 |
| εργασία χωρίς δικαιώματα στα καπνομάγαζα της Δράμας |
Πολύ κουβέντα γίνεται το τελευταίο διάστημα για τη μη
εφαρμογή της αναβίωσης των συμβάσεων του 2013 στην ΕΡΤ. Δέσμευση – δήλωση που
συνόδευε την επαναλειτουργία της από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και που με
διάφορα νομικά προσχήματα δεν εφαρμόζεται, ειδικά στην τήρηση των ωρών εργασίας
που προέβλεπαν οι τότε συμβάσεις και σε διάφορα άλλα θεσμικά, που αν η ενημέρωση
είναι ακριβής, αποτελούν αντικείμενα διαπραγμάτευσης (μα πολύ μακρόσυρτης) μεταξύ
διοίκησης ΕΡΤ και ΕΣΗΕΑ.
Προσωπικά δεν με πείθουν τα νομικίστικα, θεωρώ ότι οι
ελλείψεις της ΕΡΤ από κόσμο που συνταξιοδοτήθηκε, επιχειρείται να καλυφθούν με
το εργασιακό τσίτωμα των υπολοίπων και αυτό το θεωρώ πολιτική απόφαση και όχι
διοικητικό τερτίπι. Συνεπώς η αναζήτηση ατομικών λύσεων, ή υποτιθέμενων
συλλογικών ερήμην δημόσιας θέσης και δράσης σωματείων, δεν τσουλάνε και
δημιουργούν τμήματα και εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων. Ίσως αυτό να είναι και ο στόχος.
Αφήνω και στην άκρη θέματα για «προχωρημένους», ότι ο
δημοσιογράφος που κυνηγάει θέμα που του αρέσει ποτέ δεν σταμάτησε λόγω ωραρίου,
αντίθετα συχνά το υπερβαίνει και εκτός χώρου εργασίας, αφού την ιδιότητα την
έχει όλο το 24ωρο, οπότε οι πρακτικές ελέγχου ωραρίου με αντιλήψεις σχολαρχείου
είναι εξ ορισμού εκτός πραγματικότητας.
Οι τρόποι που κάθε σωματείο εργαζομένων μπορεί να
αξιοποιήσει για να κερδίσει ή να μην χάσει δικαιώματα ήταν πάντα τρεις συν ένας.
Τους αριθμούμε χωρίς η σειρά να είναι δεσμευτική της προτεραιότητας και χωρίς
να αποκλείει την παράλληλη αξιοποίηση κάποιων εξ αυτών. Δηλαδή απεργία, προσφυγή στην επιθεώρηση
εργασίας, προσφυγή στη δικαιοσύνη, συν καμπάνιες ενημέρωσης και κερδίσματος
συμμάχων για αξιοποίηση της κοινής γνώμης.
Αν θεωρήσουμε ότι δικαιοσύνη και επιθεώρηση εργασίας έχουν
το μείον να πλευριτώνονται όταν φτερνίζεται η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία,
τότε τα πράγματα γίνονται κουκιά μετρημένα.
Για να απεργήσεις για θέματα ωραρίου μόνο ένας τρόπος
υπάρχει για να έχεις τον κόσμο μαζί σου και αυτός είναι να πεις την αλήθεια και
να την πεις για όλους όχι επιλεκτικά για τον εαυτό σου. Και η αλήθεια είναι ότι
όσο αυξάνονται οι ώρες εργασίας είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, τόσο
πιο δύσκολα θα βρουν δουλειά οι άνεργοι, αφού οι ανάγκες που θα προκύπτουν πχ
από συνταξιοδοτήσεις θα καλύπτονται από την υπερεργασία των «μέσα» (πληρωμένη ή
απλήρωτη για να μην ξεχνάμε και τον ιδιωτικό τομέα) και όχι από τις προσλήψεις
των «εκτός».
Σταδιακά δια της διολίσθησης όσο το θέμα των προσλήψεων για
κάλυψη των κενών θα φεύγει από την ατζέντα θα ανοίγει το έδαφος για
υπεργολαβίες και εταιρίες με εργασιακά δικαιώματα της εποχής που οι τσιφλικάδες
βουρδούλιαζαν στο Θεσσαλικό κάμπο τους κολλήγους και στα καπνομάγαζα πχ της Δράμας
δούλευαν από την ανατολή μέχρι τη Δύση του ηλίου.
