"Υπάρχει βούληση αλλά όχι λεφτά"

Συνέβη στην Επιτροπή Συμφιλίωσης....

Κείμενο: Ευαγγελία Φραντζόγλου*

(Το κείμενο διαβάστηκε στη γενική συνέλευση των εργαζομένων της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη και 13 /12, η οποία ξεκίνησε στις 3.33 μ.μ. ...)

Παρακολούθησα, μαζί με αρκετούς ακόμα συναδέλφους δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς, την τριμερή συνάντηση της Επιτροπής Συμφιλίωσης που έγινε την περασμένη Παρασκευή 9/12 στο Υπουργείο Εργασίας.

Οφείλω να ομολογήσω πως όσα ειπώθηκαν εκεί από την πλευρά της εργοδοσίας ήταν άκρως αποκαλυπτικά όχι φυσικά για την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης αλλά κυρίως για το πώς αντιμετωπίζει η διοίκηση της επιχείρησης τους απλήρωτους εργαζομένους της. Όλους εμάς, δηλαδή. Γι' αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να μοιραστώ εδώ μαζί σας, στη γενική συνέλευση, κάποιες από τις σημειώσεις που κρατούσα κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης. Ο κύριος Πολυκανδριώτης υποστήριξε την πάγια γραμμή της εφημερίδας ότι οι τράπεζες δέχονται πιέσεις για να μην τη χρηματοδοτήσουν λέγοντας επί λέξει:

"Απέναντί μας δεν είναι οι εργαζόμενοι. Θέλω, μάλιστα να καθήσω και από τη μεριά τους. (Οι παριστάμενοι γελάσαμε πικρά.) (...) Απέναντί μας είναι οι τράπεζες και πιθανόν όχι μόνο οι τράπεζες. Εγώ θα περίμενα από τον Υπουργό, πραγματικά το λέω, να τηλεφωνήσει στις τράπεζες .... το θέμα έχει τεθεί ξεκάθαρα...".

Δείτε τι έκανε, λοιπόν, ο γενικός διευθυντής της επιχείρησης. Πήγε σε μια επιτροπή που έχει ως αρμοδιότητα τη μεσολάβηση ανάμεσα σε εργοδοσίες και εργαζόμενους και έκανε γενική πολιτική πετώντας την μπάλα στην εξέδρα, κάτι που του επισήμανε και η γενική γραμματέας του Υπουργείου:

"Είμαστε εδώ για να δεσμευτεί η επιχείρηση ότι θα δώσει δώρο Χριστουγέννων και έναν τουλάχιστον μισθό στους εργαζόμενους και εσείς μου λέτε πως δεν μπορείτε να δεσμευτείτε για τίποτα. Μου λέτε ότι τα ταμεία σας είναι άδεια και ότι περιμένετε από τις τράπεζες. Ξέρετε, αν ακολουθήσουμε τη δική σας λογική θα πρέπει και να δεχθούμε πως αφού οι τράπεζες έχουν τραβήξει γενικά χειρόφρενο οριζοντίως και καθέτως στην ελληνική αγορά και περιμένουν από τη Μέρκελ πότε θα ξεκουνήσει, τότε λοιπόν θα πρέπει να δεχθούμε και πως όλοι οι εργαζόμενοι, μα όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, 5 εκατ. άνθρωποι θα μένουν απλήρωτοι. Παντελώς όμως. Δέσμευση θέλω λοιπόν από εσάς και δεν τη βλέπω".

Στη συνέχεια ο κ. Πολυκανδριώτης, πιστός στη γραμμή ότι "υπάρχει βούληση αλλά όχι λεφτά", είπε μεταξύ άλλων "η εταιρεία δεν διάγει πολυτελή βίο. Έχει μάλιστα δώσει και στους εργαζόμενους ό,τι ήταν εφικτό να δοθεί. Δόθηκε, δηλαδή, εξόφληση Ιουλίου, το επίδομα αδείας,δόθηκαν 500 χιλιάδες ευρώ, δεν θυμάμαι τώρα αν δόθηκαν και άλλες 500. Δεν γίνονται έξοδα δεξιά, αριστερά, οι πρώτες ύλες καλύπτονται και το φως, το νερό, το τηλέφωνο. Θα μας τα κόψουνε".

