Νέα έκδοση από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
Η εργατική αντίσταση θα νικήσει: Το χρονικό των αγώνων ενάντια στα "Μνημόνια"
Συγγραφείς: Λένα Βερδέ
Εκδόσεις: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
Σελίδες: 60
Τιμή: 4 €
ISBN: 978-960-7967-71-8
Το πανόραμα των κινητοποιήσεων του συγκλονιστικού κινήματος που έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου και έβαλε τις βάσεις για την κατάρρευση και της κυβέρνησης Παπαδήμου παρουσιάζεται στην μπροσούρα της Λένας Βέρδε, με τίτλο “Το χρονικό των αγώνων ενάντια στα μνημόνια – Η εργατική αντίσταση θα νικήσει” που μόλις εξέδωσε το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο. Έχοντας καλύψει δημοσιογραφικά για την Εργατική Αλληλεγγύη ολόκληρο το κύμα των κινητοποιήσεων η Λένα Βερδέ καταφέρνει μια μοναδική καταγραφή των αγώνων της διετίας του ΓΑΠ, δημιουργώντας ένα φυλλάδιο-όπλο στα χέρια των αγωνιστών του κινήματος. Είναι αυτή η συνεχής ροή των -μικρών ή μεγάλων- απανωτών κινητοποιήσεων κάθε είδους που μπορεί να δώσει μια ξεκάθαρη εικόνα για το σταδιακό χτίσιμο της αντίστασης σε ολόκληρη την περίοδο.
Όπως εξηγεί ο Τάσος Αναστασιάδης, συντονιστής της ΕΠΑΣΣ, στον πρόλογο του φυλλαδίου “το γεγονός πως από το Φλεβάρη του 2010 μέχρι το Φλεβάρη του 2012 είχαμε 17 Πανεργατικές Απεργίες δείχνει το μέγεθος και την δύναμη της τάξης μας. Όσο πίσω και να γυρίσουμε δεν θα βρούμε καμιά ιστορική στιγμή με τόσο πυκνό απεργιακό πρόγραμμα”. Η νέα αυτή μπροσούρα φέρνει στην επιφάνεια όχι μόνο την οργή του κόσμου όπως αυτή εκφράστηκε στις εκατοντάδες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών, αλλά πάνω από όλα τα ποιοτικά προχωρήματα της εργατικής αντίστασης που βήμα το βήμα βλέπουμε να εξελίσσεται στις σελίδες του βιβλίου.
Οι τρεις μέρες πανεργατικής απεργίας στις 7, 10 και 11 Φλεβάρη αλλά και η Κυριακή 12η Φλεβάρη με την μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ στην Αθήνα και τα εκατομμύρια κόσμου να διαδηλώνουν σε δεκάδες πόλεις της χώρας, έχουν πείσει πλέον και τον πιο δύσπιστο για την διάθεση των εργαζόμενων και της νεολαίας να αντισταθούν στις επιθέσεις των απανωτών μνημόνιων της ντόπιας και διεθνούς τρόικας. Αυτή όμως η εικόνα δεν ήταν πάντα καθαρή.
Ξεκινώντας από τις 4 Οκτώβρη του 2009 όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου με μια ευρεία πλειοψηφία 10 μονάδων από την ΝΔ αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας εν μέσω της πολυήμερης απεργίας διαρκείας των λιμενεργατών ενάντια στο ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στην κινέζικη Cosco, μέχρι την 28η Οκτωβρίου 2011 όταν ο οργισμένος κόσμος βγαίνει στο δρόμο μετατρέποντας σε όλη την χώρα τις παρελάσεις σε διαδηλώσεις, αναγκάζοντας τον Παπανδρέου να καλέσει σε δημοψήφισμα και την άρχουσα τάξη να οδηγηθεί στην λύση Παπαδήμου, το χρονικό της αντίστασης είναι ενδεικτικό των εξελίξεων μέσα στο ίδιο το μαζικό κίνημα. Δεν χρειάστηκε παρά λίγες μόνο εβδομάδες μετά τις εκλογές του 2009 για να αποδειχτεί πως το “λεφτά υπάρχουν” του Παπανδρέου δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προεκλογικό πυροτέχνημα.
Ωστόσο, παρά την προπαγάνδα, η οργή του κόσμου δεν άργησε να βρει διέξοδο. Η πρώτη απεργία απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου έγινε στις 17 Δεκέμβρη του 2009 με αποφάσεις της ΟΛΜΕ, ΟΕΝΓΕ, ΕΣΗΕΑ, ΕΜΔΥΔΑΣ όλων των ομοσπονδιών του ΠΑΜΕ, δεκάδων διδασκαλικών συλλόγων και μιας σειράς σωματείων σε ΔΕΚΟ, δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ήταν το βήμα πίεσης που ανάγκασε την ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη να βγάλει την πρώτη απεργία στον δημόσιο τομέα και λίγο αργότερα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να καλέσουν στις 24 Φλεβάρη στην πρώτη Πανεργατική Απεργία που βρήκε μπροστά της η κυβέρνηση του ΓΑΠ. Αρχές Μάρτη η κυβέρνηση Παπανδρέου περνάει με την διαδικασία του κατεπείγοντος δεύτερο πακέτο μέτρων με περικοπές μέχρι και 30% στα δώρα και στα επιδόματα ενώ διευρύνει τις επιθέσεις και στις ΔΕΚΟ αναγκάζοντας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να βγάλουν πανεργατική απεργία στις 11 Μάρτη. Παρά τις επιθέσεις της αστυνομίας που κάνει εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, οι διαδηλώσεις είναι διπλάσιες από αυτές της 24 Φλεβάρη.
