Πάνε 35 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και θυμήθηκα τρία περιστατικά:
1)καλοκαίρι του 1974, που βρισκόμουν στο σπίτι μου στον Εύδηλο Ικαρίας και η έναρξη της εισβολής στην Κύπρο, σήμανε για μας μπλε κόλλες στα παράθυρα το βράδυ, αναστολή ακτοπλοϊκής σύνδεσης για αρκετές μέρες και πιτσιρικάδες τότε να χαζεύουμε τους μεγαλύτερους να ξεφορτώνουν κασόνια με όπλα και να σκάβουν πολυβολεία (που αν και παρωχημένα σήμερα, βρίσκονται στη θέση τους).
2)τις ίδιες μέρες και συγκεκριμένα μια νύχτα που το χωριό κοιμόταν, χτύπησαν οι καμπάνες και βγήκαμε ανήσυχοι έξω από τα σπίτια, σίγουροι ότι ξεκίνησε ο πόλεμος και επίκειται εισβολή των Τούρκων. Ευτυχώς η καμπάνα χτύπησε για μια μικρή τοπική πυρκαγιά, ζήσαμε όμως λίγες ώρες πολέμου.
3)1996 κάλυπτα δημοσιογραφικά τη Βαλκανική Συνδιάσκεψη Συνδικάτων στην Αθήνα και τις μέρες διεξαγωγής της «έσκασε» όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, η κρίση στα Ίμια. Οι εκπρόσωποι των τουρκικών συνδικάτων έκαναν σκληρές δηλώσεις εναντίον της τουρκικής κυβέρνησης και πήραν την ευθύνη να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο «υποδοχής» από γκρίζους λύκους, παρακρατικούς και ενέργειες τύπου Κούνεβα (για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από τα «δικά μας»).
Τις δηλώσεις αυτές δημοσίευσαν μόλις τρία ΜΜΕ (η ελευθεροτυπία, ο ριζοσπάστης και ο «επικοινωνία 94 FM», στον οποίο δούλευα τότε). Όλα τα άλλα ΜΜΕ προτίμησαν να προβάλλουν τουρκοφάγους, αλλά και το στόλο να φεύγει από το Ναύσταθμο, αντί για Τούρκους φιλειρηνιστές που έκαναν επίθεση και κριτική στην κυβέρνησή τους.
Ομοίως τουρκικά ΜΜΕ δέχτηκαν επιθέσεις και κριτικές από κατοίκους των τουρκικών παραλίων, επειδή πάνε εκεί και τους «ανακατεύουν» γιατί στην περίπτωση πολέμου, τα δικά τους σπίτια θα πληρώσουν τη νύφη. Είναι πια γνωστό ότι με το ζόρι και με την προστασία του τουρκικού λιμενικού, νοικιάστηκε η βάρκα του συνεργείου που έκανε την «απόβαση» στα Ίμια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (δικό μου)
Κανένας «πατριώτης του Κολωνακίου, των πάνελ και των επιδοτούμενων ιδρυμάτων», δεν μπορεί, δεν δικαιούται και δεν πρέπει να ανησυχεί περισσότερο από όσους έχουμε τα σπίτια και τους ανθρώπους μας στην πιθανή πρώτη γραμμή μιας ελληνοτουρκικής αναμέτρησης.
Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου βρίσκονται απλοί, καθημερινοί και ειρηνιστές άνθρωποι, που πρέπει να επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού για μια ειρηνική συνύπαρξη έξω και πέρα από τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματιών, των εμπόρων όπλων και των κυβερνήσεων που τους εκπροσωπούν.
Όσοι εργαζόμαστε στα ΜΜΕ έχουμε και το επιπλέον καθήκον να δίνουμε τη μάχη ώστε να αναδεικνύονται αυτές οι πτυχές.
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
35 χρόνια πριν
Πάνε 35 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και θυμήθηκα τρία περιστατικά:
1)καλοκαίρι του 1974, που βρισκόμουν στο σπίτι μου στον Εύδηλο Ικαρίας και η έναρξη της εισβολής στην Κύπρο, σήμανε για μας μπλε κόλλες στα παράθυρα το βράδυ, αναστολή ακτοπλοϊκής σύνδεσης για αρκετές μέρες και πιτσιρικάδες τότε να χαζεύουμε τους μεγαλύτερους να ξεφορτώνουν κασόνια με όπλα και να σκάβουν πολυβολεία (που αν και παρωχημένα σήμερα, βρίσκονται στη θέση τους).
2)τις ίδιες μέρες και συγκεκριμένα μια νύχτα που το χωριό κοιμόταν, χτύπησαν οι καμπάνες και βγήκαμε ανήσυχοι έξω από τα σπίτια, σίγουροι ότι ξεκίνησε ο πόλεμος και επίκειται εισβολή των Τούρκων. Ευτυχώς η καμπάνα χτύπησε για μια μικρή τοπική πυρκαγιά, ζήσαμε όμως λίγες ώρες πολέμου.
3)1996 κάλυπτα δημοσιογραφικά τη Βαλκανική Συνδιάσκεψη Συνδικάτων στην Αθήνα και τις μέρες διεξαγωγής της «έσκασε» όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, η κρίση στα Ίμια. Οι εκπρόσωποι των τουρκικών συνδικάτων έκαναν σκληρές δηλώσεις εναντίον της τουρκικής κυβέρνησης και πήραν την ευθύνη να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο «υποδοχής» από γκρίζους λύκους, παρακρατικούς και ενέργειες τύπου Κούνεβα (για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από τα «δικά μας»).
Τις δηλώσεις αυτές δημοσίευσαν μόλις τρία ΜΜΕ (η ελευθεροτυπία, ο ριζοσπάστης και ο «επικοινωνία 94 FM», στον οποίο δούλευα τότε). Όλα τα άλλα ΜΜΕ προτίμησαν να προβάλλουν τουρκοφάγους, αλλά και το στόλο να φεύγει από το Ναύσταθμο, αντί για Τούρκους φιλειρηνιστές που έκαναν επίθεση και κριτική στην κυβέρνησή τους.
Ομοίως τουρκικά ΜΜΕ δέχτηκαν επιθέσεις και κριτικές από κατοίκους των τουρκικών παραλίων, επειδή πάνε εκεί και τους «ανακατεύουν» γιατί στην περίπτωση πολέμου, τα δικά τους σπίτια θα πληρώσουν τη νύφη. Είναι πια γνωστό ότι με το ζόρι και με την προστασία του τουρκικού λιμενικού, νοικιάστηκε η βάρκα του συνεργείου που έκανε την «απόβαση» στα Ίμια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (δικό μου)
Κανένας «πατριώτης του Κολωνακίου, των πάνελ και των επιδοτούμενων ιδρυμάτων», δεν μπορεί, δεν δικαιούται και δεν πρέπει να ανησυχεί περισσότερο από όσους έχουμε τα σπίτια και τους ανθρώπους μας στην πιθανή πρώτη γραμμή μιας ελληνοτουρκικής αναμέτρησης.
Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου βρίσκονται απλοί, καθημερινοί και ειρηνιστές άνθρωποι, που πρέπει να επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού για μια ειρηνική συνύπαρξη έξω και πέρα από τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματιών, των εμπόρων όπλων και των κυβερνήσεων που τους εκπροσωπούν.
Όσοι εργαζόμαστε στα ΜΜΕ έχουμε και το επιπλέον καθήκον να δίνουμε τη μάχη ώστε να αναδεικνύονται αυτές οι πτυχές.
