», «τώρα τα βράζουμε», «μα ωμά θα σας τα ταΐσουμε να σας χαλάσουμε»;, «έρχονται
και άλλοι από τα χωριά τους και είναι στο δρόμο», κλπ
Η ώρα πέρναγε ο διαγωνιζόμενος έβλεπε που τρώγαμε οι
υπόλοιποι στο πανηγύρι και βασανίζονταν, τελικά κατάλαβε ότι ήταν πλάκα, το
επιβεβαίωσε ο Στέλιος στον οποίο πήγε για ένα τελικό τσεκάρισμα, άρχισε να
τρέχει τότε προς το σπίτι του για να φάει, στο δρόμο σταμάτησε στο τραπέζι που
έτρωγε η υπόλοιπη παρέα και είπε στα γρήγορα κάτι ακατάληπτα (μάλλον μας έβρισε)
και έφυγε για να φάει τελικά μακαρόνια στο σπίτι του και αυτά από την πείνα του
δεν περίμενε να βράσουν εντελώς.