Σίγουρα τα τελευταία χρόνια οι «πλατείες» αποτέλεσαν
σημαντικούς τόπους διαμαρτυρίας ενάντια στα μνημόνια, αλλά και εκδήλωσης άποψης
για το πρόσφατο δημοψήφισμα και τις κωλοτούμπες των κυβερνητικών παραγόντων
μετά από αυτό. Για λόγους που δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέγας πολιτικός
αναλυτής για να κατανοήσει, προφανώς τέτοιου τύπου κινηματικά ραντεβού θα
υπάρξουν και στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Άλλωστε οι «εταίροι» και οι «θεσμοί» δεν είναι φίλοι μας και
δεν θέλουν να μας «βοηθήσουν» και όσοι συνεχίζουν να χρησιμοποιούν φρασεολογία
λείανσης του προφίλ των αρπακτικών της αγοράς και των «ειδικών δυνάμεων κρούσης»
του κεφαλαίου, είναι υπόλογοι για τις επιλογές τους αυτές.
Εκεί λοιπόν στις πλατείες (και όταν μιλάμε για την Αθήνα,
μιλάμε για το Σύνταγμα) εκφράζεται με μαζικό τρόπο η αγανάκτηση του κόσμου για
όσα τραβάει τα τελευταία χρόνια, αλλά γίνεται και κυκλοφορία ιδεών, συχνά και
αντικρουόμενων, αφού η μαζικότητα περιέχει και την πολυσυλλεκτικότητα.
Επίσης η μαζικότητα εκφράζει και δυναμική, φτιάχνει κλίμα,
δίνει κουράγιο, κλπ
Όμως όσο και αν υποστηρίζει κανείς τις πλατείες, δεν αρκεί
και αυτό πρέπει να το πούμε σε όλους τους τόνους.
Ας αναρωτηθούμε πού ήταν πριν πάει στην πλατεία ο
αγανακτισμένος διαδηλωτής και που «επιστρέφει» μετά από αυτήν.
Η επιστροφή στους χώρους δουλειάς, όπου όλα όσα συμβαίνουν
εκεί προκαλούν αγανάκτηση, είναι το κεντρικό ζήτημα, γιατί οι επιθέσεις στον
κόσμο της δουλειάς είναι ο βασικός πυροδότης των πλατειών.
Μόνο τα όσα καταγγέλθηκαν για σκληρές εργοδοτικές
παρεμβάσεις και εκβιασμούς τις παραμονές του δημοψηφίσματος, είναι αρκετά για
να μην γίνουμε πιο αναλυτικοί.
Άρα για να μην βγαίνει η καταπίεση και η αγανάκτηση στη
μαζική αλλά συχνά «απρόσωπη» πλατεία, χρειάζεται να υπάρχουν «εργαλεία» στους χώρους
δουλειάς.
Δηλαδή εκεί που δεν υπάρχουν σωματεία να ιδρυθούν, εκεί που
υπολειτουργούν να τα στηρίξουμε για να αναζωογονηθούν και εκεί που είναι
ανεπαρκείς οι έχοντες τα ηνία τους, με δουλειά βάσης να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.
Αυτό θα δώσει αυτοπεποίθηση μέσα στους χώρους δουλειάς για
να αντιπαλέψει κάθε εργαζόμενος τις συνέπειες των μνημονίων στη ζωή του. Άλλωστε
κάθε σκληρός εργατικός αγώνας, δημιουργούσε «πλατείες», είτε μιλάμε στις αρχές
του 90 για την απεργία της ΕΑΣ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των αστικών
λεωφορείων, είτε για την σχετικά πρόσφατη απεργία των χαλυβουργών, την ΕΡΤ της περιόδου
2013-2015, τους «διαθέσιμους», τις καθαρίστριες, κλπ.
Επίσης να θυμίσουμε ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη και εκτός της
Ε.Ε. , όπως υπήρχε και πριν αστράψουν τα φλας όταν Σημιτοπαπαδήμοι έβγαζαν τα
ευρώ από το ΑΤΜ, αφού είχαν βάλει τη χώρα με πλαστά στοιχεία και οι «εταίροι»
που το ήξεραν το δέχτηκαν μετά χαράς για να μας αρμέξουν περισσότερο στη
συνέχεια και πού και πού να μας λέει το ΔΝΤ ότι «έκανε και λάθη» στις πολιτικές
που εφάρμοσε στην Ελλάδα (ενώ αλλού που δεν έκανε «λάθη», τους «νοικοκύρεψε»
κανονικά).
Συνεπώς, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, βασικός μισθός,
πληρωμή δεδουλευμένων, άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, καταπολέμηση
«ελαστικών» εργασιακών σχέσεων και δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι από τα
πρώτα θέματα στην ατζέντα.
Ήδη η εμφάνιση μορφών συνδικαλισμού βάσης, ενάντια στα συνδικαλιστικά
παραρτήματα των προθύμων υποστηρικτών των μνημονίων, είναι ένα σημαντικό
φαινόμενο.