Σέντρες στο παρελθόν

Με αφορμή το ευχαριστήριο από την ΤΕ ΕΟΚ Σάμου, την οποία ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μαζί της από το 2010 μέχρι σήμερα, σκέφτηκα να κάνω μια ανάρτηση για όσους (εκτός φυσικά του στενού μου κύκλου, που ξέρουν) δε γνωρίζουν τις επιλογές μου στο θέμα της αντιμετώπισης του αθλητισμού.

Φυσικά να διευκρινίσω ότι συνεργασίες σαν αυτή που προανέφερα, δεν έχουν επαγγελματική διάσταση, δεν είναι αμειβόμενες, δεν προκύπτουν από την επαγγελματική μου ιδιότητα, αφού δεν είμαι αθλητικός συντάκτης και γίνονται στα πλαίσια του «ελεύθερου χρόνου», της ψυχαγωγικής τους διάστασης και σε βάρος άλλων πιθανών δραστηριοτήτων που θα μπορούσαν να είναι στη θέση τους.

Με ποια κριτήρια γίνονται λοιπόν οι επιλογές:

Κριτήριο πρώτο, η αντιμετώπιση του αθλητισμού σαν μέρος μιας κοινωνικής δραστηριότητας απαραίτητης για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής (είτε σαν συμμετοχή, είτε σαν θέαμα προς παρακολούθηση), που δίνει διέξοδο σε τοπικές κοινωνίες, από τις συνοικίες μιας πόλης σαν την Αθήνα, έως επαρχιακές πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά. Άρα αθλητισμός χωρίς το κριτήριο του επαγγελματισμού, που μετριέται με πρωταθλήματα, ανόδους, κούπες, στατιστικά στοιχεία και κατά συνέπεια χωρίς άγχος και εντάσεις που οδηγούν σε παρεκτροπές.

Κριτήριο δεύτερο, η παρακολούθηση – ενημέρωση σωματείων που δεν τα έχουμε κάθε μέρα μέσα στα πόδια μας, άρα όταν μιλάμε για την Αθήνα, επαρχιακών σωματείων που έρχονται να παίξουν στο λεκανοπέδιο, να δούμε και κάτι καινούργιο. Με την ίδια λογική που κάποτε περιμέναμε στο ποδόσφαιρο να έρθει η Λάρισα της καλής της εποχής, ή ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή, ή ο Άρης του Γκάλη, ή ο Πανηλειακός όταν ανέβαινε συνεχώς τις κατηγορίες, κλπ Αν μάλιστα οι επαρχιακοί σύλλογοι έχουν και άλλο σημείο επαφής (πχ καταγωγής με τη στενή ή την ευρεία έννοια) τότε ακόμα καλύτερα και εδώ ο παράγοντας αυτός μπορεί να αντισταθμίσει τις αγωνιστικές δυνατότητες και τη δυναμική των σωματείων, αν αυτή είναι χαμηλή.

Κριτήριο τρίτο, η συνειδητή μη ανάμιξη με διοικητικές καταστάσεις, ή με το αθλητικό δυναμικό ομάδων, αφού ο ρόλος του θεατή (και του περιγραφέα) είναι άλλος και διακριτός. Ούτε με τη λογική του οπαδού ομάδων και του στρατιώτη προέδρων (και σε εξωαθλητικές δραστηριότητες), όπως δυστυχώς συμβαίνει στον επαγγελματικό αθλητισμό, ούτε «συνδιαχειριστής» με άποψη για όλα και εκ του ασφαλούς, σε ερασιτεχνικά σωματεία.

Τα μικρόβια αυτά τα είχα από παλιά, από τότε που πρωτοάρχισα να πηγαίνω σε γήπεδα. Πότε ξεκίνησε αυτό?

Ο πρώτος αγώνας που παρακολούθησα live, ήταν μπάσκετ και μάλιστα φιλικό μεταξύ της ομάδας του Τρίτωνα, που μόλις είχε ανέβει στην τότε Α΄ εθνική (νομίζω 1976) και της ομάδας του 2ουλυκείου (από το οποίο υπήρχαν παίκτες στο συγκεκριμένο σωματείο). Η απογοήτευση από τον αγώνα που απαίτησα να με πάει ο πατέρας μου, ήταν μεγάλη, γιατί στην πρώτη τάξη του γυμνασίου και με το μόνο γήπεδο που ήξερα να είναι το Καλλιμάρμαρο (το είχα δει περνώντας από έξω με το λεωφορείο), μάλλον μου έκατσε στραβά το γήπεδο μπάσκετ στην παιδική χαρά στα Σεπόλια με τις ομάδες να μην παίζουν καν με εμφανίσεις αλλά να είναι «πιο φιλικό από φιλικό» το παιχνίδι.

