ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΗΛΑΤΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ 1/3/2010
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Βρισκόμαστε στο ΔΟΛ μπροστά σε μια μεγάλη κρίση. Αιτία είναι η προσπάθεια της νέας διοίκησης του οργανισμού να «εκκαθαρίσει» το 20% του προσωπικού με την μορφή κύρια των «εθελούσιων αποχωρήσεων». Απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη, χρειάζεται να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για να μπορέσουμε να οργανώσουμε την αντίδρασή μας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Χρειάζεται να απαντήσουμε κάποια ερωτηματικά που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Πρόκειται για εθελούσιες αποχωρήσεις και όχι για απολύσεις.
Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Πρόκειται για συγκαλυμμένο πρόγραμμα απολύσεων με συγκεκριμένο στόχο και συγκεκριμένη μεθόδευση. Να δώσει η διοίκηση κάποια ψίχουλα παραπάνω προκειμένου να χρυσώσει το χάπι, να διασπάσει τους εργαζόμενους δίνοντας στα μέτρα ένα δήθεν εθελοντικό χαρακτήρα και τελικά να διώξει τον κόσμο έχοντας αποφύγει επικίνδυνες αντιδράσεις ενστάσεις και αναταραχές. Πιστεύει κανένας συνάδελφος ότι γύρω στο 20% του προσωπικού του ΔΟΛ και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες ανεργίας και κρίσης, επιθυμεί εθελοντικά να φύγει, αρκεί να πάρει μερικούς μισθούς παραπάνω από την νόμιμη αποζημίωση; Αν η διοίκηση του οργανισμού ήθελε απλά να οδηγήσει στην παραίτηση όσους συναδέλφους είναι συνταξιούχοι και δουλεύουν, ή όσους είναι κοντά στη σύνταξη, μπορούσε να το κάνει χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αντίθετα διεκδικεί να διώξει όπως λέει και ο «τιμοκατάλογος» ακόμη και εργαζόμενους με 10 και 15 χρόνια μονάχα στη δουλειά.
Μπορεί σε κάποιους χώρους του ΔΟΛ να έγινε η αρχή της εθελούσιας σε «συναινετικό κλίμα», αλλά μετά τις «συναινετικές αποχωρήσεις» που τελειώνουν γρήγορα, θα αρχίσουν οι εκβιασμοί του τύπου: Η φεύγεις τώρα με καλύτερη αποζημίωση ή σε απολύουμε στο τέλος της εθελουσίας και χάνεις τα επιπλέον χρήματα, αλλά και σε συνοδεύει το στίγμα της απόλυσης στην αγορά. Μόνο η κοινή απεργιακή δράση όλων των συναδέλφων του ΔΟΛ που θα στηρίζεται από όλες τις ενώσεις ,για να μην προχωρήσει το πρόγραμμα της εθελουσίας, μπορεί να δυναμώσεις τους συναδέλφους για να μην δηλώσουν συμμετοχή στο πρόγραμμα της εθελούσιας και να αναγκάσει τη διοίκηση να το αποσύρει.
Αφού αποχωρήσουν όσοι «θέλουν» να φύγουν, οι υπόλοιποι θα δουλέψουμε κανονικά.
Αν αποδεχτούμε το πρόγραμμα των «εθελούσιων απολύσεων» οι συνέπειες θα είναι δύο ειδών. Από την μία θα εντατικοποιηθεί η δουλειά όσων συναδέλφων απομείνουν αφού θα επιφορτιστούν με παραπάνω δουλειά. Όμως ίσως η πιο σημαντική συνέπεια είναι ότι η υποχώρησή μας τώρα, είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Αν αποδεχτούμε τις εθελούσιες-απολύσεις, θα είμαστε πολύ πιο αδύναμοι για να αντιπαλέψουμε οποιαδήποτε μελλοντική επίθεση. Και όλοι ξέρουμε, κυρίως οι δημοσιογράφοι, ότι αυτές οι εξελίξεις είναι μπροστά μας. Η προσπάθεια όλων σχεδόν των εργοδοτών στον τύπο είναι να ενοποιήσουν ρεπορτάζ, να δημιουργήσουν newsrooms που ένας συντάκτης θα φτιάχνει ένα κομμάτι και δεν θα ξέρει σε ποια εφημερίδα, ποιο περιοδικό, ποιο site (ή και στα τρία μαζί) θα εμφανιστεί αυτό το κομμάτι, με έναν μοναχά μισθό. Πράγματα που ήδη τα βλέπουμε σιγά σιγά να συμβαίνουν. Αν περάσουν τώρα οι εθελούσιες θα ανοίξει ο δρόμος για την διοίκηση να εφαρμόσει ακόμη πιο έντονα αυτά τα μέτρα.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Άλλο οι δημοσιογράφοι, άλλο οι υπάλληλοι και οι τεχνικοί.
