Του Ν. Σύφαντου (αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ)
Όλη η Πάτρα βοά από χθες, οπότε έλαβε σάρκα και οστά η 24ωρη απεργία της ΕΣΗΕΠΗΝ σε τέσσερις εφημερίδες της Πάτρας, και διερωτάται αν τελικώς υπάρχει μέλλον για τον τοπικό τύπο. Φυσικά όλοι εμείς, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε εδώ και πολλούς μήνες τι συμβαίνει. Αντιλαμβανόμαστε όλες τις παραμέτρους τις κρίσης του τύπου, στα επιβαρυντικά της οποίας προστίθεται και η γενικότερη οικονομική κρίση και αντιλαμβανόμαστε ότι οι δυσχέρειες είναι πραγματικές. Αντί όμως να αναγνωστεί στην κοινή γνώμη η πραγματικότητα και να δοθούν εξηγήσεις για τα αυτονόητα (εργαζόμενοι δηλώνουν ότι είναι μήνες απλήρωτοι και απεργούν), οι πολίτες γίνονται δέκτες σκληρών αντιδράσεων από μερίδα των μέσων που συμπεριλαμβάνονται στην λίστα των απεργιακών κινητοποιήσεων, ότι τάχα η 24ωρη απεργία οδηγεί σε λουκέτα. Παιδαριώδες το ερώτημα, αλλά νομίζω εύλογο μετά τα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν χτες: Η απεργία των 24 ωρών, άρα η μείον μία έκδοση, οδηγούν μέσο ή μέσα ενημέρωσης στο λουκέτο; Μάλλον όχι. Κατά συνέπεια δύο τινά συμβαίνουν: Ή η έκδοση πέφτει αμαχητί απέναντι στα αδιέξοδα που προκαλούνται από παράγοντες εντός ή εκτός της κρίσης. Ή η αναστολή έκδοσης της «Ημέρας» που χθες προαναγγέλθηκε, λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να τεκμηριωθεί μία προσχεδιασμένη ηρωϊκή έξοδος. Ότι από τα παραπάνω και να συμβαίνει, προκαλεί προφανώς θλίψη, την ώρα που ένα μέσο ενημέρωσης-όπως προαναγγέλλει- αναστέλλει την λειτουργία του. Προκαλεί θλίψη διότι μία φωνή, συμφωνείς δεν συμφωνείς μαζί της, δεν πρέπει ποτέ να σβήνει. Προκαλεί θλίψη γιατί δεκάδες εργαζόμενοι μένουν στον δρόμο. Προκαλεί θλίψη γιατί μία εφημερίδα δεν θα ξαναφτάσει στα περίπτερα. Στο κύριο άρθρο της «Π» περιγράφονται οι παράγοντες που σήμερα οδήγησαν την Τύπο σε κρίση. Αυτοί είναι πολλοί. Δεν είναι όμως ούτε ο Απόστολος Βουλδής, ούτε η ΕΣΗΕΠΗΝ ούτε οι Τυπογράφοι ούτε όλοι οι εργαζόμενοι οι αιτίες του αδιεξόδου. Ας αναζητηθούν αλλού αυτές και αν πραγματικά αναγνωριστούν, τότε νομίζω ότι θα έχει γίνει το μεγάλο βήμα για να μην κλείσει καμία εφημερίδα.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Δεν φταίει ούτε ο Βουλδής, ούτε η ΕΣΗΕΠΗΝ, ούτε οι Τυπογράφοι
Του Ν. Σύφαντου (αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ)
Όλη η Πάτρα βοά από χθες, οπότε έλαβε σάρκα και οστά η 24ωρη απεργία της ΕΣΗΕΠΗΝ σε τέσσερις εφημερίδες της Πάτρας, και διερωτάται αν τελικώς υπάρχει μέλλον για τον τοπικό τύπο. Φυσικά όλοι εμείς, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε εδώ και πολλούς μήνες τι συμβαίνει. Αντιλαμβανόμαστε όλες τις παραμέτρους τις κρίσης του τύπου, στα επιβαρυντικά της οποίας προστίθεται και η γενικότερη οικονομική κρίση και αντιλαμβανόμαστε ότι οι δυσχέρειες είναι πραγματικές. Αντί όμως να αναγνωστεί στην κοινή γνώμη η πραγματικότητα και να δοθούν εξηγήσεις για τα αυτονόητα (εργαζόμενοι δηλώνουν ότι είναι μήνες απλήρωτοι και απεργούν), οι πολίτες γίνονται δέκτες σκληρών αντιδράσεων από μερίδα των μέσων που συμπεριλαμβάνονται στην λίστα των απεργιακών κινητοποιήσεων, ότι τάχα η 24ωρη απεργία οδηγεί σε λουκέτα. Παιδαριώδες το ερώτημα, αλλά νομίζω εύλογο μετά τα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν χτες: Η απεργία των 24 ωρών, άρα η μείον μία έκδοση, οδηγούν μέσο ή μέσα ενημέρωσης στο λουκέτο; Μάλλον όχι. Κατά συνέπεια δύο τινά συμβαίνουν: Ή η έκδοση πέφτει αμαχητί απέναντι στα αδιέξοδα που προκαλούνται από παράγοντες εντός ή εκτός της κρίσης. Ή η αναστολή έκδοσης της «Ημέρας» που χθες προαναγγέλθηκε, λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να τεκμηριωθεί μία προσχεδιασμένη ηρωϊκή έξοδος. Ότι από τα παραπάνω και να συμβαίνει, προκαλεί προφανώς θλίψη, την ώρα που ένα μέσο ενημέρωσης-όπως προαναγγέλλει- αναστέλλει την λειτουργία του. Προκαλεί θλίψη διότι μία φωνή, συμφωνείς δεν συμφωνείς μαζί της, δεν πρέπει ποτέ να σβήνει. Προκαλεί θλίψη γιατί δεκάδες εργαζόμενοι μένουν στον δρόμο. Προκαλεί θλίψη γιατί μία εφημερίδα δεν θα ξαναφτάσει στα περίπτερα. Στο κύριο άρθρο της «Π» περιγράφονται οι παράγοντες που σήμερα οδήγησαν την Τύπο σε κρίση. Αυτοί είναι πολλοί. Δεν είναι όμως ούτε ο Απόστολος Βουλδής, ούτε η ΕΣΗΕΠΗΝ ούτε οι Τυπογράφοι ούτε όλοι οι εργαζόμενοι οι αιτίες του αδιεξόδου. Ας αναζητηθούν αλλού αυτές και αν πραγματικά αναγνωριστούν, τότε νομίζω ότι θα έχει γίνει το μεγάλο βήμα για να μην κλείσει καμία εφημερίδα.
