Ανακοίνωση των Financial Crimes

Κάθε μέρα που περνάει, η επίθεση κυβέρνησης και εργοδοτών, στα εργασιακά δικαιώματα εντείνεται, είτε μιλάμε για την υπογραφή συλλογικής Σύμβασης, είτε για την υπεράσπιση των ταμείων μας από το «κούρεμα» της τρόικας και της συγκυβέρνησης. Και προφανώς και σε μια σειρά άλλα ζητήματα και όχι μόνο στον κλάδο των ΜΜΕ. Θα περίμενε κανείς το ζήτημα των αντιδράσεων σε αυτή την επίθεση να είναι στην ημερήσια διάταξη, αντί να πηγαίνουμε βήματα προς τα πίσω τορπιλίζοντας τη διακλαδική συνεργασία στα ΜΜΕ, με υπαναχωρήσεις σε απεργιακές αποφάσεις που από κοινού υπήρχε η δέσμευση, ότι θα υλοποιηθούν.

Από την Ελευθεροτυπία και το ALTER, όπου ο αγώνας κρατάει μήνες και χρειάζεται συνεχώς την αλληλεγγύη μας, έως σχεδόν όλους τους εργασιακούς χώρους, όπου εμφανίζεται όλη η γκάμα των επιθέσεων (απολύσεις, μειώσεις μισθών, ατομικές συμβάσεις, καθυστέρηση στην πληρωμή, κλπ).

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά, η αναντιστοιχία με τις απαιτούμενες απαντήσεις από τα κλαδικά σωματεία (χωρίς να θεωρούμε ότι είναι όλα στον ίδιο παρανομαστή, γιατί δεν είναι), είναι τραγικά εμφανής. Με αφορμή το ναυάγιο της πρότασης του διασωματειακού για 48ωρη απεργία, έχουμε να τονίσουμε ότι:

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να υπονομευτεί μια απεργία, εκτός της ωμής κυβερνητικής παρέμβασης με τα δικαστήρια και είναι ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με την καταψήφισή της, η κωλυσιεργία στις διαδικασίες για να μην βγαίνουν τα χρονικά περιθώρια εξαγγελίας και στήριξής της, οι αοριστίες για δήθεν πιο «σκληρές» προτάσεις, χωρίς τίποτα συγκεκριμένο για να μην αποφασιστεί τίποτα και οι εσωτερικοί καυγάδες (σκόπιμοι ίσως) σαν κι αυτούς που έγιναν στο διασωματειακό, μετά την μη υιοθέτηση από την ΕΣΗΕΑ της πρότασης του διασωματειακού για 48ωρη, που όμως είχαν λάβει τα ΔΣ άλλων κλαδικών σωματείων.

«Πείτε μας για την Τυποεκδοτική που απολύει και το χρησιμοποιούν οι εργοδοτικοί», «πείτε μας γι αυτούς που λασπολογούν τους ναυτεργάτες από τα κανάλια», «βρίζετε την ΕΣΗΕΑ», «μας ξεφτιλίζει η ΕΣΗΕΑ, αποφασίζουμε στα ΔΣ τη 48ωρη και μετά πηγαίνουμε πίσω», ήταν το τοπίο που δίνει χαρά σε κυβέρνηση και εργοδοσία, στο διασωματειακό που ακολούθησε μετά το χαντάκωμα της απεργίας.

Προφανώς μια απεργία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι απλά μια απόφαση σωματείων, αλλά χρειάζεται οργάνωση, διαδικασίες συμμετοχής των συναδέλφων, εξωστρεφή δράση και προοπτική κλιμάκωσης. Ναι η 48ωρη ήταν λίγη μπροστά στις επιθέσεις που δεχόμαστε, πρέπει όμως να κάνουμε μια νέα αρχή κινητοποιήσεων, αντί να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα.

Γιατί ορισμένοι στα κλαδικά σωματεία, απλώς περιμένουν τις βουλευτικές εκλογές και «επενδύουν», στο τι αποτέλεσμα μπορεί να προκύψει, με ποιους μπορεί να είναι συνομιλητές (για να ξαναπαζαρέψουν τι θα χάσουμε στο όνομα του «ρεαλισμού»). Λες και ξεχάσαμε ότι τόσα χρόνια ήταν υπηρέτες των κυβερνήσεων που μας έφτασαν έως εδώ, λες και ξεχάσαμε τη διάψευση των φρούδων ελπίδων τους (πχ θα περάσει το αγγελιόσημο στα ιντερνετικά ΜΜΕ και θα ρεφάρουμε χασούρες στα ταμεία. Και τελικά και το αγγελιόσημο δεν πέρασε και η χασούρα, έγινε «κούρεμα» με την ψιλή).

Άλλοι απλώς περιμένουν να εισπράξουν στην κάλπη την οργή και την αγανάκτηση, των συναδέλφων που δέχονται την εργοδοτική επίθεση. Έτσι ο κλάδος δεν πάει πουθενά αλλού, εκτός από τη σφαγή του. Είναι έγκλημα να στερείται ο κλάδος τη δυνατότητα να απαντήσει συλλογικά και οργανωμένα σε όλες αυτές τις εργοδοτικές και κυβερνητικές επιθέσεις που θέλουν τους εργαζόμενους στον κλάδο αλλά και σε όλη την κοινωνία, χωρίς μισθούς, χωρίς δικαιώματα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αναμονής. Καλούμε κάθε συνάδελφο να συμβάλλει με τη συμμετοχή του σε όλες τις δράσεις και τις διαδικασίες που οδηγούν στο ξεπέρασμα της αδράνειας.

Καλούμε τις διοικήσεις των κλαδικών σωματείων και κυρίως της ΕΣΗΕΑ, να σταματήσουν τις υπεκφυγές και τις καθυστερήσεις. Να μην αφήσουμε να διαλυθεί ότι πολυτιμότερο έχουμε χτίσει τα τελευταία χρόνια, την διακλαδική ενότητα των εργαζόμενων σε όλο τον κλάδο.