Η λογική ο κάθε κλάδος να δει τα δικά του είναι διασπαστική πολιτική. Καμιά δημοσιογραφική δουλειά δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν δουλέψουν οι τεχνικοί για τη σελιδοποίηση και το τύπωμα, η υποδοχή διαφήμισης για να υπάρξουν κέρδη, το λογιστήριο κλπ . Όσοι προσπαθούν να μας διαχωρίσουν απλά παίζουν το παιχνίδι της εργοδοσίας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Η εργοδοσία κατάλαβε μετά τη Γενική Συνέλευση στις 17/2 ότι οι μαζικές απολύσεις ξεσηκώνουν την οργή των εργαζομένων. Ο μόνος τρόπος για να παρακάμψουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων είναι να μας διαιρέσουν. Υπόσχονται σε ένα κομμάτι ότι θα το εξαιρέσουν προκειμένου να διασπάσουν το μέτωπο, σαρώνουν τους υπόλοιπους και στη συνέχεια θα επιστρέψουν στο κομμάτι που εξαίρεσαν για να το χτυπήσουν το ίδιο σκληρά. Η τακτική του διαίρει και βασίλευε δε πρέπει να περάσει. Μόνο ενωμένοι όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε φρένο σε αυτήν την επίθεση.
Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην διοίκηση?
Όχι δεν μπορούμε. Είδαμε την στάση της στο ζήτημα της επαναπρόσληψης των απολυμένων συναδέλφων της ΕΠΗΕΑ. Ενώ υπήρχε δέσμευση για επαναπρόσληψη από πρώτη Γενάρη, δεν το έχει κάνει. Αν σε αυτό το «τόσο μικρό» ζήτημα η διοίκηση αθετεί τις υποσχέσεις της για να μην θιγεί το γόητρό της, τότε όποιος συνάδελφος ακούει και πιστεύει τις φημολογίες της διοίκησης, ότι «δεν θα φύγει κανένας που δεν θέλει να αποχωρήσει εθελουσίως», ας το ξανασκεφτεί για δεύτερη φορά.
Οι κινητοποιήσεις που γίνονται στοχεύουν να βλάψουν τον οργανισμό. Γιατί δεν γίνονται και σε άλλα μαγαζιά του κλάδου που και εκεί υπάρχουν προβλήματα?
Είναι λάθος αυτή η λογική. Όταν πριν ένα χρόνο οι νέοι Γερμανοί ιδιοκτήτες ανακοίνωσαν εθελούσιες στον ALPHA έγιναν και εκεί απεργίες και κατάφεραν να φρενάρουν κάπως την επίθεση. Δεν χάθηκαν οι 200 θέσεις εργασίας που προγραμμάτιζε η διοίκηση. Τις μισές σχεδόν τις σώσαμε. Δυστυχώς ο ALPHA μετατράπηκε στο κανάλι των ριάλιτι, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Δεν πρόκειται λοιπόν για αντι-ΔΟΛ πολιτική αλλά για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας μας όπως έγινε και στο παρελθόν σε αντίστοιχες επιθέσεις της εργοδοσίας. Σε κάθε μαγαζί του κλάδου υπάρχουν προβλήματα, όμως πουθενά η εργοδοσία δεν είχε το θράσος ή το θάρρος να δηλώσει ότι θέλει να μειώσει το προσωπικό 20%. Αλλού μπορεί να γίνονται «στα μουλωχτά». Όμως το σημαντικότερο είναι ότι στον ΔΟΛ δοκιμάζονται οι αντοχές συνολικά του κλάδου. Και αν περάσει αυτή η επίθεση στον Οργανισμό, τότε θα ανοίξουν οι δρόμοι για να γενικευτεί σε κάθε μαγαζί. Και μετά θα διαπιστώσουν όσοι συνάδελφοι σκέφτονται ότι αποχωρώντας «εθελουσίως» από τον ΔΟΛ θα βρουν αλλού δουλειά πόσο λάθος είχαν.
