Αν στη σημερινή αριστερά (όλων των αποχρώσεων) υπήρχαν άνθρωποι με την ποιότητα του Ηλία Στάβερη, πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά και πολύ καλύτερα. Ο Ηλίας ήρθε σε επαφή με την οικογένειά μου την περίοδο της κατοχής, μέσα από τις γραμμές του
εργατικού ΕΑΜ, ο πατέρας μου και ο θείος μου ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία και συμπαθούσαν ιδιαίτερα τον «μικρό» που ήταν ο Ηλίας. Οι εξελίξεις στο ΚΚΕ, που οδήγησαν αρκετούς αγωνιστές στο ΚΚΕ εσωτερικού και το
ΑΕΜ, τους έφεραν πάλι κοντά. Τα χρόνια πέρασαν και κατά το 1997, ψάχνοντας στα ΑΣΚΙ στοιχεία για να εμπλουτίσω το βιβλίο που ετοίμαζα με συνεντεύξεις παλαίμαχων συνδικαλιστών, φίλοι με σύστησαν στον Ηλία, τον οποίο δε γνώριζα, ούτε είχα ακούσει γι αυτόν ποτέ, που στο άκουσμα του ονόματός μου θυμήθηκε τη σχέση με τους ανθρώπους της οικογενείας μου που ήδη είχαν «φύγει». Με βοήθησε πάρα πολύ με στοιχεία, με τίμησε με την παρουσία του στη βιβλιοπαρουσίαση το 1998, με στοιχεία για το δεύτερο αντίστοιχο βιβλίο που βρίσκεται στο στάδιο των δύσκολων λόγω περιόδου παζαριών με εκδοτικούς οίκους, κάναμε και πολλές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις για το σταθμό που τότε εργαζόμουν. Eκτός από σποραδικά και σπάνια τηλεφωνήματα, συναντηθήκαμε «τυχαία» σε πολλές διαδηλώσεις (γιατί τέτοια κινηματικά ραντεβού δεν είναι τύχη, αλλά επιλογή), κυρίως του Πολυτεχνείου, αλλά και αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Την άνοιξη έμαθα τα άσχημα νέα για την κακή πορεία της υγείας του, που δεν άφηναν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Σήμερα την ώρα της βάρδιας μου στη δουλειά είδα στο ΑΠΕ την άσχημη είδηση. Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του θα σκανάρω το συντομότερο δυνατόν, μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του. Στην παρούσα ανάρτηση βάζω το εξώφυλλο ενός βιβλίου του.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΗΛΙΑ ΣΤΑΒΕΡΗ
Έφυγε χθες, Τρίτη, από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, ο αγωνιστής της Αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης Ηλίας Στάβερης.
Γεννήθηκε στον Αϊ Γιώργη της Κεφαλλονιάς το 1924 και το 1935 ήρθε στην Αθήνα. Εργαζόμενος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το 1943 το Α΄ Νυχτερινό Γυμνάσιο. Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής οργανώθηκε αρχικά στην OKNE -τον Ιούνιο του 1941- και από το 1943 στην ΕΠΟΝ, όπου και ανέλαβε γραμματέας του Εργατικού Τομέα της ΕΠΟΝ Αθήνας.
Μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ από το 1946, συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια το Μάρτιο του 1948 και παραπέμπεται στο έκτακτο στρατοδικείο, με την κατηγορία του «στρατολόγου της Πελοποννήσου». Στις 16 Νοεμβρίου 1948 μεταφέρεται υπόδικος στη Μακρόνησο, όπου παραμένει ως τις 12 Φεβρουαρίου 1949. Στη δεύτερη δίκη του καταδικάζεται σε θάνατο και τελικά αποφυλακίζεται το Μάιο του 1958, από τις φυλακές της Αίγινας.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961, εκλέγεται μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ στο 2ο Συνέδριό της (Δεκέμβριος 1962) και αναλαμβάνει Γραμματέας του Τομέα Οικοδόμων.
Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα, δρώντας αρχικά παράνομα στην Ελλάδα, στις γραμμές του ΠΑΜ. Τον Απρίλιο του 1969 εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. και του Γραφείου του ΚΚΕ Εσωτερικού και τον Ιούλιο του 1970, με απόφαση του Γραφείου, φεύγει για τη Δυτική Ευρώπη, όπου ορίζεται υπεύθυνος για τις κομματικές οργανώσεις του εξωτερικού.
Στη μεταπολίτευση ορίστηκε υπεύθυνος του Εργατικού Τομέα της ΚΟΑ, ενώ διετέλεσε γραμματέας του Αντιδικτατορικού Εργατικού Μετώπου (ΑΕΜ) κατά την περίοδο 1977-1985. Συμμετείχε στο Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και μέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισμού.
Καταγράφοντας τις αναμνήσεις του, ο Ηλίας Στάβερης άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο: "Γλαροφωλιά, Μακρονήσι 1948-1949" (Φιλίστωρ 2001), "Οικοδόμοι, Ηρωικοί αγώνες μιας 7ετίας 1960-1967" (Παρασκήνιο 2003), "Γιάννης Πολίτης. Όταν η αντίσταση στη βία περνάει τα σύνορα του θρύλου" (Παρασκήνιο 2005), "Ανάμεσα σε παραμύθι και όνειρο" (Παρασκήνιο 2006), "Δέκα χρόνια στον αστερισμό της βίας, 6 Μάρτη 1948- 21 Μάη 1958" (Παρασκήνιο 2007), "Ο μίτος της Αριάδνης, Για την ανανέωση του συνδικαλισμού" (Θεμέλιο 2009).
Το 1945 παντρεύτηκε την Ουρανία Ματαράγκα.
