Του Γιώργου Τούλα
Η υπόθεση της ΕΡΤ βρομούσε από την αρχή. Έζεχνε. Οι άνθρωποι που την έκλεισαν, γιατί έπρεπε να δώσουν στην τρόικα ανθρώπινο αίμα μέχρι τέλος Ιουνίου, επικαλούμενοι το σαθρό του οργανισμού που έλυνε και έδενε η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία και τα βύσματα, δεν πρόλαβαν να κρύψουν τη χαρά τους για το λαμπρό πεδίο δόξης που ανοίγονταν μπροστά τους. Στην πραγματικότητα την ΕΡΤ δεν την είχαν ακριβώς στο χέρι. Έτυχε να δουλεύω σε ένα από τα ραδιόφωνά της που δεν κατάφερε ποτέ η διοίκηση να ελέγξει και γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει να ακούς κάθε μέρα φωνές ενοχλητικές και να μην μπορείς να τους το βουλώσεις, γιατί και το ραδιόφωνο πετυχημένο και με ιστορία ήταν και κρατάς και τα προσχήματα. Όσο μπορείς. Γιατί όλο και καμιά κόρη υπουργού θα κάνεις παρουσιάστρια, όλο και κανένα κομματικό σου φερέφωνο-δημοσιογράφο θα προσλάβεις με ειδική σύμβαση. Αντί λοιπόν να μπουν στον κόπο, το έριξαν πριν δυο μήνες μια και έξω το ζάρι. Το έκλεισαν το μαγαζί. Και έβαλαν και έναν υπουργό γόη να βγαίνει στα κανάλια δυο μήνες και να τάζει λαγούς με πετραχήλια. Μια νέα ΕΡΤ αντικειμενική, σπουδαία και τρανή. Και παράλληλα στα υπόγεια οι ζυμώσεις έπαιρναν και έδιναν. Και από τη μια οι περήφανοι κρατούσαν τις σημαίες ψηλά με εκπομπές και εκδηλώσεις δείχνοντας το υγιές κομμάτι του οργανισμού και από την άλλη οι αρουραίοι αλώνιζαν. Διοργάνωναν κρυφές συναντήσεις, έταζαν και τους έταζαν θέσεις. Το κομματικό παρακράτος θριάμβευε. Και έβαζαν και τα κοράκια στο fb να λένε διάφορα. Για τους καταληψίες, για εκφοβισμούς συναδέλφων για, για, για. Και ήρθε η ώρα των αιτήσεων για το νέο φορέα. Των δίμηνων συμβάσεων. Και κει πόσο να κρυφτείς πια; Ξεσκεπάζεσαι. Είναι που λένε θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα δεν την αφήνει η χαρά. Και κει άρχισαν παιχνίδι και οι διάφορες Ενώσεις, τα συνδικάτα, οι γυμνοσάλιαγκες που πάνε πάντα πότε από δω και πότε από κει. Και πέφτανε τηλέφωνα και μυστικές πληροφορίες. Όχι το μαγαζί θα γίνει ΠΑΣΟΚ, όχι ΝΔ, όχι έτσι, όχι γιουβέτσι. Σιχασιά και απόγνωση. Και μείνανε οι έρμοι οι καταληψίες νομίζοντας ότι στο τέλος θα νικήσει το καλό. Αλλά το κομματικό κράτος αλώνιζε από πίσω. Και βγήκανε απόψε οι κουκούλες και ήρθαν τα ονόματα και τα πρόσωπα. Άνθρωποι πολλοί από αυτούς που τους ήξερες δεκαετίες. Που έφαγαν τη ζωή τους στο να χαριεντίζονται με πολιτικούς, να είναι τα παραπαίδια τους. Αυτοί που μια ζωή θελήματα τους έκαναν και θελήματα κάνανε. Ο πάτος. Η μετριότητα. Και λες αυτή είναι η νέα ΕΡΤ που μας υποσχέθηκαν; Το ΒΒC της Ελλάδας; Ο εκσυγχρονισμός του κράτους από τα βύσματα; Να ξεράσω τώρα ή να περιμένω και τη δεύτερη δόση των θέσεων; Αχ Βαγγέλη μου και Αντώνη μου, τα χούγια δεν κόβονται. Πρώτα θα βγει η ψυχούλα σας και μετά το χούι…
Υ.Γ. Για να ξαναβρώ τον ύπνο μου αυτό το καλοκαίρι, μετά το βιασμό της 11ης Ιουνίου ορκίστηκα την πρώτη μέρα να μην κάνω ποτέ αίτηση σε αυτό το νέο εξάμβλωμα και γιάτρεψα την πίκρα με την αγάπη των δικών μου ανθρώπων και μια ρακή που ανακάλυψα, σκέτο βάλσαμο. Απλά απόψε, να λύγισα διαβάζοντας ονόματα και είπα να πω δυο κουβέντες για την Ελλάδα που δεν χάνεται. Των ρουφιάνων και των μέτριων…
Υ.Γ. 2 Το κείμενο δεν αφορά τους εκατοντάδες ή και χιλιάδες συναδέλφους που η ανεργία και η απόγνωση τους οδήγησε και σωστά να κάνουν αίτηση. Χωρίς βέβαια να έχουν διαβάσει καν τους όρους της σύμβασης που θα υπογράψουν για δυο μήνες. Αφορά τα γνωστά λαμόγια που πάντα επέπλεαν όπως τα κόπρανα στον υπόνομο. Και όταν τα έβλεπα άλλαζα πάντα δρόμο, γιατί οι καλημέρες δεν είναι για πέταμα…