Δεν βλέπετε ότι γίνεται χαμός. Είμαστε σε κρίση. Δυστυχώς κάποιοι από εμάς θα την πληρώσουμε.
Είμαστε στο κέντρο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για δύο κεντρικά ζητήματα. Όσες θυσίες και να κάνουμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ούτε παγκόσμια ούτε στην Ελλάδα, αντίθετα θα βαθύνει ακόμη περισσότερο. Στην Ιρλανδία πριν ενάμιση χρόνο γενικεύτηκαν οι απολύσεις και μειώθηκαν οι μισθοί κατά 10% εξαιτίας της κρίσης που μόλις είχε ξεσπάσει. Ένα χρόνο μετά η Ιρλανδία είναι ένα βήμα πριν γίνει Ελλάδα (ανήκει στα PIGS όπως αποκαλούμαστε) και η κυβέρνησή της, ζητάει νέες θυσίες από τους Ιρλανδούς εργαζόμενους.
Την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, δεν είναι μονόδρομος ότι πρέπει να την πληρώσουμε εμείς. Αντίθετα πρέπει να παλέψουμε να την πληρώσουν οι κερδοσκόποι και οι τραπεζίτες που συνεχίζουν να θησαυρίζουν μέσα στην κρίση. Να την πληρώσουν τα κάθε είδους golden boys. Να την πληρώσουν τα κέρδη των επιχειρηματιών και όλων αυτών που ακόμη και μέσα στην κρίση κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων, των ίδιων των κρατών τους που χωρίς τη βοήθεια που τους έδωσαν από τα λεφτά των φορολογουμένων , δε θα επιβίωναν σήμερα. Με την δική μας δουλειά για ολόκληρες δεκαετίες θησαύριζαν. Τώρα που τα κέρδη τους μειώθηκαν, για να τα διατηρήσουν στα ίδια υψηλά επίπεδα που είχαν την περίοδο των «παχιών αγελάδων» βάζουν εμάς, τις δουλειές μας, τους μισθούς μας, την ασφάλισή μας στον πάγκο του Προκρούστη.
Μπορούμε να το αντιπαλέψουμε μαζί με όλους τους εργαζόμενους που ξεσηκώνονται όπως έδειξε και η επιτυχία της απεργίας στις 24 Φλεβάρη. Μαζί και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη που και αυτοί συγκρούονται με τις αντίστοιχες επιθέσεις των δικών τους κυβερνήσεων
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε τη δύναμή μας. Ενωμένοι όλοι μαζί, πετώντας στην άκρη τους ψεύτικους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν κάποιοι «καλοθελητές» να παλέψουμε για να μην χαθεί ούτε μία θέση εργασίας, ούτε ένα δικαίωμά μας. Για χρόνια με τη δική μας δουλειά έγινε ο ΔΟΛ το εκδοτικό μεγαθήριο που δεσπόζει στον κλάδο. Τώρα κάποιοι θέλουν αυτό το μεγαθήριο να φάει τα παιδιά του. Δεν θα το επιτρέψουμε. Θα παλέψουμε ενωμένοι όλοι μαζί μέχρι τη νίκη. Μέχρι να επιβάλλουμε ότι οι ανάγκες οι δικές μας, των οικογενειών και των παιδιών μας έχουν μεγαλύτερη σημασία και αξία από την κερδοφορία των μετοχών και των μετόχων.
Εργασιακή Επιτροπή στο Δ.Ο.Λ.