Κάποτε πριν χρόνια τα συνδικάτα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα,
είχαν επιχειρήσει το θέμα της μείωσης των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των
αποδοχών, να το κάνουν και καμπάνια, γιατί μόνο έτσι ο άνεργος βρίσκει δουλειά,
αποκτά καταναλωτική δύναμη και διασώζει άλλες θέσεις εργασίας, τα ταμεία
αποκτούν επιπλέον έσοδα και ο προσληφθείς μπαίνει στον κόσμο της εργασίας
γίνεται συλλογική δύναμη και όχι απομονωμένο μέγεθος, που την ψάχνει στις κοινωνικές
παροχές των Δήμων, τη φιλανθρωπία της εκκλησίας και τα ξεροκόμματα της «κοινωφελούς»
εργασίας.
Για να το πεις αυτό όμως, πρέπει να είσαι σταθερά με τα
εργατικά συμφέροντα ΟΛΩΝ και όχι συντεχνία.
Επίσης για να το κάνεις με επιτυχία
πρέπει να συμμετέχεις στις αποφάσεις – δράσεις του όποιου σωματείου αντί να έχεις
την εικόνα των πολύ 10 συμμετεχόντων από την ΕΡΤ στις τελευταίες κινητοποιήσεις
της ΕΣΗΕΑ για το ασφαλιστικό (που αφορούσε φυσικά όλο τον κλάδο των ΜΜΕ και όλη την κοινωνία) και
φυσικά τις στάσεις εργασίας να τις τηρείς και να πηγαίνεις στις συνελεύσεις και
όχι να δουλεύεις στη ζούλα «για να βγει η δουλειά» όταν λήξη η στάση, διότι το
ίδιο επιχείρημα έχει χρησιμοποιηθεί για να αυξηθεί το ωράριο εργασίας. Αυτά
συνέβησαν στην ΕΡΤ στις τελευταίες στάσεις εργασίας της ΕΣΗΕΑ για κρίσιμες
συνελεύσεις και πρέπει να τα πούμε. Αλλιώς περιμένεις να σου λύσουν τα
εργασιακά προβλήματα ο Σούπερ Γκούφη, ο Μπλεκ, ο Σπάιντερμαν, ο Μπάτμαν και ο
Σούπερμαν.
Χώρια που όταν και ο κλάδος των ΜΜΕ χειμάζεται, εσύ που ξαναβρήκες
δουλειά και μεροκάματο πρέπει να δίνεις το παρόν και όχι να κρύβεσαι. Και όχι
μόνο στις κινητοποιήσεις των ΜΜΕ , αλλά και αυτών που με τη συμπαράστασή τους οδήγησαν
στο να ξανανοίξει η ΕΡΤ. Για μερικούς βέβαια αυτά είναι «ακραία» και ψιλά
γράμματα και ευτυχώς με αυτούς ΔΕΝ είμαστε μαζί.
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που δεν είναι χαρακτηριστικό της ΕΡΤ,
αλλά ευρύτερο και εμφανίζεται «φυσιολογικά» και σε αυτήν.
Έχοντας δουλέψει χρόνια σε δημοτικά ραδιόφωνα και έχοντας
δει αλλαγές δημοτικών αρχών και έχοντας περάσει και κυβερνητικές αλλαγές στην
ΕΡΤ, είδα να υπάρχει μια κατηγορία καλοθελητών που στο μεταίχμιο των αλλαγών
εξουσίας - διαχείρισης, προσέγγιζε ταυτόχρονα τους «παλιούς» και τους «νέους» και μετέφερε «πληροφορίες»
για να γίνεται αρεστή σε όλους και να δείχνει και αναγκαία η ύπαρξή της.
Συχνά
οι «πληροφορίες» των χαμαιλεόντων, όταν δεν υπήρχε η απαιτούμενη ύλη ήταν
ψευδείς, ή αλλοιωμένες, ή εντελώς προϊόντα φαντασίας, συνεπώς ελάχιστης αξιοπιστίας,
όχι όμως και για να τις αγνοήσεις τελείως, τις κρατούσες στην κωλότσεπη μέχρι
νεωτέρας.
