Του Νάσου Μπράτσου
Πήρε κι έδωσε το ωτοστόπ και φέτος στην Ικαρία και τα σχόλια όσων ή είναι μόνιμοι κάτοικοι, ή περιστασιακοί – καλοκαιρινοί όπως ο γράφων, αλλά και πολλοί άλλοι, ήταν συνεχή. Μου έδωσαν λοιπόν την αφορμή να γράψω.
Ωτοστόπ έκανα και ο ίδιος στην Ικαρία, μαζί με φίλους σε πιο παλιές και «αγνές» εποχές. Το σταμάτησα, όταν στα μαθητικά μου χρόνια, επιστρέφοντας με φίλους από ένα γλέντι στον Άγιο Δημήτρη και από το δρόμο Ραχών – Φραντάτου, ο μεθυσμένος οδηγός κόντεψε να πέσει στο γκρεμό και δεν άκουγε τις εκκλήσεις μας να σταματήσει να κατέβουμε. Όταν πια κατεβήκαμε οι τρεις φίλοι που είχαμε ανέβει στην καρότσα, αγκαλιαστήκαμε και γονατίσαμε και φιλήσαμε το χώμα. Ήταν νύχτα και γυρίσαμε στον Εύδηλο με τα πόδια, παρά την προθυμία του οδηγού να μας γυρίσει ο ίδιος. Λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε. Ήδη είχα αποφασίσει ότι δεν ξαναμπαίνω σε αυτοκίνητο προσώπου που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι.
Για την ιστορία οι άλλοι δύο «διασωθέντες», ήταν ο Ζαχαρίας ο Κατσάς, που για χρόνια είχε κατάστημα αγροτικών-γεωργικών ειδών στον Εύδηλο και ακολούθως υπάλληλος φαρμακείου επίσης στον Εύδηλο και ο τρίτος φιλοξενούμενος φίλος μας.
Τα χρόνια πέρασαν, απέκτησα αυτοκίνητο και συχνά έπαιρνα ωτοστόπ Έλληνες και αλλοδαπούς τουρίστες που μου έκαναν σήμα.
Υπήρξε ένα σημαντικό γεγονός που με οδήγησε να σταματήσω να το πράττω. Πριν πούμε γι αυτό όμως να σχολιάσουμε ένα επιχείρημα που ακούγεται ότι οι μετακινούμενοι με ωτοστόπ, πολλές φορές είναι κατασκηνωτές, που επειδή δεν έχουν την καλύτερη σχέση με το σαπούνι, μυρίζουν.
Απάντηση: ναι συμβαίνει, αλλά ας φροντίσει η τοπική κοινωνία και ειδικά η τοπική αυτοδιοίκηση να υπάρχουν υποδομές (πχ κάμπινγκ – κάμπινγκ λέω και όχι κοτέτσι με ντουζιέρα όπου φωλιάζει ο Έμπολα – αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλο άρθρο) για να μπορεί αυτός ο κόσμος να έχει καλύτερη ποιότητα διαβίωσης στο νησί. Ξέρω πολλούς κατασκηνωτές που υπέφεραν γιατί δεν ήταν επιλογή τους η απλυσιά.
Ακολούθως να κοιτάμε τα του εαυτού μας. Ο γράφων την εποχή που ανταποκρίνονταν στο ωτοστόπ, πήρε στο αυτοκίνητο (επέβαιναν και άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος), μόνιμο κάτοικο που λίγο πριν είχε πάει στα γουρούνια του. Όποιοι ξέρουν τι εστί φροντίδα γουρουνιών κατάλαβαν τι πέρασε το πλήρωμα του αυτοκινήτου, οι υπόλοιποι που δεν ξέρουν, να νοιώσουν ευτυχείς που δεν το έχουν μάθει.
Από το 2005 σταμάτησα να ανταποκρίνομαι στα κελεύσματα των ωτοστοπατζήδων (με εξαίρεση αν γνωρίζω τα πρόσωπα), μετά από μια απόλυτα αρνητική εμπειρία.
Σταμάτησα, όντας μόνος μου στο αυτοκίνητο, να πάρω δύο Έλληνες τουρίστες που στη διάρκεια της διαδρομής, μου πρότειναν να μου πουλήσουν ναρκωτικά χάπια. Λίγες ώρες αργότερα και ενώ τους είχα κατεβάσει, έμαθα ότι σε μπλόκο της δίωξης ναρκωτικών, δύο άτομα (δεν ξέρω αν ήταν οι ίδιοι) που επέβαιναν σε αυτοκίνητο που είχε σταματήσει να τους πάρει, αμόλησαν τα χάπια στο αυτοκίνητο.
Ακολούθως αρνήθηκαν ότι ήταν δικά τους και τα χρέωσαν στον οδηγό, ο οδηγός αρνήθηκε ότι ήταν δικά του και τα χρέωσε σε αυτούς και η αστυνομία τους μπουζούριασε όλους.
Πας δηλαδή να εξυπηρετήσεις και βρίσκεσαι με χειροπέδες.
Είναι λοιπόν όλοι όσοι κάνουν ωτοστόπ «ύποπτοι»? Όχι βέβαια, αλλά όποιος θέλει να παίξει με τις πιθανότητες να του κάτσει η στραβή, μετά δε δικαιούται να γκρινιάζει.
Φέτος άκουσα μια ιστορία, ότι δύο κοπέλες (ελληνίδες) όταν τις πήρε με ωτοστόπ ηλικιωμένος μόνιμος κάτοικος, τον απείλησαν ότι αν δεν τους δώσει τα χρήματά του, θα αρχίσουν να φωνάζουν ότι επιχείρησε να τις βιάσει και θα τον μπλέξουν, με αποτέλεσμα να υποκύψει και να δώσει τα 150 ευρώ που είχε απάνω του.
Αλήθεια, φήμη, ή αλήθεια με «πρόσθετα στοιχεία», από αυτά που συνηθίζεται να διανθίζουν τις αφηγήσεις, δεν ξέρω αν είναι για να το πιστέψω.
Πιστεύω όμως αυτό που έζησα και παραλίγο να πάθω και με βάση αυτό κινούμαι. Αδικώ σίγουρα πολλούς φίλους του νησιού, αλλά η αποφυγή δυσάρεστων συνεπειών το επιβάλλει.