Βλέποντας το πρωτοσέλιδο της Χαραυγής, θυμήθηκα τα ταξίδια με το «Μαρινέλα». Άλλοι έλεγαν ότι
ήταν θαλαμηγός άραβα σεΐχη τη δεκαετία του ’30, άλλοι ότι το πήραμε σαν
πολεμική αποζημίωση από τους Ιταλούς και του «έχτισαν» άλλο ένα πάτωμα, πριν το
βάλουν στη γραμμή, γενικά ακούγονταν διάφορες ιστορίες αληθοφανείς, ως προς την κατάσταση της αξιοπλοΐας
του.
Μιλάμε για ταξίδι έως και 18 ώρες από τον Πειραιά μέχρι την
Ικαρία και αντιστρόφως. Κατέβασμα από τη σκάλα, στη βάρκα, το λιμάνι το έφτιαξαν
μετά, ΙΧ δεν φόρτωνε γιατί δεν είχε γκαράζ. Το σήμα κατατεθέν όμως, ήταν ότι με
το πού έμπαινες στο πλοίο, καμαρότοι σου μοίραζαν "χαρτόκουτα" εμετού, ανεξάρτητα
από τις καιρικές συνθήκες. Βλέπετε εκτός από τα μποφόρ, σε ζάλιζε και η βρώμα
του καραβιού. Αν μάλιστα συνέπιπταν και τα δύο, καιρός και βρώμα, τότε μιλάμε
ότι η σφαγή του Δράμαλη στα Δερβενάκια, ήταν το μέτρο σύγκρισης για το τί συνέβαινε στο καράβι.
Τα χαρτόκουτα τα έβγαζαν από μια
μεταλλική βάση-φόρμα με αντίστοιχο μέγεθος. Όταν το καράβι έφτανε στον προορισμό
του, το καταλάβαινες από τα μεταλλικά κέρματα-φιλοδώρημα που έριχναν οι
επιβάτες στη μεταλλική βάση-φόρμα των χαρτόκουτων εμετού. Άμα άκουγες γκλιν,
ετοίμαζες βαλίτσες. Πάντα οι καμαρότοι στέκονταν στη σκάλα που οδηγούσε από τις
καμπίνες στο κατάστρωμα με το μεταλλικό δοχείο, περιμένοντας το πουρμπουάρ. Όχι
άδικα, τόσο χαρτόκουτα εμετού είχαν μοιράσει, αφήστε δε το τι μάζευαν μετά.
Μια
φορά έξω από τον Εύδηλο, στούκαρε μάλλον στο νησάκι του φάρου, ξώφαλτσα πάντως
δεν συνέβη κάτι σοβαρό. Όταν έγινε το τράκο, γιατί σε παιδική ηλικία
ευρισκόμενος, ήμουν μέσα, σκηνές αλλοφροσύνης επικράτησαν στις καμπίνες, που
ήταν γεμάτες με μανάδες και παιδιά, αφού όταν έκλειναν τα σχολεία στην Αθήνα,
τα αμέσως επόμενα δρομολόγια είχαν σχεδόν αποκλειστικά αυτή τη σύνθεση. Σήμερα
οι πολιτικές που εφαρμόζουν εφοπλιστές και συγκυβερνώντες μας οδηγούν
κατευθείαν στα ταξίδια που θυμόμαστε σαν δύσκολες στιγμές του παρελθόντος.