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
Κείμενο για το ΔΟΛ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΗΛΑΤΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ 1/3/2010
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Βρισκόμαστε στο ΔΟΛ μπροστά σε μια μεγάλη κρίση. Αιτία είναι η προσπάθεια της νέας διοίκησης του οργανισμού να «εκκαθαρίσει» το 20% του προσωπικού με την μορφή κύρια των «εθελούσιων αποχωρήσεων». Απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη, χρειάζεται να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για να μπορέσουμε να οργανώσουμε την αντίδρασή μας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Χρειάζεται να απαντήσουμε κάποια ερωτηματικά που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Πρόκειται για εθελούσιες αποχωρήσεις και όχι για απολύσεις.
Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Πρόκειται για συγκαλυμμένο πρόγραμμα απολύσεων με συγκεκριμένο στόχο και συγκεκριμένη μεθόδευση. Να δώσει η διοίκηση κάποια ψίχουλα παραπάνω προκειμένου να χρυσώσει το χάπι, να διασπάσει τους εργαζόμενους δίνοντας στα μέτρα ένα δήθεν εθελοντικό χαρακτήρα και τελικά να διώξει τον κόσμο έχοντας αποφύγει επικίνδυνες αντιδράσεις ενστάσεις και αναταραχές. Πιστεύει κανένας συνάδελφος ότι γύρω στο 20% του προσωπικού του ΔΟΛ και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες ανεργίας και κρίσης, επιθυμεί εθελοντικά να φύγει, αρκεί να πάρει μερικούς μισθούς παραπάνω από την νόμιμη αποζημίωση; Αν η διοίκηση του οργανισμού ήθελε απλά να οδηγήσει στην παραίτηση όσους συναδέλφους είναι συνταξιούχοι και δουλεύουν, ή όσους είναι κοντά στη σύνταξη, μπορούσε να το κάνει χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αντίθετα διεκδικεί να διώξει όπως λέει και ο «τιμοκατάλογος» ακόμη και εργαζόμενους με 10 και 15 χρόνια μονάχα στη δουλειά.
Μπορεί σε κάποιους χώρους του ΔΟΛ να έγινε η αρχή της εθελούσιας σε «συναινετικό κλίμα», αλλά μετά τις «συναινετικές αποχωρήσεις» που τελειώνουν γρήγορα, θα αρχίσουν οι εκβιασμοί του τύπου: Η φεύγεις τώρα με καλύτερη αποζημίωση ή σε απολύουμε στο τέλος της εθελουσίας και χάνεις τα επιπλέον χρήματα, αλλά και σε συνοδεύει το στίγμα της απόλυσης στην αγορά. Μόνο η κοινή απεργιακή δράση όλων των συναδέλφων του ΔΟΛ που θα στηρίζεται από όλες τις ενώσεις ,για να μην προχωρήσει το πρόγραμμα της εθελουσίας, μπορεί να δυναμώσεις τους συναδέλφους για να μην δηλώσουν συμμετοχή στο πρόγραμμα της εθελούσιας και να αναγκάσει τη διοίκηση να το αποσύρει.
Αφού αποχωρήσουν όσοι «θέλουν» να φύγουν, οι υπόλοιποι θα δουλέψουμε κανονικά.
Αν αποδεχτούμε το πρόγραμμα των «εθελούσιων απολύσεων» οι συνέπειες θα είναι δύο ειδών. Από την μία θα εντατικοποιηθεί η δουλειά όσων συναδέλφων απομείνουν αφού θα επιφορτιστούν με παραπάνω δουλειά. Όμως ίσως η πιο σημαντική συνέπεια είναι ότι η υποχώρησή μας τώρα, είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Αν αποδεχτούμε τις εθελούσιες-απολύσεις, θα είμαστε πολύ πιο αδύναμοι για να αντιπαλέψουμε οποιαδήποτε μελλοντική επίθεση. Και όλοι ξέρουμε, κυρίως οι δημοσιογράφοι, ότι αυτές οι εξελίξεις είναι μπροστά μας. Η προσπάθεια όλων σχεδόν των εργοδοτών στον τύπο είναι να ενοποιήσουν ρεπορτάζ, να δημιουργήσουν newsrooms που ένας συντάκτης θα φτιάχνει ένα κομμάτι και δεν θα ξέρει σε ποια εφημερίδα, ποιο περιοδικό, ποιο site (ή και στα τρία μαζί) θα εμφανιστεί αυτό το κομμάτι, με έναν μοναχά μισθό. Πράγματα που ήδη τα βλέπουμε σιγά σιγά να συμβαίνουν. Αν περάσουν τώρα οι εθελούσιες θα ανοίξει ο δρόμος για την διοίκηση να εφαρμόσει ακόμη πιο έντονα αυτά τα μέτρα.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Άλλο οι δημοσιογράφοι, άλλο οι υπάλληλοι και οι τεχνικοί.