Ακολούθησε η πρώτη παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα και ήταν το ματς Ολυμπιακός-ΑΕΚ: 1-0 με γκολ στο 17΄ του Τάκη Περσία που έκανε και ντεμπούτο (στον Ολυμπιακό τότε έπαιζαν Κελεσίδης, Δεληκάρης, Γαλάκος, Σπενς, Σόρενσεν, Σιώκος,κλπ). Είχαμε πάει με συμμαθητές, έξω από το γήπεδο μας είδε ένας μαυραγορίτης, που επειδή μάλλον είχαν πάει καλά οι δουλειές του, μας χάρισε «φοράκια», εισιτήρια ορθίων στο διάδρομο κάτω από τη θύρα 7.

Από τότε με «τράβαγαν» και οι πιο μικρές κατηγορίες, αλλά και ο πλουραλισμός στις επιλογές. Έτσι αγώνες του ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου, του Εθνικού Αστέρα, του Αιγάλεω και άλλων σωματείων στο ποδόσφαιρο, του Σπόρτινγκ, του Πανελλήνιου, του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας στο μπάσκετ, αλλά και βόλεϊ σε επίπεδο σωματείων και εθνικών ομάδων, ήταν μέσα στις επιλογές μου στα πρώτα χρόνια της παρακολούθησης αγώνων. Δεν έμεινε αναξιοποίητη και η στρατιωτική θητεία, που αξιοποιήθηκε και στον τομέα αυτό, με παρακολούθηση πχ του el classico της περιοχής, Κοζάνη-Εορδαϊκός. Συχνά με μια φωτογραφική μηχανή έπαιρνα και φωτογραφίες που βεβαίως δεν αντέχουν σε κριτική, όχι μόνο λόγω απειρίας, αλλά και χαμηλών δυνατοτήτων των τεχνικών μέσων που μπορεί να έχει ένας μαθητής στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70. Υπάρχουν όμως φωτο του τελικού Πανιώνιος-ΑΕΚ: 3-1, το 1979 του αγώνα Ολυμπιακός-Παναχαϊκή: 3-0 στο γήπεδο της Χαλκίδας (η εκδρομή με φίλο που κατάγονταν από εκεί, είχε συνδυαστεί και με τους τοπικούς αγώνες Νέα Αρτάκη-Προποντίδα: 1-1 και Ολυμπιακός Χαλκίδας-Σύρος, νομίζω 0-0).

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Μια χρονιά (1986) δοκίμασα να ασχοληθώ και με το αθλητικό ρεπορτάζ, ενώ είχα ήδη κάνει κάποια πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία. Χρεώθηκα για την αθλητική εφημερίδα (που έζησε λίγους μήνες)«Ομάδα», το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού Λιοσίων και του Ήφαιστου Περιστερίου, αλλά και επαρχιακό ρεπορτάζ. Τα επόμενα δημοσιογραφικά βήματα έγιναν σε άλλα πεδία και η επόμενη προσέγγιση πέρα από την ιδιότητα του φιλάθλου, ήταν την περίοδο 1995-1999. Τότε κατά τη διάρκεια της πενθήμερης ενημερωτικής εκπομπής «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας», που έκανα στο ραδιόφωνο του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, «επικοινωνία 94 FM», αφιέρωσα από μια ημέρα σε μια διαφορετική θεματική και η Πέμπτη ήταν η μέρα του αθλητισμού, κυρίως με οπτική την κοινωνική του διάσταση. Όταν ένοιωσα ότι ο κύκλος ολοκληρώθηκε και θα επαναλαμβανόμουνα αραίωσα τα αθλητικά αφιερώματα και διευκόλυνε σε αυτό, ότι είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και η επικαιρότητα πίεζε για άλλα πράγματα. Η εκπομή εκτός από τον "επικοινωνία", εκείνα τα χρόνια έπαιζε και από τη συχνότητα της "Ικαριακής Ραδιοφωνίας".

Η παρακολούθηση αγώνων, συχνά μαζί με φίλους που έχουν τα ίδια γούστα και κριτήρια συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και από τη δημιουργία του blog και μετά, άρχισε και η συστηματική προβολή αυτών των επιλογών.