Η μεγάλη επιτυχία της απεργίας ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Τις ίδιες βδομάδες που το “θρίλερ” του ερχομού του ΔΝΤ στην χώρα ξετυλίγεται μέσα από τα ΜΜΕ, χιλιάδες εργαζόμενοι κινητοποιούνται σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Νοσοκομειακοί γιατροί, εργαζόμενοι στην ΔΕΗ, στα ΕΛΤΑ, στον ΟΣΕ, εργαζόμενοι στους Δήμους αλλά και στις συγκοινωνίες, δασοπυροσβέστες, και μηχανικοί του δημόσιου κάνουν τους επόμενους δυο μήνες απανωτές κινητοποιήσεις. Μαζί τους και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Οι ναυτεργάτες ή οι εργαζόμενοι στην Elite, στην Alex Pack, στην Interatica, στον Σκαραμαγκά παλεύουν ενάντια στις περικοπές, στις απολύσεις και τα κλεισίματα.
“Είναι όλα αυτά τα ρυάκια αντίστασης που συναντήθηκαν στο μεγάλο ποτάμι της 5ης Μάη” εξηγεί η Λένα Βερδέ, παραθέτοντας την εικόνα των χιλιάδων διαδηλωτών να προσπαθούν να μπουν στην Βουλή. Τα γεγονότα της Marfin και η προσπάθεια του ΓΑΠ να εκμεταλλευτεί τον τραγικό θάνατο τριών ανθρώπων για να περάσει την μεγαλύτερη κλοπή σε βάρος των εργαζόμενων αποδίδοντας τους θανάτους στους διαδηλωτές και απειλώντας με ποινικοποίηση των απεργιών και του κινήματος απέτυχε. Οι πανεργατικές του Μάη έδωσαν μια καινούρια ώθηση στις αντιστάσεις. Από τα ΜΜΜ μέχρι τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, από τους εργαζόμενους στον ΟΣΕ μέχρι τους εργαζόμενους στο Υπ. Οικονομικών, από τους ναυτεργάτες μέχρι τους συμβασιούχους της ΕΡΤ, τους εργαζόμενους στην ΔΕΗ αλλά και στην Ελευθεροτυπία, η αγανάκτηση του κόσμου σπρώχνει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε δυο ακόμα πανεργατικές μέσα στο καλοκαίρι με χιλιάδες να διαδηλώνουν στις 29 Ιούνη αλλά και στις 8 Ιούλη.
Οι συνεχείς κινητοποιήσεις αποδείκνυαν πως η φιλολογία πως η 5η Μάη οπισθοχώρησε το κίνημα ήταν λάθος. Ήταν ακριβώς αυτά τα απεργιακά βήματα που αποδείκνυαν πως “το κίνημα όχι μόνο δεν είχε χάσει τον πρώτο γύρο, αλλά έπαιρνε φόρα για τον δεύτερο”. Τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών του Νοέμβρη φέρνουν το ΠΑΣΟΚ να χάνει πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους αλλά και την πτώση των κομμάτων της Δεξιάς (ΝΔ-ΛΑΟΣ), ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται για πρώτη φορά η δυναμική αύξησης των ποσοστών της αριστεράς με την αντικαπιταλιστική αριστερά να καταγράφεται σαν ένα διακριτό ρεύμα σε ολόκληρη την χώρα.
Η παρουσία των αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλες τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος έφεραν στην επιφάνεια την οργάνωση από τα κάτω κάνοντας τους αγωνιστές της βάσης αναγνωρίσιμους από μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Η είσοδος της Ιρλανδίας στον μηχανισμό στήριξης διαλύει και το μύθο της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Το 2011 μπαίνει με μια κυβέρνηση στριμωγμένη στον τοίχο. Η δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με την κυβέρνηση να κάνει ευθεία επίθεση στους μετανάστες προσπαθώντας να προσεταιριστεί την ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Όμως η προπαγάνδα δεν περνάει και χιλιάδες κόσμου αγκαλιάζουν την απεργία πείνας των 300 μεταναστών, ενώ χιλιάδες είναι και οι υπογραφές που έχουν μαζέψει στα προπύλαια οι Αφγανοί.
