Βασικά σημεία της τοποθέτησης της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής (Ά. Χάγιου) στο Περιφερειακό Συμβούλιο της 6/9/2011.
Το ΠΔ 74/11 αποτελεί την ακραία αντιδημοκρατική εξέλιξη της πάγιας αυταρχικής τακτικής της εκάστοτε κυβέρνησης για την διαδικασία εκλογής των συλλογικών αντιπροσωπευτικών οργάνων των Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ-ΤΕΔΚ).
Με εκλογικό σύστημα ακόμα πιο πλειοψηφικό από αυτό των τοπικών εκλογών και με διαδικασία που ορίζει κάθε φορά η κυβέρνηση με τους κολλητούς της Δημάρχους,εκδίδοντας το σχετικό ΠΔ ακριβώς μετά τις εκλογές προκειμένου να μαγειρέψει σύστημα και διαδικασία εκλογής. Το ΠΑΣΟΚ βέβαια έχει γράψει ιστορία σε όλα αυτά. Με το ΠΔ74/11 φτάνει στο ανώτερο στάδιο κυνισμού και υποκρισίας, στο πλαίσιο της γενικότερης αστικής μετάλλαξής του.
‘Στήνει’ μια διαδικασία πλειοψηφικού συστήματος που εκμηδενίζει κάθε κοινοβουλευτική έκφραση λαϊκής τάσης. Ταυτόχρονα διορίζει μεγάλο τμήμα του σώματος χωρίς καμία διαδικασία εκλογής, αφού οι Περιφερειάρχες και οι Αντιπεριφερειάρχες ορίζονται αριστίνδην σύνεδροι και οι Περιφερειάρχες μέλη της Διοίκησης και των οργάνων, χωρίς να εκλέγονται ούτε με αυτό το αντιδημοκρατικό σύστημα.
Η επιλογή αυτή, που ειδικά για τις Περιφέρειες είναι η πιο σκληρή στην ιστορία των οργάνων αυτών, δεν είναι τυχαία. Δεν αφορά, κυρίως, τις ιδιαιτερότητες του ενός η του άλλου Υπουργού, των συμβούλων του και της κρατικής γραφειοκρατίας. Ούτε είναι συγκυριακή για τον έλεγχο της πρώτης φάσης λειτουργίας των Περιφερειών.
Πρόκειται για πολιτική επιλογή με στρατηγικό στόχο: Τον πλήρη έλεγχο των Περιφερειών από την κυβέρνηση και το μαύρο μέτωπο με ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ για να περάσει η πολιτική κεφαλαίου- ΕΕ-ΔΝΤ χωρίς διαφοροποιήσεις και ταλαντεύσεις. Οι Περιφέρειες θα παίξουν ακόμα πιο σκληρό ρόλο στις ιδιωτικοποιήσεις, στις συγχωνεύσεις σχολείων, νοσοκομείων, στις απολύσεις εργαζομένων από φορείς του δημόσιου τομέα και στη δημιουργία υποδομών για τη στήριξη του κεφαλαίου και των επενδύσεων με κονδύλια ΕΣΠΑ και με εργασιακά δικαιώματα μηδενικά.
Την επιλογή αυτή πρέπει να τη δούμε ως έκφραση μιας γενικότερης μετάλλαξης και αυτής της αστικής δημοκρατίας που εξελίσσεται ραγδαία σε σύστημα ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού που διατηρεί το ‘τυπικό’ του αλλά στην πράξη καταργεί δημοκρατικές κατακτήσεις, ακόμα και το ίδιο το αστικό Σύνταγμα. Έχουν φτάσει να συζητάνε ανοικτά το ενδεχόμενο να αλλάζουν κυβερνήσεις χωρίς εκλογές.
Η τάση αυτή αποτελεί πλέον οργανικό στοιχείο της στρατηγικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του για να επιβάλουν την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική και να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση με σφαγή της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Στο πλαίσιο αυτό όλα τα Πασοκικά και ευρύτερα σοσιαλδημοκρατικά παραμύθια –που αναπαράγουν και αριστερές δυνάμεις- πάνε στην άκρη. Ειδικός στόχος αυτής της πολιτικής είναι η ελαχιστοποίηση της παρουσίας της αριστεράς και ειδικότερα της επαναστατικής, στο κοινοβούλιο και τα τοπικά –περιφερειακά όργανα.
Η αντιδημοκρατική αυτή πολιτική μπορεί να αναχαιτιστεί μόνο από ένα μαζικό λαϊκό κίνημα με πολιτικό στόχο ανατροπής της γενικότερης πολιτικής κεφαλαίου- κυβερνήσεων- ΕΕ. Του ‘Καλλικράτη’, των διάφορων μνημονίων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων αντεργατικής πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό είναι αναγκαία η κοινή δράση των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων. Με αυτή τη δυναμική ανατροπής είναι αναγκαία η συντονισμένη παρέμβαση και στο επίπεδο των οργάνων των Περιφερειών και των Δήμων.
Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή επιχειρεί να συμβάλει στην κατεύθυνση ενός ανατρεπτικού μαζικού κινήματος που θα αναδείξει και το ζήτημα της δημοκρατίας με βάση τα λαϊκά –εργατικά συμφέροντα και κορμό τα δικά του όργανα πάλης και εξουσίας. Συμβάλλει σε πρωτοβουλίες για να διαμορφωθούν προγραμματικοί και κινηματικοί όροι κοινής δράσης. Με αυτό το σκεπτικό παρεμβαίνει αυτοτελώς στο κίνημα και στις εκλογικές διαδικασίες.
