«Μικρές» καθημερινές ιστορίες συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα της αλληλεγγύης, στα νησιά του Αιγαίου, που δέχονται μεγάλο βάρος προσφυγικών ροών. Ταυτόχρονα γράφεται και η ιστορία στην ανθρώπινή της διάσταση, πέρα από στατιστικές και τεχνοκρατικές προσεγγίσεις.
Στη Λέρο, όπου το δίκτυο αλληλεγγύης Λέρου, συνεχίζει τις άοκνες προσπάθειές του για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του προσφυγικού ρεύματος, δημοσιοποίησε στο λογαριασμό του στο facebook μία φωτογραφία που είναι «χίλιες λέξεις». Συγκεκριμένα γράφει ότι: «Τα παιδιά δεν ξέρουν από σύνορα.Το μωρό της εθελόντριάς μας από τη Φιλανδία και το μωρό από το Ιράκ ενώνουν τα χεράκια τους, χαμογελούν και σπάνε με το αθώο βλέμμα τους το τείχος του φόβου και της ξενοφοβίας.¨ Όμορφες στιγμές μέσα στο ΠΙΚΠΑ».
Aντίστοιχες δραστηριότητες συνεχίζονται και στο νησί της Σύμης, από τη «Αλληλεγγύη Σύμης», αλλά και στο νησί της Κω, όπου η «Αλληλεγγύη – Κως», δημοσιοποιήσε και τηλεοπτικό ρεπορτάζ από την τηλεόραση της Ταϊβάν, για τα όσα συμβαίνουν στο νησί.
Στη Χίο η επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου «ΛΑΘΡΑ;», επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Τα πολλαπλά παραδείγματα διώξεων εθελοντών με κατηγορητήριο κακουργηματικών πράξεων στις περισσότερες των περιπτώσεων επιχειρούν να εδραιώσουν μια νέα κατάσταση στα νησιά. Να καθαρίσουν το τοπίο για λογαριασμό της frontex και να ελέγξουν πλήρως την κατάσταση ώστε να εφαρμόσουν ένα γενικευμένο δόγμα αποτροπής, αποθάρρυνσης, επιστροφών και απελάσεων.
Με ταχύτατο ρυθμό επιστρέφουμε σε όσα στο παρελθόν έχουμε ξαναδεί. Η ολική επαναφορά της ποινικοποίησης της αλληλέγγυας συμπεριφοράς και η καταστολή ξεκινάει με τον έλεγχο της δράσης με πρόσχημα τη νομιμότητα για να γενικευτεί σε καθολική απαγόρευση άμεσης επικοινωνίας με τους πρόσφυγες.
Έχουν στη διάθεση τους τις πρόθυμες ΜΚΟ οι οποίες θα τους δίνουν συνεχές άλλοθι για την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας. Όμως οι κραυγές και η απελπισία αυτών που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους μας στοιχειώνει όλους. Κανείς δεν πρέπει να κλείσει τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Μια νέα εφιαλτική πραγματικότητα εδραιώνεται καθημερινά και έχουμε ευθύνη να αγωνιστούμε.
Εμείς ως συλλογικότητα, σταθήκαμε τον προηγούμενο χρόνο δίπλα στους πρόσφυγες στο Νεκροταφείο, στον δημοτικό κήπο και συνεχίζουμε συμμετέχοντας στην κοινωνική κουζίνα προσφέροντας μαγειρεμένο φαγητό το οποίο καμία από τις οργανώσεις προγραμμάτων δεν μπορεί να καλύψει. Είμαστε εδώ από το 2001 με πολύμορφους αγώνες και δεν χρειαζόμαστε καμία χρηματοδότηση ή πιστοποίηση για να συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες».