...αναδημοσίευση από την Ικαριακή Ραδιοφωνία...
Του Νάσου Μπράτσου
Πάντα οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο και την πολιτική ήταν μια πονεμένη ιστορία που ξυπνούσε μίση και πάθη.
«Από μικρός ονειρευόμουνα να φορέσω τη φανέλα της ομάδας που υποστήριζα», έχουν δηλώσει ουκ ολίγοι μεταγραφόμενοι ποδοσφαιριστές και πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρις», την είχαν κάνει για άλλες πολιτείες.
«Άφησα το κόμμα που είχε ανερμάτιστα συνθήματα», έλεγε στην ταινία «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος», ο μεταγραφείς πολιτευτής, που δεν εξελέγη (όπως άλλοι δεν πήραν πρωτάθλημα) αλλά: «Ε… και τι έγινε που δε βγήκα βουλευτής; Έτσι κι αλλιώς το κόμμα θα χρειαστεί όλα τα μάχιμα στελέχη, για να επανδρώσει τον κρατικό μηχανισμό. Να… Αν θέλω Νομαρχία… την έχω εδώ! Στη χούφτα μου!».
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι «μονοχρονίτες», αυτοί που έχουν σαν επιλογή μονοετή συμβόλαια για να παζαρεύουν κάθε χρόνο μια νέα μεταγραφή και τα σχετικά bonus. Στη δημοσιογραφική αργκό της αθλητικής δημοσιογραφίας, «αυτοί που αγαπάνε το μαρούλι». Για τους αδαείς «μαρούλι», ίσον λεφτά.
Στην πολιτική, όρεξη και χρόνο να έχετε και αν ψάξετε από μεταγραφές από τον έναν «ανερμάτιστο» στον άλλο, οι επιδόσεις ξεπερνάνε το ποδόσφαιρο.
Ψάξτε τα τελευταία 25 χρόνια πόσοι και ποιοί πέρασαν από ΔΗΑΝΑ (το κόμμα του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου), την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ του νυν πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, το ΚΕΠ του Δημήτρη Αβραμόπουλου, το ΕΣΚ του Γεράσιμου Αρσένη, την ΕΣΠΕ του Στάθη Παναγούλη, έως τα νεώτερα μικρά κόμματα που προέκυψαν κυρίως από αποχωρήσεις από το ΠΑΣΟΚ και θα δείτε μεταγραφές, από και προς τους μεγαλύτερους σχηματισμούς. Το πιο ενδιαφέρον είναι και το τι «έσερναν» σε αυτούς στους οποίους τελικά πήγαν μετά ως στελέχη.
Πάντα οι μεταγραφές μεταξύ ομάδων που είχαν αντιπαλότητα, ήταν μια δύσκολη ιστορία.
Από τους Δεληκάρη, Γαλάκο, Βαμβακούλα, Σαργκάνη, Κυράστα που από τον Ολυμπιακό πήγαν στο Παναθηναϊκό, δημιουργώντας τεταμένο κλίμα στους φίλους των Πειραιωτών, έως μια άλλη σημαία των Πειραιωτών, τον Τάσο Μητρόπουλο, που πέρασε λίγους μήνες από το τριφύλλι και έφυγε γιατί δεν ήταν αποδεκτός. Ούτε και ο Αντώνης Αντωνιάδης σε ένα σύντομο πέρασμά του από τον Πειραιά, ήταν ο πλέον αγαπητός στο λιμάνι. Oύτε και ο Κοντογιαννόπουλος της ΝΔ είχε παίξει καλή μπάλλα όταν τον πήρε το ΠΑΣΟΚ, πριν κάποια χρόνια.
Ή να θυμηθούμε τον Λουίς Φίγκο από τη Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ, που του πέταγαν γουρουνοκεφαλές και φωτοτυπίες χαρτονομισμάτων με το πρόσωπό του τυπωμένα πάνω σε αυτά.
