Όταν άνθρωποι που θα είχαν κάθε λόγο «να κάτσουν σπίτι»,
κινητοποιούνται, δραστηριοποιούνται, συμμετέχουν στην κοινωνική – πολιτική ζωή,
τότε άθελά τους βάζουν και για όλους μας τον πήχη σε ύψη, που όσο και αν
προσπαθήσουμε να τα περάσουμε, πάντα «από κάτω» θα πηγαίνουμε. Τουλάχιστον
όσοι/ες το προσπαθούμε.
Το σχόλιο για την μη έχουσα όραση αλληλέγγυα και συχνή
διαδηλώτρια για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, αλλά και σε άλλες κοινωνικοπολιτικές
δράσεις με άλλη «ατζέντα», που βρέθηκε στο Ραδιομέγαρο.
Την ίδια ώρα εκτός από όσους έσπευσαν προ διετίας να «τρουπώσουν»
στα μορφώματα της τροϊκανής προπαγάνδας, υπήρξαν και άλλοι με «πλημμελή»
συμμετοχή στο δίχρονο αγώνα. Απομονώνοντας περιπτώσεις, μερικοί είχαν σοβαρές
δικαιολογίες. Άλλοι πάλι περίμεναν να φανούν όταν πια είχε δρομολογηθεί η
επανέναρξη της ΕΡΤ (και τα πόστα που θα μοιράζονταν).
Βλέποντας όμως τη μεγάλη εικόνα, η χωρίς όραση αλληλέγγυα ακτιβίστρια, «έβαλε
τα γυαλιά» σε πολύ κόσμο.
Το ζητούμενο είναι τα μάθημα που μας δίνει η στάση της, να
αξιοποιηθεί, γιατί πλέον δεν υπάρχουν «μετεξεταστέοι», ή το «περνάς», ή «κόβεσαι»,
με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Είναι κάτι τέτοια περιστατικά που σε κάνουν να σου φεύγει η
όποια κούραση και οι όποιες γκρίνιες και σου γεμίζουν τις μπαταρίες σου για να
συνεχίσεις στις όποιες κατευθύνσεις κινείσαι.
Συζητώντας μαζί της με αφορμή το πρόσφατο βιβλίο μου "Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα", που το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω ήταν να της δωρίσω, μου ζητήθηκε από την ίδια το Σεπτέμβρη να πάμε μαζί στο γήπεδο για να ακούσει την ατμόσφαιρα ενός αγώνα. Φυσικά και θα το κάνω και απευθύνω δημόσια έκκληση σε οργανωμένες ομάδες φιλάθλων και διοικήσεις ομάδων, να μεριμνήσουν από τώρα για να οργανώσουμε τις επισκέψεις μας σε αγώνες που θα δώσουν.