Ακούστε τι του απάντησε η γ.γ. του Υπ. Εργασίας: "Συγνώμη, αλλά ξέρετε είναι και οι εργαζόμενοι μέσα στα έξοδα της επιχείρησης. Και να σας πω και κάτι ακόμα, τα φώτα της επιχείρησης δεν είναι μόνο η ΔΕΗ είναι και οι εργαζόμενοι. Τι να την κάνετε τη ΔΕΗ αν δεν έχετε τους εργαζόμενους;..."

Η απάντηση του κυρίου Πολυκανδριώτη ήταν αποκαλυπτική: "Έχετε δίκιο αλλά στην πραγματικότητα το φως, η ΔΕΗ, αυτά είναι πιο σημαντικά από τους εργαζόμενους... Ξέρετε είναι η κότα και το αβγό..."

Σε αυτό το σημείο δεν διευκρίνισε ποιος είναι τι. Το τι μας θεωρεί φυσικά φαντάζομαι πως το καταλαβαίνουμε όλοι, απλήρωτοι τώρα πέντε μήνες.

Η γ.γ. στη συνέχεια δεν δέχτηκε ότι μια επιχείρηση μπορεί να γίνεται θιασώτης της τραπεζικής πολιτικής και τόνισε επιτακτικά: "Μια επιχείρηση δεν μπορεί να εξαρτάται μόνο από τον τραπεζικό δανεισμό. Κάνει πράγματα μόνη της, σκάβει την άσφαλτο για να βγάλει νερό... Τι μπορείτε, λοιπόν να εξοικονομήσετε για να κρατήσετε τον κόσμο σας, ένα το κρατούμενο, και δεύτερο την επιδίωξή σας, τη χρηματοδότηση; Όσο και να υπάρχει η βούληση εκτός και εντός Κοινοβουλίου, εντός και εκτός Συγκυβέρνησης, από όποια πλευρά και να το δείτε, άπαξ και αρχίσει ο δικαστικός αγώνας με τους εργαζόμενους όλο αυτό το οικοδόμημα θα χαθεί.

Αυτό είναι που νομίζω πως πρέπει καταρχήν να σταθμίσει η επιχείρηση. Είναι προτιμότερο να πάει πίσω ο ΟΤΕ, πίσω η ΔΕΗ και να πληρωθεί ο εργαζόμενος και να πας να κάνεις διακανονισμό με τον λογαριασμό της ΔΕΗ και να πεις, κύριε, εγώ δύναμαι αυτόν τον μήνα να πληρώσω τόσο γιατί πληρώνω εργατικό μισθολογικό κόστος 850 ανθρώπων. Διακανονίζεις τον ΟΤΕ, διακανονίζεις τη ΔΕΗ, διακανονίζεις τα κοινόχρηστά σου, διακανονίζεις τις ανάγκες σου για να έχεις τον εργαζόμενο δίπλα σου, για να του λες καλημέρα και να σου λέει και εκείνος και να μην ανταλλάσσετε μεταξύ σας δικόγραφα και εξώδικα. Νομίζω ότι μπορείτε να κινηθείτε προς αυτή την κατεύθυνση. Ακόμα και η εφορία διακανονίζεται και το ΙΚΑ, και ο ΕΔΟΕΑΠ και το ΤΣΠΕΑΘ διακανονίζεται και αν είναι διαψεύστε με. Λοιπόν, όλα διακανονίζονται, εφόσον υπάρχει η καλή προαίρεση και η καλή πίστη. Εγώ θα προτιμούσα λοιπόν να ακούσω από εσάς ότι δεν θα πληρώσετε τη ΔΕΗ για να πληρώσετε τους εργαζόμενους".

Σε όλα αυτά το μόνο που είχε να πει ο κύριος Πολυκανδριώτης είναι ότι πήγε στη ΔΕΗ αλλά δεν δέχτηκαν διακανονισμό.