Στο ίδιο κλίμα έγιναν και οι πολιτικές μεταγραφές, όπως του Οδυσσέα Βουδούρη από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, του Αμοιρίδη και της Κοππά από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ και πολλοί άλλοι, ειδικά στο αυτοδιοικητικό επίπεδο, χάνεται η μπάλα. Φυσιογνωμίες σαν το Μπίστη έχουν πιο πολλές μεταγραφές και από Βραζιλιάνους στα τελειώματα της καριέρας τους που αλλάζουν με ρυθμούς πολυβόλου, άσημες αλλά πλούσιες (κυρίως από πετροδολάρια) ομάδες στο Κατάρ, τα Αραβικά Εμιράτα, την Κίνα και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
Προφανώς υπάρχουν και μεταγραφές που χαλάνε, όπως του Καρυπίδη στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, όπου υπήρξε εσωτερικό θέμα στο ΣΥΡΙΖΑ, ή της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο, ή πρώην πολιτευτή των ΑΝΕΛ στη Σάμο, που προηγουμένως δεν είχε δεκτός (προερχόμενος τότε από τους Ελεύθερους Πολίτες) σε συνεργασία με την τοπική ΔΗΜΑΡ το 2012.
Στο ποδόσφαιρο ο μεταγραφόμενος οφείλει να αποδείξει ότι αξίζει τα λεφτά του, άρα πρέπει να ιδρώσει, αν και μερικές φορές για να μην γκρινιάζουν οι οπαδοί για πεταμένα λεφτά, τον βάζουν να παίζει, αξίζει – δεν αξίζει, ώστε να μην φανεί ο αντικαταστάτης του που ενδεχομένως να είναι καλύτερος. Πάντα στην ίδια θέση, οι ομάδες έχουν και εναλλακτικές επιλογές.
Στην πολιτική παίζει αμέσως με στόχο να προσελκύσει ψήφους από το χώρο προέλευσής του. Τι κι αν τα κομματικά μέλη και οι σταθεροί φίλοι του πολιτικού φορέα τραβάνε συνεχώς όλο το κουπί της πρακτικής δουλειάς και συχνά και με ταυτόχρονες εξαιρετικές επιδόσεις στο πεδίο της κοινωνίας, μέσα σε συλλόγους, σωματεία, κλπ
Πάντα στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό το «φυτώριό» τους, υπολείπεται των μεταγραφών εντυπωσιασμού, γι αυτό και μερικοί γονείς παίρνουν τα παιδιά τους από τις υποδομές και πάνε σε άλλα σωματεία.
Συνεπώς το εφέ της μεταγραφής, στην κοινωνία του θεάματος και των επικοινωνιολόγων, προηγείται της συνέπειας και του ιδρώτα και στις προπονήσεις και στην κοινωνική – πολιτική δράση.
Κάπως έτσι όλη αυτή την προεκλογική περίοδο, σημειώθηκαν αναταράξεις με επιλογές υποψηφίων που δεν ήταν αποδεκτές από το σύνολο, ή από μεγάλο μέρος του κομματικού κορμού στον οποίο θα «κούμπωναν».
Κάπως έτσι στο ποδόσφαιρο υπάρχει η φρασεολογία για τα «παλτά» και οι πιο θερμόαιμοι εκσφενδονίζουν και διάφορα προϊόντα προς τους μη αρεστούς παίκτες της ομάδας τους, η απόδοση των οποίων δεν τους ικανοποιεί.
Και επειδή έχουμε μπροστά μας εκλογές (ειδικά τις ευρωεκλογές που είναι κεντρική πολιτική μάχη και καταγραφή), να θυμίσουμε ότι όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο, να δούμε ποιοι θα προλάβουν να κάνουν παρέλαση (δηλαδή ποιοι θα έχουν μείνει τουλάχιστον έως τις 28 Οκτωβρίου) με την ίδια ομάδα, ή θα έχουν πάρει πόδι.
