Αν σήμερα η πληροφόρηση γύρω από το ποδόσφαιρο είναι όχι μόνο αρκετή, αλλά σε σημείο κορεσμού, υπήρχαν εποχές που δίνονταν με το σταγονόμετρο, μιλώντας πάντα σε επίπεδο τηλεοπτικής εικόνας. Συχνά η περιέργεια των φιλάθλων οδηγούσε στο να επιλέξουν την παρακολούθηση ενός αγώνα από μία γειτονική ταράτσα, ενώ σήμερα μάλλον η καφετέρια δείχνει να είναι πιο άνετη επιλογή από το να σε χτυπάν οι αέρηδες στις τσιμεντένιες «κορυφές» των πόλεων.
 |
| Φωτο από μία από τις ταράτσες στο γήπεδο του Παναθηναϊκού |
Τα χρόνια που δεν υπήρχαν τόσες πολλές τηλεοπτικές μεταδόσεις, ούτε καν τόσα κανάλια, πολύ περισσότερο ούτε καν διαδίκτυο, η μετάδοση της πληροφορίας, στον αθλητικό πάντα τομέα, έκρυβε μία μαγεία, αφού άφηνε τη φαντασία να καλπάζει.
Παράλληλα δημιουργούσε και κίνητρο.
Πώς να έπαιζε άραγε η μεγάλη Λάρισα της δεκαετίας του ΄80, πόσο «μαγικό» παιχνίδι έκανε ο Χατζηπαναγής, τι μπάλα έπαιζε ο ΠΑΣ Γιάννινα του Κοντογεωργάκη;
Έτσι όταν οι ομάδες αυτές έπαιζαν σε γήπεδα κοντά στο οποία υπήρχε και πρόσβαση στη θέα από γειτονικά κτήρια, γέμιζαν οι ταράτσες και τα μπαλκόνια, άλλοτε γιατί δεν υπήρχαν εισιτήρια και άλλοτε γιατί οι πιτσιρικάδες της εποχής είχαν ισχνό χαρτζιλίκι και οι εργαζόμενοι πάντα μέτραγαν τα έξοδά τους.
 |
| Στο βάθος η ταράτσα |
 |
| οι ταράτσες στον Ιωνικό Νικαίας |
Βρήκα στο αρχείο μου μία φωτο από τη θέα της ταράτσας που πριν από αρκετά χρόνια είχα δει σε κάποιο πρακτορείο ΠΡΟ ΠΟ και την «έσωσα» με το κινητό μου.
 |
| ταβερνάκι πίσω από τη Θύρα 13 |
Άλλες ποδοσφαιρικές εποχές, άλλες συνήθειες, πιο «πρωτόγονες» αλλά μάλλον πιο αυθεντικές.
