του Νάσου Μπράτσου
Αίσθηση προκάλεσε η απόφαση των εργαζομένων στη Fiat, με το που ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Γιουβέντους. Το επόμενο βήμα ήταν η προκήρυξη απεργίας (15-17/7).
Βασικό στοιχείο του σκεπτικού των εργαζομένων είναι ότι ο κοινός ιδιοκτήτης συλλόγου και επιχείρησης (Αντρέα Ανιέλι) είναι ιδιαίτερα γαλαντόμος προς τους σταρ του ποδοσφαίρου και αντιστρόφως ανάλογα συμπεριφέρεται προς το εργατικό δυναμικό της επιχείρησης.
Άραγε για πόσες ζωές ο κάθε εργάτης της Fiat θα έπρεπε να δουλεύει για να συγκεντρώσει ετήσιο εισόδημα 30 εκατομμυρίων ευρώ;
Το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο η οικονομική πλευρά της υπόθεσης γιατί το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ειδικά σε αυτά τα διεθνή επίπεδα, ήταν επιχείρηση που διέπεται από τους σκληρούς νόμους της αγοράς και τίποτα άλλο.
Το ενδιαφέρον εκτιμούμε ότι είναι η αμφισβήτηση του πυρήνα της λογικής «άρτος και θεάματα», ειδικά όταν αυτά στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο θεατή μιας πραγματικότητας που ο ίδιος δεν μπορεί να ζήσει και ακόμα περισσότερο να συμβιβαστεί με αυτή.
Είναι η έμπρακτη δήλωση – στάση ζωής των εργατών της Fiat και όσων συμφωνούν με αυτούς, ότι το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός, είναι από τα ωραία «δεύτερα πράγματα» στη ζωή των ανθρώπων.
Προέχει η πραγματική ζωή να εξελίσσεται σε συνθήκες αξιοπρέπειας και όχι εργασιακής δουλείας, υποαμειβόμενης εργασίας και μισθών πείνας, που ούτε με το ετήσιο κονδύλι για τα κορδόνια του ποδοσφαιριστή – σούπερ σταρ δεν επαρκούν.
Αυτό το μήνυμα είναι μάλλον πιο ηχηρό από την υπόθεση αυτή.