Είναι τέτοιο το μέγεθος της κοροϊδίας ορισμένων συνδικαλιστοπατέρων
στα ΜΜΕ, στο θέμα του ασφαλιστικού, που μου θύμισε μία εμπειρία που είχα πριν
χρόνια από έναν αγώνα κατς, που οι παλιοί θυμούνται και το σύνθημα «κατς=απάτη
σικέ όλα».
Kάπου
στα τέλη των seventies γινόταν ένα τουρνουά κατς στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας
(το ρίνγκ μέσα στο γήπεδο κοντά στη μία εστία και οι θεατές στο πέταλο του
γηπέδου).
Ήταν γνωστό πως συνήθως ήταν σικέ τα ματς και όταν το
καταλάβαιναν οι μάλλον άνευ λεπτεπίλεπτων τρόπων θεατές, μπούκαραν μέσα και
γινόταν το σώσε.
Πήγα λοιπόν να δω τον αγώνα του Αιγύπτιου Ιμπραήμ Χαμούτ,
που ήταν Αιγύπτιος όσο σοσιαλιστής είναι ο Κατρούγκαλος, εναντίον κάποιου
Δουρβετάκη, ο οποίος συγκέντρωνε την υποστήριξη του κοινού αφού ήταν «δικός μας». Είχε δηλαδή τη λαϊκή εντολή να πολεμήσει τα ξένα συμφέροντα.
Είχαν προηγηθεί εμπρηστικά δημοσιεύματα του αθλητικού τύπου
ότι δήθεν ο δύο μονομάχοι είχαν συναντηθεί τυχαία σε ταβέρνα, αλληλοβρίστηκαν,
πλακώθηκαν και έρχονταν στον αγώνα με «προηγούμενα». Επιπλέον ο «Αιγύπτιος» ως
αλλοδαπός ήταν χαμένο κορμί που δε σέβεται την Ελλάδα και είχε πει και
κουβέντες για τους Έλληνες και τη φιλοξενία τους.
Στην αρχή του αγώνα άρχισαν οι διαβουλεύσεις, δηλαδή κάτι
ψιλές φάπες για να φανεί ότι δήθεν κάτι γίνεται, όπως πχ στα ΜΜΕ με κάτι 24ωρες
ντουφεκιές στον αέρα, συνοδευόμενες με πύρινες ανακοινώσεις για το ασφαλιστικό.
Μετά ο Ιμπραήμ Χαμούτ με το Δουρβετάκη μαζί, πήδηξαν έξω από
το ρινγκ και από την πλευρά που αυτό εμπόδιζε την πλήρη οπτική επαφή με την
κερκίδα και έκαναν ότι ποδοπατούσαν ο ένας τον άλλο, βγάζοντας κραυγές.
Μετά από παρατεταμένο ανηλεές «ποδοπάτημα», ανέβηκαν πάλι
στο ριγκ, ατσαλάκωτοι, αγραντζούνιστοι, χωρίς ίχνος αίματος, θλάσης, πόνων, κτλ
και συνέχισαν τις «διαβουλεύσεις».
Μόνο που επειδή ήταν και λίγο κουρασμένοι από τις κραυγές
και το χοροπηδητό που επιχείρησαν να μοστράρουν ως ποδοπάτημα, ήταν εμφανές ότι
τα χτυπήματα σταματούσαν στους 10 πόντους πριν την επαφή.
Ακολούθως ο «χτυπημένος»
εκσφενδονίζονταν μερικά μέτρα πέρα. Πιο πολύ πρέπει να χτύπησαν από μερικά
άτσαλα πεσίματα, παρά από τα χτυπήματα του ενός στον άλλο.
Εκεί το κοινό άρχισε να παίρνει ανάποδες γιατί κατάλαβε ότι
αν και πλήρωσε εισιτήριο (είναι το αντίστοιχο της ψήφου στις εκλογές) για να
δει μία περήφανη νίκη ενάντια στον μωαμεθανό και ύπουλο παλαιστή, μάλλον είχε
πιαστεί κορόιδο για να πουληθούν εισιτήρια και να πάρουν οι «πρωταγωνιστές» το
μερτικό τους. Ενδεχομένως και να το φάνε στην ίδια ταβέρνα που δήθεν λίγες μέρες πριν «πλακώθηκαν».
Κάπως σαν τις «κόντρες» μέρους της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας των ΜΜΕ, με την κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, που δεν ξέρεις αν
το νομοσχέδιο το γράφουν οι κυβερνώντες ή κάτι πλειοψηφίες συνδικάτων.
Γυρνάμε στον αγώνα, όπου ένας τεράστιος που καθόταν κοντά
μου και με λυγμούς και συνθήματα «Ελλάς – Ελλάς», εμψύχωνε το «λεβέντη
Δουρβετάκη», είχε αγριέψει τόσο από την κοροϊδία, που σκαρφάλωσε στα κάγκελα
για να μπει μέσα και τότε διέκρινα τον τρόμο και στα μάτια του «Αιγύπτιου» και
του άλλου, καθώς ο σαλταρισμένος είχε τη σωματική διάπλαση να τους κάνει
τη ζημιά και στους δύο μαζί.
Οι υπόλοιποι πέταγαν μέσα ό,τι έβρισκαν από καφέδες, πορτοκαλάδες,
νερά, αναπτήρες, κέρματα (επί δραχμής κάτι περίσσευε για να φεύγει και στα
γήπεδα τώρα για να ρίξεις κέρμα στο γήπεδο πρέπει να πάει ο ταξιτζής το
Λαφαζάνη στο νομισματοκοπείο – αφήστε που οι διαιτητές τα μαζεύουν πλέον για
πουρμπουάρ) και λοιπά εποχιακά είδη.
Προφανώς δεν ήταν το πρόβλημα οι κατά καιρούς "Αιγύπτιοι" παλαιστές, αλλά συνολικά η στημένη διοργάνωση, είναι σα να λέμε ότι στην παλαίστρα της ΕΕ και του ΔΝΤ μπορεί να παιχτεί καθαρό παιχνίδι από τους απίστευτους που παίζουν εκεί.
Ανατροπή της διοργάνωσης λοιπόν στο σύνολό της είναι αυτό που χρειάζεται.
Επειδή λοιπόν ο κόμπος έφτασε και ξεπέρασε το χτένι, ας μην νομίζουν ότι όσοι παράλληλα χειροκροτούν την κυβέρνηση για τις επιλογές της (και σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν και ίδιον όφελος) και παράλληλα αποκρύπτουν τα non paper που ανταλάσσουν μαζί της, ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι "Αλκυονίδες".