Μεγάλα κομμάτια της ΠΑΣΚΕ από τους δήμους, τα νοσοκομεία κ.α. αποφασίζουν να διαχωρίσουν την θέση τους από το ΠΑΣΟΚ μετά από τις τεράστιες πιέσεις της βάσης. Το μέτωπο της Κερατέας έχει ανοίξει ενώ οι απεργίες των ΜΜΜ συνεχίζονται για εβδομάδες. Στις 23 Φλεβάρη με την πίεση που βάζουν οι διάφοροι μικρότεροι κλαδικοί αγώνες οργανώνεται άλλη μια πανεργατική και πάνω από 100.000 διαδηλώνουν στην Αθήνα. Ταυτόχρονα οι διεθνείς εξελίξεις επιτείνουν την κρίση της κυβέρνησης. Η είσοδος της Πορτογαλίας στον μηχανισμό στήριξης και οι τριγμοί της ισπανικής οικονομίας αποδεικνύουν πως ούτε η Ελλάδα είναι ένα ιδιαίτερο παράδειγμα, αλλά ακόμα περισσότερο, οι μηχανισμοί τους και τα σχέδια διάσωσης δεν λειτουργούν.
Οι αγώνες αρχίζουν να γίνονται πιο μαχητικοί. Σε χώρους όπως τα ΜΜΕ, ο ΟΣΕ, ή τα νοσοκομεία, μαχητικές μειοψηφίες καταφέρνουν να οργανώσουν Γενικές συνελεύσεις να δημιουργήσουν επιτροπές και να παρακάμψουν τους γραφειοκράτες. Τόσο η τετραήμερη απεργία τον Απρίλη στα ΜΜΕ, όσο και η κατάληψη τους ΟΣΕ στην Καρόλου αλλά και η κατάληψη του Υπουργείου Υγείας τον Φλεβάρη έδειξαν πως οι εργαζόμενοι αρχίζουν με οργανωτικά βήματα να παίρνουν τον αγώνα στα χέρια τους. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα όμως αποτέλεσε η κατάληψη του δημαρχείου της Αθήνας με την παραδειγματική οργάνωση των εργαζόμενων μέσα στο κατειλημένο δημαρχείο με συντονιστική επιτροπή και καθημερινές Γενικές Συνελεύσεις. Σε διεθνές επίπεδο η πτώση του Μουμπάρακ προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και φέρνει στο προσκήνιο (με έναρξη την Ισπανία) το κίνημα των πλατειών που και στην Ελλάδα, εν μέσω δεκάδων κινητοποιήσεων κάνει την εμφάνισή του στην πλατεία Συντάγματος και σε δεκάδες άλλες πλατείες της χώρας. Για τις επόμενες 40 μέρες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος θα συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις του Συντάγματος.
Όμως, η σύνδεση του απεργιακού κινήματος και των εργατικών αντιστάσεων με τον κόσμο του Συντάγματος είναι εκεί που θα παρουσιαστούν οι επόμενες μεγάλες κορυφώσεις του κινήματος. Η πανεργατική στις 15 Ιούνη είναι μια τεράστια έκρηξη αφού το οργανωμένο εργατικό κίνημα ενώνεται με το αυθόρμητο κίνημα των πλατειών σε ένα εκρηκτικό μείγμα.
Οι πιέσεις που μπαίνουν από παντού για απεργία την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου οδηγούν στην πρώτη 48ωρη πανεργατική απεργία στις 28 και 29 Ιούνη. Η μαζικότητα στα συλλαλητήρια της πρώτης μέρας δεν έχει προηγούμενο ενώ την επόμενη μέρα, στο Σύνταγμα, παρά την επίθεση της αστυνομίας, δεκάδες χιλιάδες κόσμου επιμένουν να περικυκλώνουν τη βουλή αναγκάζοντας τον Παπανδρέου σε ανασχηματισμό που φέρνει τον Βενιζέλο στην θέση του Υπουργού Οικονομικών.
Όλο το καλοκαίρι η δυσαρέσκεια του κόσμου εκφραζόταν με κάθε τρόπο. Με τον κόσμο να βράζει και να παίρνει τα πράματα στα χέρια του η ΑΔΕΔΥ -μαζί με τις ΔΕΚΟ- αναγκάζεται να καλέσει σε απεργία στις 5 Οκτώβρη. Είναι η μεγαλύτερη απεργία που έγινε ποτέ στον δημόσιο τομέα.
Τις επόμενες μέρες οι κλαδικές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με ακόμα πιο έντονο ρυθμό. Δεκάδες επιτροπές αγώνα εμφανίζονται σε διάφορους χώρους μετά από Γενικές συνελεύσεις και παίρνουν την διαχείριση του αγώνα στα χέρια τους. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις της 48ωρης Πανεργατικής στις 19 και 20 Οκτώβρη σπάνε όλα τα ρεκόρ. Η οργή του κόσμου απέναντι στην καταστολή και την τρομοκράτηση οδηγεί μια εβδομάδα μετά στα γεγονότα της παρέλασης που ανάγκασαν τον Παπανδρέου στην αναγνώριση της πολιτικής του ήττας.
Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
Φειδίου 14-16 (πίσω από ΤΙΤΑΝΙΑ-REX)
210-5247584, marxistiko@yahoo.gr
www.marxistiko.gr