Η λογική ο κάθε κλάδος να δει τα δικά του είναι διασπαστική πολιτική. Καμιά δημοσιογραφική δουλειά δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν δουλέψουν οι τεχνικοί για τη σελιδοποίηση και το τύπωμα, η υποδοχή διαφήμισης για να υπάρξουν κέρδη, το λογιστήριο κλπ . Όσοι προσπαθούν να μας διαχωρίσουν απλά παίζουν το παιχνίδι της εργοδοσίας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Η εργοδοσία κατάλαβε μετά τη Γενική Συνέλευση στις 17/2 ότι οι μαζικές απολύσεις ξεσηκώνουν την οργή των εργαζομένων. Ο μόνος τρόπος για να παρακάμψουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων είναι να μας διαιρέσουν. Υπόσχονται σε ένα κομμάτι ότι θα το εξαιρέσουν προκειμένου να διασπάσουν το μέτωπο, σαρώνουν τους υπόλοιπους και στη συνέχεια θα επιστρέψουν στο κομμάτι που εξαίρεσαν για να το χτυπήσουν το ίδιο σκληρά. Η τακτική του διαίρει και βασίλευε δε πρέπει να περάσει. Μόνο ενωμένοι όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε φρένο σε αυτήν την επίθεση.
Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην διοίκηση?
Όχι δεν μπορούμε. Είδαμε την στάση της στο ζήτημα της επαναπρόσληψης των απολυμένων συναδέλφων της ΕΠΗΕΑ. Ενώ υπήρχε δέσμευση για επαναπρόσληψη από πρώτη Γενάρη, δεν το έχει κάνει. Αν σε αυτό το «τόσο μικρό» ζήτημα η διοίκηση αθετεί τις υποσχέσεις της για να μην θιγεί το γόητρό της, τότε όποιος συνάδελφος ακούει και πιστεύει τις φημολογίες της διοίκησης, ότι «δεν θα φύγει κανένας που δεν θέλει να αποχωρήσει εθελουσίως», ας το ξανασκεφτεί για δεύτερη φορά.
Οι κινητοποιήσεις που γίνονται στοχεύουν να βλάψουν τον οργανισμό. Γιατί δεν γίνονται και σε άλλα μαγαζιά του κλάδου που και εκεί υπάρχουν προβλήματα?
Είναι λάθος αυτή η λογική. Όταν πριν ένα χρόνο οι νέοι Γερμανοί ιδιοκτήτες ανακοίνωσαν εθελούσιες στον ALPHA έγιναν και εκεί απεργίες και κατάφεραν να φρενάρουν κάπως την επίθεση. Δεν χάθηκαν οι 200 θέσεις εργασίας που προγραμμάτιζε η διοίκηση. Τις μισές σχεδόν τις σώσαμε. Δυστυχώς ο ALPHA μετατράπηκε στο κανάλι των ριάλιτι, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Δεν πρόκειται λοιπόν για αντι-ΔΟΛ πολιτική αλλά για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας μας όπως έγινε και στο παρελθόν σε αντίστοιχες επιθέσεις της εργοδοσίας. Σε κάθε μαγαζί του κλάδου υπάρχουν προβλήματα, όμως πουθενά η εργοδοσία δεν είχε το θράσος ή το θάρρος να δηλώσει ότι θέλει να μειώσει το προσωπικό 20%. Αλλού μπορεί να γίνονται «στα μουλωχτά». Όμως το σημαντικότερο είναι ότι στον ΔΟΛ δοκιμάζονται οι αντοχές συνολικά του κλάδου. Και αν περάσει αυτή η επίθεση στον Οργανισμό, τότε θα ανοίξουν οι δρόμοι για να γενικευτεί σε κάθε μαγαζί. Και μετά θα διαπιστώσουν όσοι συνάδελφοι σκέφτονται ότι αποχωρώντας «εθελουσίως» από τον ΔΟΛ θα βρουν αλλού δουλειά πόσο λάθος είχαν.