Ακούστε. Με προσοχή. Την απάντηση της γραμματέα: "Θα σας πω κάτι πάρα πολύ απλό. Όταν εγώ είχα να επιλέξω μεταξύ του στεγαστικού μου δανείου, του φροντιστηρίου του παιδιού μου και του λογαριασμού της ΔΕΗ, πλήρωσα το φροντιστήριο του παιδιού μου. Η ιεράρχηση πάει με βάση την ψυχή και με βάση την ανάγκη και μετά στο πόσο σφίγγουν τα λουριά οι τράπεζες. Σας ακούω να λέτε πως έχετε καθημερινή και στενήεπικοινωνία με τους εργαζόμενους, ότι η πόρτα του γραφείου σας είναι μονίμως ανοικτή σε αυτούς. Τι τους λέτε; Μηδέν στο μηδέν, μηδέν. Να υποθέσω επομένως ότι το γραφείο σας μάλλον ψυχολογική υποστήριξη παρέχει, ψυχολογικό μασάζ. Ερχονται οι εργαζόμενοι και ηρεμούν, αγαλλιάζει η ψυχή τους. Επειδή όμως εδώ δεν είμαστε για να κάνουμε ευχολόγια σας λέω: "κάντε μια ιεράρχηση για να τους πληρώσετε".

Στη συνέχεια η γ.γ. ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο βασικός μέτοχος της επιχείρησης και τι κάνει ο ίδιος γι' αυτή. Είπε επί λέξει "Όταν υπάρχει στην επιχείρηση το πρόβλημα, όταν πιστεύεις ότι αύριο το πρωί υπάρχει ο κίνδυνος "να απασφαλίσει" το εργατικό σου δυναμικό, που κρατάει την επιχείρηση, πρέπει να έχεις αντανακλαστικά. Ποια είναι εδώ τα αντανακλαστικά της οικογένειας; Τι κάνει η ιδιοκτήτρια;"

Η προσπάθεια της νομικής συμβούλου της επιχείρησης να αποσείσει κάθε ευθύνη της ιδιοκτησίας δεν έπεισε. Το μόνο που δήλωσε ήταν πως δεν μπορεί να δεσμευθεί φυσικό πρόσωπο ανωνύμου εταιρείας. Σε αυτό το σημείο η γ.γ. υποστήριξε τα εξής: "Μα εδώ υπάρχει και ένα ηθικό κομμάτι και ένα αν θέλετε ψυχικό και ψυχολογικό κομμάτι. Τι κάνει η ιδιοκτήτρια για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτό που έρχεται. Και θέτω αυτόν τον προβληματισμό γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά πως οι δημοσιογράφοι έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία με το αντικείμενό τους, πονάνε τη δουλειά τους και ακόμα και αν έχουν να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση, προσπαθούν να την κρατήσουν με πάρα πολύ, μα πάρα πολύ κόπο. Αυτό φυσικά το γνωρίζουν πολύ καλά και οι εργοδοσίες τους. Ξέρουν οι εργοδοσίες τους πάρα πολύ μα πάρα πολύ καλά ότι ποτέ καμία εφημερίδα δεν κλείνει από τους εργαζόμενους. ΠΟΤΕ".

Συνάδελφοι, τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

Προσωπικά πιστεύω πως όλοι οι εργαζόμενοι, τεχνικοί, δημοσιογράφοι και διοικητικοί, κλητήρες και καθαρίστριες, ασχέτως από τις διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται, είμαστε από την ίδια πλευρά και έχουμε κοινά συμφέροντα. Είμαστε απλήρωτοι 5 μήνες - σε λίγες μέρες 6 εφόσον συνυπολογίσουμε και το δώρο των Χριστουγέννων, για το οποίο η εργοδοσία δεν έδωσε απολύτως καμία δέσμευση ενώπιον της Επιτροπής Συμφιλίωσης υποστηρίζοντας μάλιστα πως η απάντηση και από τις 3 τράπεζες από τις οποίες έχει ζητηθεί έκτακτη χρηματοδότηση ως κεφάλαιο κίνησης είναι αρνητική- και πλέον χωρίς καμία απολύτως δέσμευση για το εργασιακό μας μέλλον.

Δεν αντέχουμε άλλο, δεν μπορεί να εργαζόμαστε εμείς χωρίς χρήματα για να έχει τη δυνατότητα η εφημερίδα να δηλώνει στο Χρηματιστήριο πως εξοφλεί κανονικά και χωρίς πίστωση όλες τις άλλες υποχρεώσεις της. Δεν αντέχουμε άλλο ούτε οικονομικά ούτε ψυχολογικά. Πρέπει να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο της ομηρίας. Ας διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Επιτέλους. Θίγεται η αξιοπρέπειά μας.