Έξω από τα δόντια

...αναδημοσίευση από το www.basketblog.gr...

Αλήτες και ρουφιάνοι

Του Γιώργου Κογκαλίδη

08/04/2011

Μην απορείτε, δεν πρόκειται να σπάσω την απεργία. Ούτε να πάρω πίσω μία λέξη από αυτές που έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο μου. Το αντίθετο. Λυπάμαι που έγραψα τόσο λίγα. Ήμουν υπερβολικά επιεικής μαζί τους. Κατ' αρχήν να ζητήσω συγνώμη από τους αρουραίους, γιατί αυτά τα καημένα τρωκτικά, όσο άθλια και αν είναι, δεν έχουν ιδιότητες ανάλογες με αυτές των δειλών και αχρείων απεργοσπαστών.

Πρώτη φορά στη βραχύβια ελληνική ιστορία του internet υπάρχουν τόσο πολλά ανώνυμα κείμενα. Γιατί ρε παλικάρια δεν γράφετε το όνομά σας; Αφού με άποψη σπάτε την απεργία μας, αφού έχετε θέση (την οποία ψελλίζετε), γιατί δεν βγαίνετε σαν δημοσιογράφοι να υπογράψετε τα κείμενα που σαν ποντικοί στέλνετε σε mail και βάζετε παιδάκια και διοικητικό προσωπικό να αναρτήσουν; Είσαστε αλήτες και είσαστε και ρουφιάνοι. Δεν είσαστε δημοσιογράφοι. Γιατί είναι αλητεία να σπας τον αγώνα του "συναδέλφου" και είναι ρουφιάνικο όποιο κείμενο είναι ανυπόγραφο. Δεν είσαστε δημοσιογράφοι γιατί (τουλάχιστον στο ρεπορτάζ που με αφορά) με το ζόρι ανεβάσατε τις ανακοινώσεις της ΕΟΚ και το ματς. Πού είναι το ρεπορτάζ σας;

Αν δεν έχετε να αντιγράψετε από εμάς (όχι το basketblog, αλλά τους απανταχού κανονικούς δημοσιογράφους), δένεται κόμπος η γλώσσα και τα δάχτυλα στέκονται σαν εκκρεμές πάνω από το πληκτρολόγιο, χωρίς να το αγγίζουν. Έχουν γίνει κι άλλες απεργίες. Σας τη χαρίσαμε. Τώρα δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα, εσείς θα κουβαλάτε το στίγμα του απεργοσπάστη, του τρωκτικού, του αλήτη, του ρουφιάνου.

Σε λίγη ώρα πάμε για την πορεία μας, στις επόμενες μέρες θα καθοριστεί η πορεία του κλάδου. Εσείς συνεχίστε τη δική σας πορεία, μην ψάχνετε σε μας "συναδελφική αλληλεγγύη". Αν νομίζετε ότι παρορμητικά γράφω, ότι είναι απόψεις ενός, μπείτε στο facebook, δείτε τα status και τις απόψεις των πραγματικών δημοσιογράφων. Σας φτύνουν δεν βρέχει. Θα είσαστε μια ζωή ρουφιάνοι και απόβλητα του χώρου. Πλέον δεν είναι μόνο η ΕΣΗΕΑ που σας στέλνει στο ΙΚΑ (όπως λέτε με παράπονο), που σας θεωρεί υπαλλήλους γραφείου. Είμαστε κι εμείς. Είσαστε κι εσείς.

Αποδεχθείτε τον ρόλο σας, συνεχίστε να κρύβεστε πίσω από την ανωνυμία σας και -βρε κακόμοιροι- γράψτε και καμιά είδηση, κάντε κανένα τηλέφωνο (αν έχετε στην ατζέντα σας), γιατί από Δευτέρα θα γεμίζετε πάλι με αντιγραμμένα κείμενα τα site σας και θα σας πάρει χαμπάρι όλος ο κόσμος. Πού είστε, μην χαθούμε: Τη Δευτέρα ανεβάζω θέμα Ολυμπιακού, σας το είπα από χθες. Πέρασαν 24 ώρες και δεν πήρατε χαμπάρι. Λιγοστεύουν οι μέρες σας. Έστω και από εγωισμό δεν πρέπει να το παλέψετε λιγάκι;

Άντε κορίτσια, βάλτε τα δυνατά σας.

2)ΚΑΙ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Να σας δω, μάγκες

Του Γιώργου Κογκαλίδη

07/04/2011

Το basketblog.gr σε λίγες ώρες (ως ορίζει η ΕΣΗΕΑ) κατεβάζει τον γενικό, μετέχοντας στην απεργία των δημοσιογράφων. Όπως κάνει πάντα, σε κάθε απεργία της Ένωσης. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί. Μακάρι αυτή τη φορά να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, όμως πάλι κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν το διαδίκτυο ως προπύργιο απεργοσπαστικού μηχανισμού. Σε όλο τον κόσμο, οι απανταχού ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ όποιον μανδύα και αν ενδυθούν είναι κατάπτυστοι. Προκαταβολικά τους φτύνουμε και επαναλαμβάνω αυτό που είχα γράψει σε παλιότερη απεργία: τώρα που οι πραγματικοί δημοσιογράφοι απεργούν, οι αρουραίοι βρίσκουν χώρο να γράψουν, έστω και αν είναι ΑΝΙΚΑΝΟΙ να βρουν θεματολογία.