Στο παρελθόν την κατηγορία αυτή στελέχωναν όσοι πήγαιναν
ψευδομάρτυρες σε δίκες συμβασιούχων που έκαναν ασφαλιστικά μέτρα (το φαινόμενο της
μαζικής παρουσίας συμβασιούχων στην ΕΡΤ τελείωσε το 2010) με στόχο να
ανελιχθούν στην εργασιακή ιεραρχία. Επειδή η «προσφορά» ήταν μεγαλύτερη από τις
διαθέσιμες θέσεις, πάντα οι «ριγμένοι» κάρφωναν μετά όσους θεωρούσαν ότι τους εξαπάτησαν
και τους έφαγαν τη θέση, βγάζοντας τα κατά τη δικιά τους οπτική και αξιοπιστία
τα «άπλυτα» στη φόρα. Μιλάμε για «τιτανομαχίες», Αρτέμης Μάτσας εναντίον Δήμου
Σταρένιου, Πήλιος Γούσης εναντίον Εφιάλτη, Γκοντζίλα εναντίον Κινγκ Κονγκ.
Από τέτοιες πηγές «ακούγεται» τώρα τελευταία και η διάσταση, ότι η ιστορία
του ωραρίου είναι στημένη ώστε να εμφανιστούν «αταλάντευτοι» μαχητές του
διάφοροι που είχαν στελεχώσει το μόρφωμα ΔΤ-ΝΕΡΙΤ και καλούσαν τότε τα ΜΑΤ να
διώξουν τους αγωνιζόμενους από το Ραδιομέγαρο (και που οι σχέσεις τους με διάφορους
μηχανισμούς εντός ΕΡΤ καλλιεργήθηκαν και παραμένουν στενές), ώστε να «τσιμπήσουν»
σε ατομική βάση διάφοροι εκ των επιστρεψάντων από το δίχρονο αγώνα και ακολούθως
να στοχοποιηθούν επιλεκτικά.
Έτσι το όφελος θα είναι διπλό, αφού θα αποκαθηλωθούν μερικοί
από υπεύθυνες θέσεις και προφανώς θα αντικατασταθούν από άλλους που πολύ θα
ήθελαν να πάρουν την «καρέκλα» και θα τραβολογηθούν πειθαρχικά άλλοι, με
επικοινωνιακή χρήση προς τα «έξω», ότι είναι κοπρίτες και αχάριστοι, όσοι από αυτούς
που γύρισαν από την ανεργία στην εργασία, δεν θέλουν να «βάλουν πλάτη», ρίχνοντας
έτσι λίγη ακόμα λάσπη στον αγώνα της διετίας 2013-2015, που ποτέ δεν χώνεψαν.
Είναι βλέπετε και αυτός ο μήνας ο Ιούλιος, γεμάτος με αναφορές σε ιστορικές περιόδους όπου κυριαρχούσε η δολοπλοκία και οι παρακρατικές μεθοδεύσεις και σίγουρα σε κάνει να επηρεάζεσαι στον τρόπο σκέψης.
Με όλα αυτά, γίνουν δεν γίνουν έτσι, περνάει ο χρόνος (και
χαίρονται οι τοποτηρητές της κυβέρνησης στα συνδικάτα) και έρχεται το μεγάλο
πακέτο των εργασιακών, γιατί όλη αυτή η παραφιλολογία του μικρόκοσμου της ΕΡΤ,
αφήνει στην απέξω ότι εφαρμόζεται ήδη το μνημόνιο 3 και δήθεν αναζητεί «λύσεις»
εντός αυτού.
Έτσι κοιμίζουν όσους βέβαια θέλουν να νανουριστούν, αντί να
αναζητούν συμμαχίες στους εργαζόμενους του Μαρινόπουλου, του ΟΛΠ, του ΟΣΕ, της ΒΙΟΜΕ, των νοσοκομείων (δημοσίων και ιδιωτικών γιατί και εκεί υπάρχουν εργαζόμενοι που αγωνίζονται), των Λιπασμάτων Καβάλας
και σε άλλους που είναι και οι πραγματικοί μας εργοδότες και χρηματοδότες μέσω
του ανταποδοτικού τέλους.
Ζούμε άλλωστε σε εποχές που ο συνδικαλισμός έχει αναγκαστικά
υποχωρήσει και προέχει το πολιτικό πρόταγμα, που δεν είναι άλλο από την
ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των μνημονίων, ότι και αν σημαίνει αυτό,
πχ έξοδο από την Ε.Ε. και ρήξη με το ΔΝΤ.
