Μπορεί να μη θυμάμαι με ακρίβεια σε ποιο παραμύθι γίνονταν λόγος για ένα ηγεμόνα στην αραπιά (ο όρος προσδιόριζε στα παραμύθια συνήθως την περιοχή Μαρόκο, Τυνησία, Αλγέρι) που για να μάθει πώς ζούσε ο λαός του και αν είναι ευχαριστημένος, μεταμφιέζονταν, κυκλοφορούσε τις νύχτες και ανακατεύονταν με το πλήθος. Έτσι ήξερε τι μέτρα έπρεπε να πάρει. Σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή, που όμως λόγω της εξέλιξης του πολιτικού μάρκετινγκ, δεν πρέπει να την υιοθετήσουμε χωρίς διασταύρωση, κάτι ανάλογο έκαναν κάτι «γαλαζοαίματοι» στο Μαρόκο, αν δεν κάνω λάθος.
Προς τι αυτή η εισαγωγή?
Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο αν όλοι αυτοί σε Ελλάδα και Ευρώπη, που αποφασίζουν για την τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων, για το πότε θα βγει κανείς στη σύνταξη και με τι όρους, κλπ, ζούσαν έστω για ένα μήνα σε συνθήκες κανονικού μισθωτού ή συνταξιούχου.
Δηλαδή με 360 ευρώ σύνταξη (να προστεθεί παραπάνω, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας τους δύσκολο γιατί δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ δούλεψαν πραγματικά στη ζωή τους). Να πληρώνουν με ένα μισθό στεγαστικά δάνεια, ανατροφή παιδιών, να γεμίζουν με βενζίνη το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου, να μπαίνουν στις αστικές συγκοινωνίες, να νοσηλεύονται στα δημόσια νοσοκομεία, να πηγαίνουν σε λαϊκές και σούπερ μάρκετ και μετά να βλέπαμε πώς θα τους φαινόταν.
Επειδή όμως αυτά είναι στα παραμύθια, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι αντιδράσεις των εργαζομένων μπροστά σε αυτά που ανακοινώθηκαν και κυρίως σε αυτά που έρχονται, γιατί ακόμα βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Μην ξεχνιόμαστε, έχουμε και απεργία στις 24 Φλεβάρη.