Αν στη σημερινή αριστερά (όλων των αποχρώσεων) υπήρχαν άνθρωποι με την ποιότητα του Ηλία Στάβερη, πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά και πολύ καλύτερα. Ο Ηλίας ήρθε σε επαφή με την οικογένειά μου την περίοδο της κατοχής, μέσα από τις γραμμές του εργατικού ΕΑΜ, ο πατέρας μου και ο θείος μου ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία και συμπαθούσαν ιδιαίτερα τον «μικρό» που ήταν ο Ηλίας. Οι εξελίξεις στο ΚΚΕ, που οδήγησαν αρκετούς αγωνιστές στο ΚΚΕ εσωτερικού και το ΑΕΜ, τους έφεραν πάλι κοντά. Τα χρόνια πέρασαν και κατά το 1997, ψάχνοντας στα ΑΣΚΙ στοιχεία για να εμπλουτίσω το βιβλίο που ετοίμαζα με συνεντεύξεις παλαίμαχων συνδικαλιστών, φίλοι με σύστησαν στον Ηλία, τον οποίο δε γνώριζα, ούτε είχα ακούσει γι αυτόν ποτέ, που στο άκουσμα του ονόματός μου θυμήθηκε τη σχέση με τους ανθρώπους της οικογενείας μου που ήδη είχαν «φύγει». Με βοήθησε πάρα πολύ με στοιχεία, με τίμησε με την παρουσία του στη βιβλιοπαρουσίαση το 1998, με στοιχεία για το δεύτερο αντίστοιχο βιβλίο που βρίσκεται στο στάδιο των δύσκολων λόγω περιόδου παζαριών με εκδοτικούς οίκους, κάναμε και πολλές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις για το σταθμό που τότε εργαζόμουν. Eκτός από σποραδικά και σπάνια τηλεφωνήματα, συναντηθήκαμε «τυχαία» σε πολλές διαδηλώσεις (γιατί τέτοια κινηματικά ραντεβού δεν είναι τύχη, αλλά επιλογή), κυρίως του Πολυτεχνείου, αλλά και αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Την άνοιξη έμαθα τα άσχημα νέα για την κακή πορεία της υγείας του, που δεν άφηναν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Σήμερα την ώρα της βάρδιας μου στη δουλειά είδα στο ΑΠΕ την άσχημη είδηση. Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του θα σκανάρω το συντομότερο δυνατόν, μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του. Στην παρούσα ανάρτηση βάζω το εξώφυλλο ενός βιβλίου του.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΗΛΙΑ ΣΤΑΒΕΡΗ
Έφυγε χθες, Τρίτη, από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, ο αγωνιστής της Αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης Ηλίας Στάβερης.
Γεννήθηκε στον Αϊ Γιώργη της Κεφαλλονιάς το 1924 και το 1935 ήρθε στην Αθήνα. Εργαζόμενος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το 1943 το Α΄ Νυχτερινό Γυμνάσιο. Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής οργανώθηκε αρχικά στην OKNE -τον Ιούνιο του 1941- και από το 1943 στην ΕΠΟΝ, όπου και ανέλαβε γραμματέας του Εργατικού Τομέα της ΕΠΟΝ Αθήνας.
Μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ από το 1946, συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια το Μάρτιο του 1948 και παραπέμπεται στο έκτακτο στρατοδικείο, με την κατηγορία του «στρατολόγου της Πελοποννήσου». Στις 16 Νοεμβρίου 1948 μεταφέρεται υπόδικος στη Μακρόνησο, όπου παραμένει ως τις 12 Φεβρουαρίου 1949. Στη δεύτερη δίκη του καταδικάζεται σε θάνατο και τελικά αποφυλακίζεται το Μάιο του 1958, από τις φυλακές της Αίγινας.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961, εκλέγεται μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ στο 2ο Συνέδριό της (Δεκέμβριος 1962) και αναλαμβάνει Γραμματέας του Τομέα Οικοδόμων.
Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα, δρώντας αρχικά παράνομα στην Ελλάδα, στις γραμμές του ΠΑΜ. Τον Απρίλιο του 1969 εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. και του Γραφείου του ΚΚΕ Εσωτερικού και τον Ιούλιο του 1970, με απόφαση του Γραφείου, φεύγει για τη Δυτική Ευρώπη, όπου ορίζεται υπεύθυνος για τις κομματικές οργανώσεις του εξωτερικού.
Στη μεταπολίτευση ορίστηκε υπεύθυνος του Εργατικού Τομέα της ΚΟΑ, ενώ διετέλεσε γραμματέας του Αντιδικτατορικού Εργατικού Μετώπου (ΑΕΜ) κατά την περίοδο 1977-1985. Συμμετείχε στο Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και μέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισμού.
Καταγράφοντας τις αναμνήσεις του, ο Ηλίας Στάβερης άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο: "Γλαροφωλιά, Μακρονήσι 1948-1949" (Φιλίστωρ 2001), "Οικοδόμοι, Ηρωικοί αγώνες μιας 7ετίας 1960-1967" (Παρασκήνιο 2003), "Γιάννης Πολίτης. Όταν η αντίσταση στη βία περνάει τα σύνορα του θρύλου" (Παρασκήνιο 2005), "Ανάμεσα σε παραμύθι και όνειρο" (Παρασκήνιο 2006), "Δέκα χρόνια στον αστερισμό της βίας, 6 Μάρτη 1948- 21 Μάη 1958" (Παρασκήνιο 2007), "Ο μίτος της Αριάδνης, Για την ανανέωση του συνδικαλισμού" (Θεμέλιο 2009).
Το 1945 παντρεύτηκε την Ουρανία Ματαράγκα.