Υπάρχουν ψευτοδιλήμματα πάνω στα οποία στηρίζουν τη δουλειά τους σε βάρος των υπολοίπων, που έχουν θράσος να αποκαλούν "συναδέλφους". Έχουν κάνει σημαία το "δεν μας αναγνωρίζει η ΕΣΗΕΑ", λες κι εμάς που μετέχουμε στην απεργία μας αναγνώρισε. Παλεύουμε για τη συλλογική μας σύμβαση, για να μην μπορεί κάθε εργοδότης να αυθαιρετεί. Κι όσο πιο σταθερή είναι η βάση που πατάει ο κλάδος, τόσο πιο ελεύθερη είναι η δημοσιογραφία. Βγαίνουν κυριακάτικες εφημερίδες, που η ύλη τους έχει δοθεί από την Τρίτη. Φτύστε τις. Η ποιότητά τους είναι εξαιρετική για να τυλίξουμε ψάρια. Γιατί τα ψάρια και οι ειδήσεις τρώγονται φρέσκιες. Είναι υποτίμηση της ποιότητας της δουλειάς μας η ετεροχρονισμένη δημοσίευση.

Εκτός κι αν σας αρέσει (για να μην ξεχνιόμαστε) να πληρώνεται για να διαβάσετε "ειδήσεις" σαν αυτή με την επίσκεψη Ερντογάν στο Μαξίμου, η οποία είχε ματαιωθεί λόγω υγείας του Τούρκου πρωθυπουργού και οι εφημερίδες είχαν… δει και "χαμόγελα, που δεν έκρυψαν την ψυχρότητα". Δεν φταίνε ΜΟΝΟ οι δημοσιογράφοι. Φταίνε και αυτοί, που αναγκάζονται να ρίχνουν τα ποιοτικά τους στάνταρ, υπό τον φόβο της απόλυσης. Γι' αυτό χρειαζόμαστε ισχυρό συνδικαλιστικό φορέα. Έχω άποψη για την ΕΣΗΕΑ και δεν είναι θετική. Όμως προτιμώ μια άθλια ΕΣΗΕΑ, από τη… μη ΕΣΗΕΑ και διατηρώ το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δεν περιμένω να με αναγνωρίσουν ως δημοσιογράφο, είμαι δημοσιογράφος (καλός ή κακός, άλλοι το κρίνουν).

Όποιος σπάει την απεργία, είναι ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ. Κι έτσι τον αντιμετωπίζουμε. Και τώρα, και αύριο. Και το χειρότερο είναι και δειλός, γιατί οι περισσότεροι θα γράψουν χωρίς να υπογράψουν, φοβούμενοι μην βρεθούν απολογούμενοι στο πειθαρχικό. Τρομάρα τους, δεν γνωρίζουν πως ακόμα και αν διαγραφούν από την Ένωση, κρατάνε το ταμείο τους, για να τολμήσουν (τουλάχιστον) να υπογράψουν τη δουλειά τους. Το χειρότερο: Δηλητηριάζουν και τα νέα παιδιά, τα οποία υποχρεώνουν να εργαστούν, παίζοντάς το διευθυντές. Είναι οι ίδιοι που όταν ήταν πιτσιρικάδες, παρότι έφερναν την μπάλα, τα άλλα παιδάκια δεν τους έπαιζαν. Από τότε τους έμεινε απωθημένο. Επειδή η φάρα των εργοδοτικών και των απεργοσπαστών είναι ό,τι χειρότερο έχω συναντήσει, τους προκαλώ δημόσια. Έχω από σήμερα θέμα που αφορά το ρεπορτάζ Ολυμπιακού (και όχι μόνο). Έχουν τέσσερις μέρες να παίζουν μόνοι τους μπάλα. Εγώ θα το γράψω τη Δευτέρα (έστω και τελευταίος).

Άντε να σας δω, πόσο δημοσιογράφοι είσαστε… Χαλάλι σας. Βρείτε το και γράψτε το. Μόνοι σας θα τρέχετε, τον νου σας μην βγείτε δεύτεροι. Όσο για τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων που θα απεργήσουν, μόνο ένας αγώνας είναι χαμένος: αυτός που δεν δίνουμε. Αντί επιλόγου νιώθω περηφάνια που κανένα μπασκετικό site δεν σπάει την απεργία. Μας χωρίζουν πολλά, έχουμε τις κόντρες μας, αλλά τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι είμαστε 100%.