Δεν βλέπετε ότι γίνεται χαμός. Είμαστε σε κρίση. Δυστυχώς κάποιοι από εμάς θα την πληρώσουμε.
Είμαστε στο κέντρο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για δύο κεντρικά ζητήματα. Όσες θυσίες και να κάνουμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ούτε παγκόσμια ούτε στην Ελλάδα, αντίθετα θα βαθύνει ακόμη περισσότερο. Στην Ιρλανδία πριν ενάμιση χρόνο γενικεύτηκαν οι απολύσεις και μειώθηκαν οι μισθοί κατά 10% εξαιτίας της κρίσης που μόλις είχε ξεσπάσει. Ένα χρόνο μετά η Ιρλανδία είναι ένα βήμα πριν γίνει Ελλάδα (ανήκει στα PIGS όπως αποκαλούμαστε) και η κυβέρνησή της, ζητάει νέες θυσίες από τους Ιρλανδούς εργαζόμενους.
Την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, δεν είναι μονόδρομος ότι πρέπει να την πληρώσουμε εμείς. Αντίθετα πρέπει να παλέψουμε να την πληρώσουν οι κερδοσκόποι και οι τραπεζίτες που συνεχίζουν να θησαυρίζουν μέσα στην κρίση. Να την πληρώσουν τα κάθε είδους golden boys. Να την πληρώσουν τα κέρδη των επιχειρηματιών και όλων αυτών που ακόμη και μέσα στην κρίση κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων, των ίδιων των κρατών τους που χωρίς τη βοήθεια που τους έδωσαν από τα λεφτά των φορολογουμένων , δε θα επιβίωναν σήμερα. Με την δική μας δουλειά για ολόκληρες δεκαετίες θησαύριζαν. Τώρα που τα κέρδη τους μειώθηκαν, για να τα διατηρήσουν στα ίδια υψηλά επίπεδα που είχαν την περίοδο των «παχιών αγελάδων» βάζουν εμάς, τις δουλειές μας, τους μισθούς μας, την ασφάλισή μας στον πάγκο του Προκρούστη.
Μπορούμε να το αντιπαλέψουμε μαζί με όλους τους εργαζόμενους που ξεσηκώνονται όπως έδειξε και η επιτυχία της απεργίας στις 24 Φλεβάρη. Μαζί και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη που και αυτοί συγκρούονται με τις αντίστοιχες επιθέσεις των δικών τους κυβερνήσεων
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε τη δύναμή μας. Ενωμένοι όλοι μαζί, πετώντας στην άκρη τους ψεύτικους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν κάποιοι «καλοθελητές» να παλέψουμε για να μην χαθεί ούτε μία θέση εργασίας, ούτε ένα δικαίωμά μας. Για χρόνια με τη δική μας δουλειά έγινε ο ΔΟΛ το εκδοτικό μεγαθήριο που δεσπόζει στον κλάδο. Τώρα κάποιοι θέλουν αυτό το μεγαθήριο να φάει τα παιδιά του. Δεν θα το επιτρέψουμε. Θα παλέψουμε ενωμένοι όλοι μαζί μέχρι τη νίκη. Μέχρι να επιβάλλουμε ότι οι ανάγκες οι δικές μας, των οικογενειών και των παιδιών μας έχουν μεγαλύτερη σημασία και αξία από την κερδοφορία των μετοχών και των μετόχων.
Εργασιακή Επιτροπή στο Δ.Ο.Λ.